Papua - Jayapura of Hollandia

Jayapura, 21 oktober

Een laatste maaltijd buiten bij het zwembad, een heerlijke mie, een lekkere nasi, koud bier en een cola. De zwoele avondlucht, de wind vanaf zee, de rust. Geen muziek of TV. Beter als dit wordt moeilijk.

Een reisdag, gepland vertrek om zes uur, dus de wekker om vier uur, ontbijt om half vijf, inchecken om vijf uur – het normale schema. Een korte nacht, toch teveel zon gehad tijdens het snorkeltripje, dus ook nog wat minder lekker slapen. Spullen inpakken, nog een kleine borrel op ons balkonnetje, muziekje erbij. En als we eindelijk slapen worden we wreed gestoord door onze gids, welke komt vertellen dat we morgen om half vijf opgehaald worden.

Een totaal zinloze opmerking, ook zonder zijn hulp gaan we het wel redden. Immers de afstand naar de luchthaven is exact 50 meter, de weg oversteken en je bent in de vertrekhal. Een incheckbalie zonder wachtrij en een veiligheidscontrole zonder echte controle, meer is het niet. En omdat er iedere dag dezelfde vier vliegbewegingen zijn is dit dagelijkse routine. Het is vreemd dat een luchthaven zo dicht bij het hotel ligt maar met zo weinig vluchten is het echt perfect. Er gaat een sirene, zodat de brommers welke de landingsbaan als weg gebruiken aan de kant kunnen. Er land een vliegtuig, en er is weer rust. Vier keer per dag twee minuten, verder stilte.

De enige reden dat de gids dit kwam vertellen is dat hijzelf dacht dat we naar Jakarta zouden vliegen met het vliegtuig om tien uur, en dat hij er pas laat achter kwam dat hij zich vergiste en dat hij dus te laat zou zijn. Immers we zouden zonder hem vertrekken – en je weer nooit wat voor bonus je dan mist. Wij hadden hem echt niet gemist, instappen, op je eigen vlucht letten daar heb je geen hulp bij nodig, eigenlijk voegt het niets toe.

En uiteindelijk vliegen we een uur later, niet dat dit verteld wordt. Je zit in de wachtruimte en wacht op het vliegtuig. Geen scherm, geen omroeper, gewoon wachten. Zo simpel kan vliegen zijn.

En in de 50 minutenvlucht moet er ook nog een groen loempia achtig, met kokos gevuld, gebakje, een klef broodje en een kopje hete koffie / thee worden uitgedeeld en het vuil weer worden opgehaald. Maar ook dit gebeurt iedere dag probleemloos.

In Jayapura is er niemand welke vraagt om onze permit (speciaal document om dit gebied in te mogen, met pasfoto, stempels, uitgetypt en gekopieerd), zelfs ons paspoort hoeven we niet te laten zien. Wel staat er een reisagent welke ons laat instappen in een taxi en na een uur rijden ons afzet bij ons hotel. Jayapura ligt tussen de heuvels, een druk, vies, stadje. Veel verkeer en warm. Door de heuvels gebeurt alles op een paar vierkante kilometers aan de baai, en is er veel verkeer de heuvels in. Het is zelfs zo druk dat er in het “Zakendistrict” er een belasting wordt geheven om erin te mogen. Iedere brommer of auto moet betalen.

Ons hotel ligt hier midden tussen, we hebben een kamer gevraagd met uitzicht over de baai, de haven, een eiland in het midden, wat varende scheepjes.

Eigenlijk zou je gewoon in je hotelkamer willen blijven en kijken hiernaar – maar we doen toch een wandelingetje. En het is zoals het hoort, vies, warm, druk, nergens een stuk trottoir waar je op kan lopen – het is vol met gaten of er staan auto’s of brommers geparkeerd – en op de weg kan je niet lopen door de continue stroom toeterende vervoermiddelen. Drukte, uitlaatgassen, warmte. Maar dit is ook het Indonesië zoals we het kennen. Het lijkt een chaos, maar er gaat niets fout en iedereen blijft vriendelijk.

De middag nog wat hersteld van de korte nacht, wat avond eten en morgen gaat de reis naar de Baliemvalei. Zonder internet, dus ook zonder blogs….