Baliemvallei - hari tidor (rustdag)

Baliemvallei, 27 Oktober 2015

Een hele dag niets, geen autorit naar een bijzonderheid, geen wandeling en ook geen verplaatsing. Helemaal niets. Op het programma stond een tochtje, een andere mummie, traditioneel dorp of een wandeling, maar wij doen niets. Het is zelfs nog erger we verslapen ons, niet rond acht uur bij het ontbijt maar pas om half negen wakker worden in ons eigen hutje. Een beter begin van de rustdag kan er niet zijn.

Maar als we aansluiten bij het ontbijt zijn we gewoon op tijd, onze tafel midden in het restaurant is zoals iedere dag voor ons gedekt, netjes een sapje naast onze borden. En de bediende (lokale Dani man) komt meteen vragen hoe we onze eitjes willen, we krijgen een dikke pannenkoek, roosteren een paar boterhammen voor bij het ei maar ook om te besmeren met pindakaas, nemen wat kopjes thee en koffie en krijgen wat fruit. Tijdens ontbijt krijgen we bezoek van de Javaanse manager, hij vraagt of we goed geslapen hebben, of er nog problemen zijn met de hut, of hij nog iets voor ons kan doen. Een perfect begin, van een luie dag.

Enige probleem is dat dit ritueel iedere dag exact gelijk is, behalve de keuze van de manier waarop het ei is klaargemaakt en de smaak van het sapje. Zelfde de bediende en de manager zijn er iedere dag.

De ruimte waarin we zitten is geweldig mooi, groot, traditioneel van hout en riet opgebouwd. En de ruimte staat helemaal vol met kunststukken van de Papoea’s. Totempalen van vijf meter hoog, beelden, maskers, schermen. Het alsof we in de zaal van het tropenmuseum zitten, alleen dan zonder vitrines, alles staat hier gewoon. Een ware kunstverzameling.

Na het ontbijt sloffen we terug naar ons hutje, eerst over een betonnen pad wat, prachtig aangelegd, tussen de planten en bloemen omhoog loopt. Perfect onderhouden, eigenlijk een prachtig tuin met wat huisjes. Alleen is de laatste vijftig meter van het pad van hout gemaakt, twintig centimeter boven de grond. En de planken zijn hier en daar aardig aangetast door de tijd, soms is er een tweede plank op getimmerd of er zit gewoon een gat, en tijdens ons dagelijkse wandeling zakken er ook een paar door onder ons gezamenlijke gewicht, we durven in het einde niet meer naast elkaar te lopen, bang dat er geen pad meer overblijft.

Na het stevige ontbijt en de tweehonderd meter wandeling kan het echte ontspannen beginnen in ons perfecte hutje. En die is ook echt geweldig, voorzijde een betonnen terras, uitzicht over de vallei, een grote ligstoel. Ruimte onder het afdakje van riet om te zitten, uit de zon. Achter het terras een hele ruime slaapkamer met een zitje, paar kasten. En met glas van over de volledige breedte, zodat met de gordijnen open er weer dat geweldige uitzicht is. De achterste helft van het hutje is een zeer ruime badkamer, warm water, wasbakken en douche. Het hutje is rond, traditioneel gebouwd, van hout en riet, de nok in het midden wel vijf meter hoog en het geheel zeker 60 vierkante meter groot.

Wel jammer dat we in deze prachtige ochtend geen warme douche hebben, de elektriciteit is er alleen in de middag. En het water wat uit de kraan komt zit vol zand, het is bruin, erg bruin. We installeren ons, een e-boek, wat muziek uit de meegebrachte speakertjes, wat borduurwerk. Een kopje koffie of thee vanuit de water koker zou lekker zijn, maar zonder stroom is het een slokje water.

De tijd vliegt, het ontspannen gaat moeiteloos op ons terras, en om twee uur in de middag sloffen we weer naar het restaurant voor de lunch. Een heerlijke groentesoep vandaag – andere dagen was het een goede nasi, boterhammen, witte rijst met vlees. Iedere dag wat anders, en goed, lekker.

In het restaurant staan bij binnenkomst rechts de tafels voor het ontbijt buffet, links een heuse bar, met op de planken lege flessen van verschillende sterke drank merken – achtergelaten door gasten, en een koelkastje met wat blikjes cola, sprite etc. En aan de achterzijde een betonnen terras met werkelijk een schitterend onbelemmerd uitzicht over de vallei, groene vlakte, heuvels en daarachter echt bergen. Een gouden locatie met een schitterend terras, jammer genoeg wordt er niets geschonken, geen biertje of wijntje. Het zou een perfecte middag kunnen zijn, met een flesje Chardonnay in de koeler, wat snacks en dit uitzicht. Maar we sloffen terug naar ons waterflesje bij ons eigen hutje.

Ook de middag schiet voorbij, en er komt stroom. Eindelijk de verwarmde douche, het kopje koffie op de kamer. De rust is heerlijk, wel gaat het regenen, echt regenen.

En om acht uur de derde wandeling naar het restaurant. Onze tafel is weer gedekt, de bediening serveert iedere dag een goed driegangen menu. Een heerlijke saté, perfecte vleesreepjes in kokosmelk, stuk vis of mega garnalen. Geserveerd met aardappelen of patat en rijst. Het is echt smakelijk en zonder meer voor midden in Papoea ruim boven de verwachting. En ook de manager doet weer zijn ronde, praat over wat we morgen willen, zet een DVD op over Papoea zodat we die bij onze koffie kunnen bekijken.

Samenvattend een stevig en goed ontbijt, lekkere lunch en diner, een geweldige ambiance, een schitterende hut. Kortom een heerlijke rustdag. Alleen zitten we hier helemaal alleen. Er zijn iets van twintig hutjes op dit resort, en in het restaurant kunnen wel 50 man zitten, maar wij zijn de enige gasten. Geen muziek, gepraat, afleiding, mogelijkheid om met of over andere gasten te praten. De bediening spreekt wat woordjes Indonesisch, de manager wat Engels. Langzaam beginnen we ons verlaten te voelen, een leeg resort. Hoe geweldig aardig de verschillende medewerkers op het resort ook zijn, hoe lekker het eten, we voelen ons alleen.

Als wij overmorgen weg gaan sluiten ze waarschijnlijk de deuren.