Solitaire, leegte

Solitaire, voor iedere Nederlander welke Namibië bezoekt een begrip. Een boek van, over, door, een Nederlander, op zoek naar zijn wortels, gevlucht uit de hectiek van de westerse samenleving. Maar uiteindelijk toch teveel de Nederlander om niet weer op het kruispunt van twee wegen te kiezen voor de weg van maatschappelijk succes. Het benzine tankstation met het kleine winkeltje, het tanende bestaan van een blanke Namibiër op de rand van het failliet, midden in de leegte is nu uitgegroeid tot een klein dorp, met 92 inwoners, een heuse Lodge, een groot tankstation, een winkel, een kroeg, een bakkerij.

Ook al gaat de Nederlander uiteindelijk weer weg, hij is wel de reden van deze evolutie, het niet stil kunnen zitten, het willen veranderen, verbeteren, niet bij de pakken neerzitten, waarschijnlijk typeert dit de westerling. Niet kiezen voor de andere weg, rustig een worden met de natuur, accepteren wat is.

Het kruispunt bestaat echt, twee wegen, midden in leeg Namibië. Het riviertje (droog en leeg) is er. Hier is de schrijver gestrand, geen benzine dus moeten wachten, en door het wachten weer verbonden worden met de omgeving en de mensen welke er wonen. En door de verbondenheid weer iets gaan opbouwen.

En ondanks dat we, naar aanleiding van het boek, in onze reis hebben opgenomen, missen we het, we zijn er voorbij voor we het in de gaten hebben. Het benzinestation staat 200 meter voor de kruising en we schieten er met onze kruissnelheid voorbij, in onze westerse haast. Tijd om te remmen was er niet. Pas op de kruising, tweehonderd meter verder is duidelijk dat we te ver zijn, we keren en gaan terug - terug in de tijd.

En de geschiedenis is er, oude auto wrakken als monumenten, oude delen van het benzine station, het cafe genaamd naar de schrijver (cafe Ton van der Lee), een bord met het aantal inwoners, en een kleine begraafplaats met ook het recente graf van "Moose", een van de karakters in het boek, de broer van de eigenaar, uiteindelijk de bakker, een beetje rustig man, die niet vecht maar veel laat gebeuren, de aardige buur. Ook in de bakkerij een soort gedenkboek voor Moose, waar mensen in kunnen schrijven.

De geschiedenis van het boek leeft nog, het is nog steeds een kruispunt van twee wegen, midden in de leegte.

Wij kamperen in een nieuwe Lodge, de afslag 500 meter voorbij de kruising, een zandpad 5 kilometer richting de bergen. We zijn de eerste gasten, krijgen de buitenste van de drie kampplekken. Wederom een hokje met WC en douche, vijftig meter verder een klein open hutje om in de schaduw te zitten en weer een stuk verder een grote plek voor het kampvuur. Dit hele gebied is een kamp plek. Met uitzicht over de vallei.

Ook twee van de zes honden horen er schijnbaar bij. Ze komen bij ons liggen, spelen, vechten en als we naar het zwembadje van de Lodge gaan volgen ze ons. Net zo als Ton van der Lee de honden van de eigenaar meeneemt in zijn wandeltochten en in de avonden als hij naar de sterren kijkt, zo gaan deze twee ook met ons mee. Van af de eerste seconden horen ze bij ons, ook al geven we niets.

De avond, bij ons kampvuurtje, met twee honden aan ons voeten, een glaasje wijn, met uitzicht over de Melkweg, maken alles af. We zijn in solitaire, de leegte, moeder aarde, met een heerlijk gebakje uit de "bakery".