Solitaire - Spitzkoppe
25 Mei 2016 | Namibië, Solitaire
Spitzkoppe, 25 mei 2016
Vandaag waarschijnlijk het meest zeldzame beest van Namibië gezien. De “homo cyclisto mountain”, een mens op een mountain bike over zandwegen, bij een graad of dertig. Stofhappen, korte bulten, meter of vijftig omlaag en daarna weer omhoog, kaarsrechte weg. En af toe nog een tegenligger in een auto zoals wij, welke een enorme stofwolk achterlaat. Stofhappen, zweten, in het mulle zand. Niet een maar uiteindelijk wel een stuk of twintig mountainbiker passeren we, bordjes op het stuur en duidelijk onderdeel van een toertocht of misschien zelfs een wedstrijd. Bezwete koppen, wielerkleding aan met de zon vrijwel boven hun hoofd. Dit moet in dit land, met maar twee miljoen bewoners, en met dit soort wegen, echt de volledige kudde van deze diersoort zijn. Meer van dit soort zullen we waarschijnlijk niet tegenkomen, ze zijn zeldzaam en waarschijnlijk met uitsterven bedreigt, want gezond kan het niet zijn.
Voordat we deze soort tegenkwamen hadden we eerst een schitterende tocht. Na een zeer koude start, temperatuur paar graden boven nul met een strakke wind, zaten we bijna bibberend rond het campinggas brandertje te wachten op heet water voor de koffie en thee, en de eieren met spek. Maar er was wel een warme douche, zodat we opgewekt begonnen aan de lange rit van 420 kilometer – grotendeels over gravel en zand.
Het eerste stuk nog vlak door een woestijngebied met heuvels op de achtergrond. Maar daarna door twee berg gebieden heen, mooie slingerende route, brede gravel wegen vrijwel zonder ander verkeer, mooi gebied, opkomende zon waardoor de temperatuur snel stijgt. Raam open, een kilometer of zestig per uur genietend van het uitzicht.
Daarna een afslag, waar we weer in een echt volledig vlak woestijngebied komen. Eerst vrijwel kaal, stenen en wat bolletjes uitgedroogde graspollen. Helemaal alleen, twee kleine campertjes, met om ons heen niets dan leegte, geen hekken, helemaal alleen. Het gebied veranderd langzaam naar wat meer begroeiing en de oneindige vlakte word af en toe onderbroken met een heuvel. Ook zijn er af en toe wat dieren te zien. Een verdwaalde spiesbok, springbok of ezel. Het gebied wordt steeds meer begroeid, er komen hekken langs de kant van de weg. En aan de andere kant van de hekken zien we af en toe wat vee, maar ook het wild als zwijntje, bokken lopen voor ons uit. Een vreselijk fraaie rit, tweehonderd kilometer, zonder een afslag, een tegenligger, een reclamebord, alleen in de auto met af en toe wat dieren om ons heen.
De grindweg eindigt in Kharibib, een lelijke plaats, maar wel met een asfalt weg naar Spitzkoppe. Een berg midden in de vlakte, eigenlijk meer een rots. Rondom de rots wat camping plekken. We kiezen er een, staan vijftig meter van een zandpad, twee campers rond een braai, tussen bosjes. Het vuur opgestookt, het eten gekookt en de drank om bet stof af te spoelen.
Een geweldige rit, voelend als Lucky Luck met zijn paard Jolly Jumper en zijn hond Rataplan, trekkend over de woestijn. Langzaam, zijn liedje fluitend en opschrikken van mannen op racefietsen, in wielrenkleding, zwetend door het stof. Denk dat Lucky Luck ook wel wat bier nodig zou hebben gehad na aankomst in het dorp om deze ervaring te verwerken. Zo geschokt waren we ook, en zo verwerkte we ook deze ervaring.
Om van Mathilde maar niet te spreken.
Vandaag waarschijnlijk het meest zeldzame beest van Namibië gezien. De “homo cyclisto mountain”, een mens op een mountain bike over zandwegen, bij een graad of dertig. Stofhappen, korte bulten, meter of vijftig omlaag en daarna weer omhoog, kaarsrechte weg. En af toe nog een tegenligger in een auto zoals wij, welke een enorme stofwolk achterlaat. Stofhappen, zweten, in het mulle zand. Niet een maar uiteindelijk wel een stuk of twintig mountainbiker passeren we, bordjes op het stuur en duidelijk onderdeel van een toertocht of misschien zelfs een wedstrijd. Bezwete koppen, wielerkleding aan met de zon vrijwel boven hun hoofd. Dit moet in dit land, met maar twee miljoen bewoners, en met dit soort wegen, echt de volledige kudde van deze diersoort zijn. Meer van dit soort zullen we waarschijnlijk niet tegenkomen, ze zijn zeldzaam en waarschijnlijk met uitsterven bedreigt, want gezond kan het niet zijn.
Voordat we deze soort tegenkwamen hadden we eerst een schitterende tocht. Na een zeer koude start, temperatuur paar graden boven nul met een strakke wind, zaten we bijna bibberend rond het campinggas brandertje te wachten op heet water voor de koffie en thee, en de eieren met spek. Maar er was wel een warme douche, zodat we opgewekt begonnen aan de lange rit van 420 kilometer – grotendeels over gravel en zand.
Het eerste stuk nog vlak door een woestijngebied met heuvels op de achtergrond. Maar daarna door twee berg gebieden heen, mooie slingerende route, brede gravel wegen vrijwel zonder ander verkeer, mooi gebied, opkomende zon waardoor de temperatuur snel stijgt. Raam open, een kilometer of zestig per uur genietend van het uitzicht.
Daarna een afslag, waar we weer in een echt volledig vlak woestijngebied komen. Eerst vrijwel kaal, stenen en wat bolletjes uitgedroogde graspollen. Helemaal alleen, twee kleine campertjes, met om ons heen niets dan leegte, geen hekken, helemaal alleen. Het gebied veranderd langzaam naar wat meer begroeiing en de oneindige vlakte word af en toe onderbroken met een heuvel. Ook zijn er af en toe wat dieren te zien. Een verdwaalde spiesbok, springbok of ezel. Het gebied wordt steeds meer begroeid, er komen hekken langs de kant van de weg. En aan de andere kant van de hekken zien we af en toe wat vee, maar ook het wild als zwijntje, bokken lopen voor ons uit. Een vreselijk fraaie rit, tweehonderd kilometer, zonder een afslag, een tegenligger, een reclamebord, alleen in de auto met af en toe wat dieren om ons heen.
De grindweg eindigt in Kharibib, een lelijke plaats, maar wel met een asfalt weg naar Spitzkoppe. Een berg midden in de vlakte, eigenlijk meer een rots. Rondom de rots wat camping plekken. We kiezen er een, staan vijftig meter van een zandpad, twee campers rond een braai, tussen bosjes. Het vuur opgestookt, het eten gekookt en de drank om bet stof af te spoelen.
Een geweldige rit, voelend als Lucky Luck met zijn paard Jolly Jumper en zijn hond Rataplan, trekkend over de woestijn. Langzaam, zijn liedje fluitend en opschrikken van mannen op racefietsen, in wielrenkleding, zwetend door het stof. Denk dat Lucky Luck ook wel wat bier nodig zou hebben gehad na aankomst in het dorp om deze ervaring te verwerken. Zo geschokt waren we ook, en zo verwerkte we ook deze ervaring.
Om van Mathilde maar niet te spreken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
