Twijfelfontein, twijvelen

De twijfel slaat toe op de weg naar Twijveltontein, we moeten door een riviertje, staat vrijwel droog, met diepe bandensporen in het mulle zand, een meter of tweehonderd breed. Voor ons wordt net een auto door een man of tien achterwaarts uit de modder geduwd. Gaan wij het wel redden, met onze 3 ton zware camper, wel met 4x4 en een drie liter zware diesel maar toch, de twijfel slaat toe.

Sinds gisteren komen we nu toch echt op wegen waar een gewone wagen het op zijn minst moeilijk mee heeft. De regen spoelt stukken van de gravel wegen weg, er ontstaan kuilen, gaten op de laagste punten tussen twee heuvels. Deze zijn over het algemeen, met een beetje beleid, nog goed te nemen. Ook al zal in een sedan de bodemplaat af en toe schuren over de grond, net als bij een te snel genomen verkeersdrempels, maar met matige snelheid hoeft dat zeker niet.

De wegen gaan hier recht over de heuvels, niet een uitgegraven piek met een opgevuld dal, zoals we dat overal in Europa zien, maar gewoon de heuvel volgend. Een daling van 10 tot 15 procent gaar op het laagste punt in eens over in een stijging van her zelfde stijgingspercentage. En dan op de top weer andersom. Meestal lijkt het of de weg eindigt op de top en pas als je boven zit die ja dat het toch verder gaat met een daling.

In een wagen welke wat hoger op de weg ligt gaat dit echt probleemloos. Het is wat oncomfortabel maar je kan er gewoon over heen scheuren. Links houden op de top voor tegenliggers en op het dal even wat vaart minderen. En de meeste doen dat ook. De meeste auto's zijn hier ook 4x4 en liggen ook hoog op de weg, dus rijdt men zelfs in dit soort wegen nog hard, 80 km/uur is niets. En als de weg slecht wordt levert dat wel hoofdpijn en een hoop herrie op, maar de wagen kan er tegen.

Wat anders wordt het als het echter in een rivierbedding is, hier is het dal een stuk breder. Ze staan allemaal, tot nu toe, vrijwel droog, maar doordat het veel geregend heeft is de onderlaag stuk, het zand los en met diepe bandensporen. Zonder 4x4 welke hoog op de weg ligt kom je er niet doorheen. Vandaag al twee wagens gezien welke uit de rivierbedding geduwd worden, achteruit, doel niet bereikbaar. Omkeren is de enige optie, andere weg zoeken.

Wij rijden daar rustig voorbij, zelfs nog met de versnellingsbak in 4x4 High stand. In nood is er dan nog een Low stand. En als dat niet lukt kan het differentieel nog vast gezet worden, waarbij alle wielen dezelfde snelheid behouden. Maar voorlopig hebben we dat nog niet nodig gehad. En dat houden we wel graag zo.

Incidenteel staat er wat water in de riviertjes, maar meer als twintig centimeter is dat zeker nog niet geweest. In met de lucht inlaat aan de bovenzijde van de kofferbak (dus boven de meter) is er geen enkel probleem.

Wel is het rijden hier tussen de bergen hierdoor wel echt werken geworden. Steeds inschatten waar het beste stuk weg zit en wat daar de beste snelheid is om zomin mogelijk door elkaar geschut te worden. Uitkijken naar plotselinge oneffenheden, kuilen over de volle breedte welke pas twintig meter van te voren te zien zijn. Inschatten of de overgang van dalend naar klimmend met de huidige snelheid te doen is of dat er geremd moet worden. Inschatten met welke versnelling de klimmetjes en dalingen goed te nemen zijn en in de riviertjes welk spoor het goede is. Gevolg, zeker als je een beetje relaxed wil zitten en niet continue met je hoofd tegen plafond wil gaan, is dat het een continue schakelen, sturen, inschatten is. Het lijkt wel werken.

Daarnaast ook nog het genieten, om je heen kijken naar de natuur, de bergen, de rotsen. En het zoeken naar het wild, de woestijnolifant die je niet wilt missen maar die er vandaag ook niet was, of die grote leguaan welke net wegschiet van de berm in de bosjes, die je wel ziet.

Natuurlijk is het geen rally rijden (we hebben de tijd), maar het is toch wel werken, continue, hard werken. Het maakt autorijden hier bijna leuk.

En onze twijfel blijkt voor niets, rustig passeren we de vrijwel nieuwe Toyota Corolla welke verdwaasd naast zijn auto staat, zich afvragend hoe bij de Lodge te komen, 10 kilometer voorbij het riviertje.