Namibie: Etosha met gids

Etosha, 28 mei 2016

Zes uur, temperatuur rond het vriespunt, zonder tijd voor een ontbijt of koffie, in een open jeep, rijden we de campingplaats af. Met een kilometer of veertig rijden we weer het park in. Gevoelstemperatuur dus ook ruim onder de nul, zelfs met een dekentje om je heen gevouwen en de warmste kleding uit de koffer aan is het eigenlijk niet leuk meer.

Bij het pakken voor vertrek was het idee dat we naar Afrika gaan, en dat het daar koud is niet verenigbaar in ons hoofd. Bij dit soort landen, midden in de tropen op 17 graden zuiderbreedte, moet het warm zijn. Ook al lees je in de reisgidsen dat de nacht temperatuur een graad of vijf gemiddeld in de maand is schijnen we dan niet te kunnen beseffen dat dit betekend dat het op het koudste moment van de dag, en dat is tot een uur na zonsopkomst gewoon vreselijk koud zal zijn. Bij deze temperatuur in Nederland hebben we dikke jassen, handschoenen, dassen om en truien aan als we op de fiets zitten. Nu zitten we in een spijkerbroek, T-shirt en een Fleece jackje stil in een open auto. Vreemd dat onze vooringenomen gedachte onze mening zo overheersen dat we de reisgidsen niet geloven. En dat doen we niet alleen over de temperatuur in Etosha om zes uur in de ochtend eind mei. Zo zitten we mensen blijkbaar in elkaar.

We doen een tweede poging om wat roofdieren te zien. Nu wel met een gids, en dus met de ogen en kennis van meteen een tiental gidsen omdat die onderling communiceren. Maar ook met vier Engelse andere toeristen uit de Lodge, welke nog lichter gekleed zijn (alleen een korte broek en T-shirt!!!!). Eigenlijk is het proces hetzelfde als dat als je zelf rondrijdt in het park. Van waterplaats naar waterplaats, over dezelfde wegen. En ook weer het kijken en zoeken, onder ieder bosje, in ieder schaduw kan een roofdier liggen.

Na het eerste uur wat voorzichtige rondjes zien we eigenlijk weinig leven bij de waterplaatsen. Zelfs de zebra’s en bokjes zijn er nauwelijks. Dus ook de roofdieren niet, Jusitin, onze gids legt uit dat het eigenlijk te koud is. De dieren gaan niet over de open vlakte lopen, maar blijven een beetje in de bosjes rondhangen, een beetje uit de wind. Ook dieren schijnen het koud te hebben, maar met het stijgen van de zon zal dit wel verbeteren. Er blijft hoop.

Een dier wat het zeker niet koud heeft blijkt de neushoorn. Gewaarschuwd door een andere gids rijden we er naar een toe, vlak naast de weg kijken we toe. Vrijwel uitgestorven, staan we gewoon tien meter van een neushoorn welke aan zijn ontbijt bezig is. Halve bosjes, met stekels, taken en een paar blaadjes worden vermaalt door zijn tanden. Met zijn hoorn breekt hij de dikke takken af om bij een volgend goed stuk te komen. Dit zijn echt enorme beesten, een soort tientonners welke alles vermorzelen en niets heel achterlaten. Groot, massief, indrukwekkend en een eenzaam beest. Vrijwel altijd alleen, geen enkel roofdier kan hem aan, zwerft dit beest rond. Dikke huid, onbedreigd (behalve door de mensheid). De prehistorie op zijn best. Hij steekt uiteindelijk de weg over, graast rustig verder. Om uiteindelijk uit het zicht te verdwijnen door de bosjes.

Maar onze score van roofdieren blijft staan op de leeuw van gisteren op tweehonderd meter afstand. Wat later spot onze gids nog een cheeta, lopend door het gras, maar ook weer ver weg. De gids rijdt langzaam langs een paar bosjes, turend naar de grond legt hij uit dat hier weleens een luipaard ligt te wachten op langstrekkende prooien. De gids ziet geen verse sporen dus is de luipaard hier vandaag nog niet geweest. We rijden rond, nog een paar waterplaatsen, dezelfde groep olifanten als gisteren, een paar struisvogels, een drinkende giraf – blijft apart dat bukken, en alle andere bekende dieren komen langzaam tevoorschijn.

Meerdere keren rijden we langs het bosje, en de vierde keer is de luipaard er, maar hij schrikt op en loopt het bosje in, uit zicht. De gids rijdt door, keert, niets, rijd weer verder, wacht, keert. Na de derde poging ligt de luipaard precies onder het bosje. We staan twee meter van een van de gevaarlijkste roofdieren. En hij blijft rustig het fotomoment afwachten om na een paar minuten weer in de bosjes te verdwijnen. Geweldig mooi dier, een jonge luipaard, nog nooit zo dichtbij in het wild gezien.

Zonder een echte goede gids is dit onmogelijk, zowel een neushoorn als een luipaard. De kou was het waard. En de middag, in de schaduw, bij het zwembad is de temperatuur zoals we verwachten. De avond bij een sundowner – groot kampvuur, andere hotelgasten en een goede borrel – zijn we helemaal verwarmd.