Swakupmond, reisdag naar kust

Een rotonde, asfalt, een "stop" bord, "Beware of Children" geschilderd op de weg, zelfs een kruispunt met stoplichten. Meerdere auto's en vrachtwagens voor en achter ons, ingehaald worden. Hier en daar mensen langs de kant van de weg, wachtend op vervoer, of wachtend om plots over te steken. Als auto bestuurder moet je hier tijdens het rijden opletten, niet op de weg voor kuilen of de omgeving om dieren te spotten of om te genieten van het uitzicht maar op mede weggebruikers, verkeersregels dat moet op drukkere wegen.

En aan de horizon geen eindeloze vlaktes of bergen maar huizen, kranen, werkplaatsen. Daar achter de zee, grijs en donker omdat de lucht erboven ook grijs en bewolkt is. We naderen "Walvisbaai", de haven en ook industrie van Namibië, gelukkig nemen we op de rotonde de afslag naar "Swakupmond", een wat kleiner plaatsje dertig kilometer verder langs de kust. Maar het eerste stoplicht in twee duizend kilometer is toch een vreemde gewaarwording.

Het is echt schokkend, lelijk, rommelig en zelfs verwarrend. We waren net gewend aan de leegte en nu is alles weer vol, dicht op elkaar, ommuurd. Een grote township met kleine identieke huisjes in rijen naast elkaar, de kleur verschillend, maar ze zijn allemaal identiek met een muurtje eromheen, en in vast wegen patroon. Vreemd in zo een wijd land de huizen zo dicht op elkaar te bouwen en overal een muur omheen te zetten. Even later gebieden met grote, luxe vakantiehuizen (Aphrodite Strand en Lang Strand = Long Beach). Vrijwel identiek aan de townships, veel ruimer, luxer, fraaier, verschillende bouw stijlen, maar een muur om ieder huis, en rondom de muur, zand, rommel.

Na een vroege start vanuit Solitaire, een prachtig rit over twee bergpassen, met weer de bekende springbokken, spiesbokken etcetera langs de weg. En daarna een zeer lange weg door een soort zandwoestijn. Aan beide zijde geel zand, vrijwel vlak en eindeloos lang. Een ongekend kale gele vlakte, en de zon eerst vol aanwezig maar later verdwijnend achter een wolken dek. Meer als 200 kilometer zonder noemenswaardige verandering doet dit rijden in Walvisbaai bijna pijn aan de ogen.

Onderweg wel wat wegwerkzaamheden gezien, niet het asfalteren, maar het afschrapen van de bovenlaag van het gravel, nat maken en weer vlak maken. Wat vrachtwagens welke het afgeschraapte zand afvoeren en wat watertankwagens voor het aanvoeren van water. Geen wegafzetting, je rijd er gewoon doorheen terwijl ze werken.

Voor de wegwerkzaamheden is de weg vol met tracks, af en toe een wasbordje (ribbels, dwars op de weg) en af en toe echte kuilen. Na de wegwerkzaamheden is de weg vlak, een tafellaken, wat wegwaaiend zand erover. Waarschijnlijk moeten ze dit iedere zoveel jaar doen, maar het lijkt veel minder verstorend als asfalt, waar gaten inkomen, die geplakt worden, oneffen worden en uiteindelijk volledig afgeschraapt moet worden en weer met een nieuwe laag asfalt er op gelegd vlak gemaakt worden.

Het nieuwe wegdek rijd geweldig, maar het heeft wel een nadeel. Ook steentjes blijven erop liggen en bij een tegemoetkomende vrachtwagen springt meteen een steentje op en zit er meteen een enorme ster in de ruit van onze wagen. Altijd schrikken zo een steen op je ruit, maar we zijn verzekerd, jammergenoeg geen Carglass hier in Namibia, wel een groot aantal lokale bedrijven. Komt hier waarschijnlijk heel vaak voor.

We rijden Swakupmond in, brede straten, grote huizen. Stallen onze camper op het parkeerterrein van Cornerstone Guesthouse en stallen onszelf in een van hun kamers in de tuin. Zien voor het eerst, na vertrek Windhoek, een echt bed, schone lakens, zacht verend, twee meter breed. Een badkamer met grote douche, warm water, een wastafel. En een zitkamer met zelfs een TV (met twee sport, een internationale nieuwszender en een zeer oud film kanaal) en als laatste een zitje buiten in de tuin, wat een luxe.

Na anderhalve week kamperen in onze camper, douchen in steeds wisselende hokjes, soms met warm water maar soms ook niet. Slapen op ons houten bedje in ons hokje van twee bij twee is dit even wat anders. Na de lange rit, en een korte wandeling door het stadje, eten bij een visrestaurant op honderd meter van ons bed voelen we de schone lakens, en toch ook de vermoeidheid van anderhalve week rijden, tripjes, slapen op een houten plank, onder het open raam, midden in de natuur, met geluiden en geuren, wind en zelfs regen van buiten.

We glijden tussen de lakens en slapen,