Casablanca -- Marrakech: treinreis

Casablanca – Marrakech, 31 oktober 2016

Een treinreis, uur of drie, vertrekt iedere twee uur. Reserveren is niet mogelijk, de vertrektijden wat onduidelijk in het weekend, dus gaan we vroeg. Eerst een hotelontbijt met zo veel keus aan pannenkoekjes, fruit, zoete cakejes dat een mens niet kan kiezen. Daarna de taxi naar het station, voor het hotel gaat net de Casablanca marathon langs, op het plein muziek, trommels, een afstandsboog, de helft van de weg afgesloten voor verkeer en een grote hordelopers, duidelijk vroeg vertrokken om de warmte voor te zijn.

De taxi lukt het echter niet om bij het station te komen, de weg is afgezet voor de marathon, er wordt een sluiproute gezocht. Maar die loopt vast in een politie barricade. Omkeren, terug door een woonwijk, weer een brede weg, nu blijken we gewoon over het parcours te rijden, tegen de lopers in. Dit wordt zelfs de taxichauffeur te veel, weer een stuk door kleine straatjes om uiteindelijk toch een route te vinden. Bij het kaartje kopen blijkt de trein nu pas over anderhalf uur te gaan. Een klein station, twee sporen, een koffie stalletje, ieder half uur een trein, verder niets. We wachten.

Vijf minuten voor vertrek sloffen we naar het perron, waar de trein dertig minuten later aankomt. De eerste klas bestaat uit compartimenten met zes personen, niet vol dus ruimte zat. Eindelijk verlaten we Casablanca, en na twintig minuten laten we de stad achter ons.

Het land daarna is kaal, vlak, uitgestrekt, bodem vol stenen. Overal is de grond omgeploegd, maar er groeit eigenlijk niets. Af en toe wat huizen, stenen muur eromheen, bomen aan de binnenkant. Maar erbuiten is helemaal niets als leegte. Veel zwerfvuil langs het spoor.

Later komen er wat heuvels waar de trein doorheen gaat, nog steeds kaal, leeg, geen veeteelt of gewassen. De aarde omgeploegd maar onduidelijk wat er zou moeten groeien. Af en toe omheinde gebieden, met olijven of andere bomen erin, dikke muren. Naast het spoor overal werkzaamheden aan het spoor, er wordt gewerkt aan verbreding van het spoor, van enkel spoor naar vier of twee sporen. En er worden overal viaducten gebouwd, midden in lege velden met karresporen staan viaducten over het nieuwe spoor, zonder een talud of een weg ernaartoe. Zinloze viaducten, wachtend op de vooruitgang.

Totaal vier stations onderweg, onbekende steden, of eigenlijk meer plaatsjes, paar flatgebouwen midden in het vlakke land. Leeg, vrijwel geen winkels of mensen.

Het vijfde station is Marrakesh, mooi modern station. De taxichauffeur vraagt meteen teveel, afdingen is hier verplicht, kort stukje rijden tot aan de rand van de oude stad (medina), daar nemen we een Porter met een karretje. Niet omdat we onze koffers niet willen dragen, maar om ons Hotel kunnen vinden. Kleine straatjes, geen naambordjes, winkeltjes, brommertjes, fietsers en veel lopende mensen, druk, chaotisch. Vanuit de winkelstraat een doodlopende steeg in, paar bochten, onderdoorgangen en aan het einde onze “riad”, kleinschalig luxe hotel rond een binnenplaats in de oude stad.

Boven op het dakterras, tussen de bloemen en planten, rust. Een treinreis, rustig zittend, kijkend is de beste manier om een land te zien. Dit was een saaie rit, zelfs deels gewoon geslapen, rusten voor de chaos van morgen. Marrakesh, winkeltjes, toeristen, bedelaars, afdingen, warmte, het zal wennen worden.