Bali - tanah lot per fiets

Blayu – Bali: 31 oktober 2015

Een te kleine mountainbike, met te slappe bandjes op een te smal betonnen pad door de rijstvelden. Links het oogsten van de rijst, rechts een irrigatiekanaal. Met mensen welke er in aan het baden zijn, de was doen of hun motorfiets aan het schoonmaken zijn. Bij tegenliggers moet je afstappen omdat de ruimte te smal is om te passeren. Het blijft voorzichtig fietsen en een verkeerde stuurbeweging betekend direct in het kanaal liggen.

De temperatuur een graad of vijfendertig, lichte bries en vol onder de zon.

Het zou een kort tochtje zijn, vanuit het hotel naar Tanah Lot, een tempel complex in de zee, waar de zon, volgens alle reisgidsen op een prachtig manier ondergaat. De foto’s in de folders zijn altijd geweldig mooi, en nu op onze zesde reis naar Bali gaan we er ook eens kijken naar deze wereldbefaamde zonsondergang. En vanaf ons hotel is het te fietsen, dus een mooie manier.

Na het rijden door de rijstvelden, krijgen we kampongs, smalle paadjes aan de achterkant van de huisjes, alleen bereikbaar voor brommers, wandelpaden en fietsers. Daarna een stukje over een normale weg, een compleet nieuwe uitdaging, zelfs als je het vergelijkt met het verkeer in de Amsterdamse binnenstad. Het verkeer is hier namelijk echt uitgegroeid tot een grote puinhoop. Brommertjes vliegen om je oren, auto’s passeren al toeterend op vijf centimeter afstand, oversteken is vrijwel onmogelijk geworden. De wegen zijn eigenlijk net breed genoeg voor een vrachtwagen in een richting, maar ze worden volledig gebruikt als tweebaansweg. Waar af en toe ook nog iemand stilstaat om te laden of te lossen. Onze rit van de luchthaven naar Blayu, gisteren, was 40 kilometer lang en daar deden we wel twee uur over. Gewoon overdag, een complete verkeersinfarct, maar op een brommer gaat het wel snel. Op een fiets hoop je het te overleven.

De paden waarover we fietsen zijn meer kuilen dan asfalt, en zelfs hele stukken waar het meer zand is dan paden. En we laten een spoor van zweet achter, de weg terug hadden we makkelijk kunnen vinden door het spoor van druppels te volgen. Langs de kant zien we het leven, de kinderen welke spelen, iedereen groet ons.

Maar ook de hardwerkende vrouwen en mannen in het veld. Rijst in kleine veldjes is echt bewerkelijk, veel mensen bezig met het oogsten, de rijst te knippen, de takken te ontdoen van de korrels en de grote zakken rijst af te voeren. Ook fietsen we langs veel huisjes waar men tegels of dakpannen bakt. Geen fabrieken, maar dakpan voor dakpan maken, laten drogen, op te stapelen en de volgende dag te bakken met de restanten van de kokosplant als brandstof. Overal werkende mensen.

Maar uiteindelijk, met een laatste stuk door velden met watermeloenen, komen we aan bij de kust. En we zijn niet de enige, het is gewoon druk, busladingen toeristen, of busjes vol met tripje lopen over de kliffen en kijken naar de drie tempels. Natuurlijk een groot toeristen markt, met al het bekende houtsnijwerk, T-shirts, batik, schilderijen, ijzerwerk en andere prullaria. En daarna terrassen met uitzicht – over het tempel en de ondergaande zon.

We nemen een biertje en een vruchten mix, laten ons zwaar bezwete shirt opdrogen, praten met onze fietsleider. Een man van het hotel, wij schatten een jaar of 25 tot 30, maar met een zoon van 17 wordt dat wat moeilijk, woont vlakbij hotel, met zijn vrouw en twee kinderen, werkt natuurlijk de hele dag, receptie, schoonmaken, maar met een hotel van 8 kamers en zeker 8 medewerkers is het leven goed.

Den zon gaat onder, zonder een wolkje ervoor. De tempels staan mooi, op rotsen met tegenlicht, de toeristen fotograferen, maken selfies en vinden het een unieke gebeurtenis. Wij doen mee, maar het blijft gewoon theater zonder inhoud. De weg ernaartoe was (zoals altijd) mooier als einddoel, we zijn blij dat we niet in een busjes zitten, maar zwetend door de velden zijn gekomen.

Terug worden we gehaald door een auto van het hotel. We nemen een douche en daarna zitten we weer in ons prachtige prieeltje, midden in het Lelieveld, genietend van een goede maaltijd, een lekkere wijn.

Voor ons fiets tochtje hebben we de dag rustig doorgebracht, gezwommen in ons zwembad, gelegen op ligstoelen onder de parasol, gestaard over de rijstvelden, de tuin en verder niets, helemaal niets.