Waterberg plateau

Na de luxe van een eigen bungalow moeten we weer terug naar het leven in de camper. En na een uitgebreid ontbijt in de weelde stappen we in onze camper en rijden kilometers over gewoon saai asfalt. Via Tsumeb, een oud mijnstadje naar Grootfontein, ook een gewezen mijnstadje. Beide aan de hoofdwegen van Kaapstad, via Windhoek, naar Angola en Botswana en Zaïre. Perfecte tweebaans wegen, niet druk maar wel bereden, vrachtwagens, bussen, campers en de auto's van de bewoners van Namibië. Althans van het rijke deel.

Ook lopen er mensen langs de weg (terwijl de afstanden enorm zijn), fietsen er een paar (naar school lijkt het), staan er mensen te wachten (waarschijnlijk op een busje) of staan ze te liften.

We zien bij iedere stad ook de wijken langs de weg van de arme, zwarte of gekleurde bevolking, hutjes gebouwd van golfplaat, kleine vierkante stukjes grond, midden in het zand, armoede en werkeloosheid. Veel mensen langs de weg, bij de hutjes, bij het benzinestation, die niets doen. We zien deze wijken bij alle steden, soms wat verstopt en verder van de weg, zoals in Luderitz of Swakupmond maar soms direct langs de weg zoals bij de plaatsen vandaag.

De afstand tussen deze wijken en de ommuurde bungalows in de steden, lodges, hotels en Guesthouses voor toeristen is nog vreselijk groot. De apartheid mag dan vijfentwintigjaar geleden zijn afgeschaft toen Namibië onafhankelijk werd van zuid-Afrika, maar de ongelijkheid is nog lang niet afgeschaft of opgelost. Als bezoeker van een land kan je niet zien of het verminderd, je neemt een foto, een tijdopname. En het is nu nog duidelijk te zien, maar waarschijnlijk was het vijfentwintig jaar terug nog erger.

Een bezoek brengen aan deze wijken of naar de traditionele volkeren om in hun hutjes te kijken is mogelijk, maar dat is en blijft een inbreuk op hun privacy, zij worden er niet beter van als wij het zien. Het word een soort poppenkast, theater, wij doen daar niet aan mee. Laat de mensen in hun waarden, laat ze trots zijn op wat ze hebben, en de verbetering welke ze hopelijk realiseren bij iedere nieuwe generatie. Dat lukt niet als wij komen kijken en een oordeel hebben.

Maar de grote verschillen tussen arm en rijk. En de hoeveelheid mensen welke arm zijn, en de werkeloosheid zie je ook zonder een bezoek aan deze wijken te brengen. Als je oplet is het er continue. Hopelijk verbeterd dit snel genoeg, onderwijs schijnt hier al goed te zijn. De weg van de apartheid (niet als volwaardig mens gezien te worden) naar een goede middenklasse voor iedereen, met een sociaal vangnet, is lang. In de restaurants zie je niet alleen maar blanken. Ook op de wegen is niet iedere auto van een blanke, de middenklasse lijkt te ontstaan. Maar de werkeloosheid en armoede is nog lang niet weg.

Buiten de stadjes is de omgeving weer leeg, tweebaans asfalt weg, bomen, bosjes aan beide zijde. Heel af en toe een tegenligger, verder niets. We zoeken met onze ogen onder de bosjes naar wild, onze ogen glijden langs de boomtoppen naar vogels, we zoeken naar de kleuren in het veld of de bewegingen welke we niet verwachten. Maar er is niets, hier is geen wild, hier staan weer koeien achter hekken en lopen weer mensen langs de weg. We zijn terug in een bewoond deel van Namibië.

In het noorden is het land eigendom van de oude volken, geen hekken, iedereen mag zijn vee laten grazen waar het wil. Meer naar het zuiden is het land opgedeeld, en eigendom van boeren, veel Duitse of Zuid-Afrikaanse naamborden. Grote percelen omdat er weinig groeit, maar wel individueel eigendom.

We zien hier zelfs wat boerderijen met maïs en andere groenteteelt, voor het eerst. Niet echt enerverend landschap, zou overal in Europa kunnen liggen, alleen is het leger, geen boerderijen langs de weg, of dorpen, maar kilometers rechte wegen zonder afleiding. Wel continue afscheiding, hekken.

Na Grootfontein, getankt en wat boodschappen, nog een klein stuk asfalt, daarna een kleine 100 kilometer op gravel naar onze volgende stop plek. Inplaats van wildroosters om het vee op het eigen gebied te houden hebben ze hier gewoon hekken. Tot zeven keer op deze weg een hek, uitstappen, hek openen, door rijden en hek achter je weer sluiten. Kan ook, en er zijn dus weer boerderijen met tien kilometer grond, een poort, een huis en over tien kilometer de volgende.

De weg is geen gravel, meer rood zand, en door de regen is dit verworden tot een soort rode klei. En die klei kan glad zijn, het profiel in de banden, van 8 mm slipt vol. En soms glijdt de drie ton toch wel gevaarlijk weg. Het is continue de keuze tussen stapvoets rijden en niet opschieten of de vijftig kilometers per uur met af en toe het gevoel dat de camper zijn eigen leven heeft. Niet rechtdoor, maar wegglijdend naar een ander spoor of gewoon naar de zijkant van de weg of de bocht. Een echte slip zou hier zomaar spontaan kunnen ontstaan. Het zijn toch 60 inspannende kilometers. En het gaat ook langzamer als verwacht.

Maar de omgeving wordt weer mooier, bergen, een plateau aan de rechterkant, scherpe rand, afgebrokkeld, veel bomen en bosjes. Zelfs zien we weer wat wild langs de weg. Er is Kudu, gemsbokken en een paar verdwaalde giraffen.

Om drie uur in de middag eindelijk op ons plekje, midden tussen de bossen, in dalletje tussen de bergen van het waterplateau. Ook hier zitten wilde beesten, er is ook weer een safari mogelijk. Maar we zijn te moe, teveel safari's, teveel wildleven. We lezen wat, braaien wat vlees, drinken wat wijn, wachten tot het donker is. En slapen in ons hutje.

De overgang terug naar kamperen en rijden is toch weer zwaar.

We zitten alleen, er zijn vijf campers plaatsen en een stuk verder nog wat huisjes. Maar alles is leeg. Ook het Fort verlieten we als laatste, geen gasten, wel minimaal tien man personeel. Vreemd, de temperatuur in deze tijd is heerlijk, de natuur echt prachtig door alle regen, het wild moet je echt zoeken (maar dat is toch eigenlijk leuker als dat het wild dorstig naar een waterplaats gaat en je alleen maar hoeft te wachten?) en het is overal rustig. Geen tien wagens met toeristen bij iedere leeuw, het is een exclusieve show.

Alleen tussen de bergen, geen uitzicht over een dal, veel vogel geluiden. Het voelt wat minder prettig.

En wat nog meer verwonderd hier bij het Waterberg plateau, is dat de Duitsers hier in 1904, in dit lege land, wat toen nog leger was als nu, 60.000 mensen uitgemoord hebben. De eerste genocide, zonder reden een volk afmaken. Puur om de baas te zijn, over de leegte. En vlak voor onze kampeerplek is er en herdenkingspunt, met een Duitse tekst.