Zagora - Kasbahs
06 November 2016 | Marokko, Ouarzazate
Ouarzazate – Zagora
Na toch weer een zware dag dineren we in een schitterende ommuurde tuin, aan de rand van het zwembad, met heerlijke Marokkaanse wijn en een zeer aardige bediening. De maaltijd is wederom geweldig – als voorafje een salade, 8 lieve kleine bakjes, met allemaal losse ingrediënten en een heerlijke kruidige linzensoep met dadels. En daarna twee tannine ’s – heerlijk zacht suddervlees, eentje met pruimen, amandelen en de andere met abrikozen. Door de enorme warmte onder de stenen deksel van de tannine worden de smaken heerlijk gemengd. We zijn de enige gasten in deze riad, een zacht avondbriesje, heerlijke temperatuur. Het is allemaal heerlijk, maar ook teveel.
We zijn de hele dag bezig geweest, van ontbijt om acht uur tot deze maaltijd om halfnegen zijn actief geweest. Het was, volgens ons reisschema, een dag van drie uur, maar dat blijkt dus te betekenen dat de rijtijd vier uur is, maar dat is dus exclusief alle andere activiteiten op zo’n dag. Als eerste een bezoek aan een grote oude Kasbah (Taorir), dan in de buurt de bazaar wat straatjes, een bezoek aan een filmmuseum en daarna een kopje mierzoete mint thee of koffie op een lokaal terras. Opgehaald om negen uur verlaten we Ouarzazate pas na halfelf, na tweeëneenhalf uur passeren we ons hotel weer.
Het bezoek aan de Kasbah was geweldig, een gids met een goed verhaal over het gebouw. De ruimtes waar de vier vrouwen, concubines en kinderen leefden. De mannenverblijven, met uitzicht naar alle richtingen zodat karavanen tijdig gezien konden worden. Deze locatie in de rivierbedding moest altijd gepasseerd worden, op weg van Timboektoe of Mali, voorde pas over het Atlasgebergte, op weg naar Marrakesh of verder. Of andersom. Dus hier moest betaald worden om door te gaan, om bescherming te krijgen. Rijkdom was hier dus ook groot en dat is nog te zien in de kale vertrekken.
De oude straatjes er omheen zijn leuk, wel worden we door de gids bij al zijn vrienden uitgenodigd binnen te komen, het huis en de winkel, de handgeknoopte tapijten, de kruiden, de geweven doeken. Overal moeten we kijken, krijgen we een kopje mierzoete thee, om zonder bot te zijn weer zo snel mogelijk weg te komen. Maar als je ergens naar kijkt trekken ze het al uit de kast om het te laten zien, tientallen tapijten liggen uiteindelijk uitgespreid op de grond, ruiken moeten we aan vele potten en ook meerdere doeken worden uitgevouwen. We kopen niets.
Een schitterende weg door het “Zwarte Gebergte” volgt, niet zo hoog. De pas ligt op 1960 meter, maar de bergen zijn hier kaal, nergens een boom of een bosje. Vol haarspelbochten met geweldig uitzicht, mooi om de verschillende steen lagen te zien en hoe die ook veranderen van richting.
Daarna de “Dra- vallei”, palmbomen met dadels, grote trossen dadels onder iedere boom, totaal honderdtachtig kilometer lang, dadels, daaronder groen. Na twee uur rijden stoppen we in een oud dorp, voor lunch en een bezoek aan een kleinere, oude kashba, met mooie tuinen er omheen. De lunch, een voorgerecht en een hoofdgerecht, berber omelet, salade, kebab en couscous met kip en groenten, mierzoete koffie en thee, is heerlijk. Een mooi overdekt terras met uitzicht over een prachtige vallei, bergen op de achtergrond, de drooggevallen rivier met palmbomen ervoor. Alleen duurt het wel zomaar een uur voordat het eten er is en de katten, net als gisteren, uitgebreid gevoerd zijn met het vlees uit onze maaltijd. Daarna een rondleiding, door de tuinen, de dadel (palm) bomen, granaatappelbomen, amandel, en nog veel meer planten. En van ieder plantje proeven, ruiken, uitleg hoe het geteeld wordt.
Na deze tuinen, voor iedere bewoner een stuk afgeschermd door muren struinen we door de oude, vervallen steegjes van de kashba. De joodse wijk, de islamitische wijk, de vier deuren naar de stad. We bezoeken een huis (heel kleine binnenplaats, twee verdiepingen, vrouwen en mannen gescheiden, dakterras, nergens ramen), en nog een huis, en nog een.
Alles bij elkaar zitten we pas na vier uur weer in de auto. Voor een klein stukje rijden, wat uiteindelijk dus gewoon twee uur werk blijkt te zijn. We vervolgen de weg verder het dal in, overal dadelbomen, grind, rotsen en wat verder weg de bergen. Overal weg werkzaamheden, van twee banen zijn ze aan het verbreden, bochten aan het afsnijden. We passeren veel dorpjes en steden. Overal mensen, lopend, fietsend. Niet druk maar wel overal bedrijvigheid en het gaat niet snel.
Het gevolg is dat we pas rond zeven uur in onze riad aankomen. Daar zijn we de enige gasten. Een schitterend gebouw, vol keramiek, vazen, beelden, hoge plafonds. Een geweldige tuin met een mooi zwembad, een heerlijke maaltijd. Maar toch kan het ook teveel worden. Pas de tweede dag, teveel lekker eten, teveel te zien, te veel historie en te aardige mensen. Een beetje rust….
Na toch weer een zware dag dineren we in een schitterende ommuurde tuin, aan de rand van het zwembad, met heerlijke Marokkaanse wijn en een zeer aardige bediening. De maaltijd is wederom geweldig – als voorafje een salade, 8 lieve kleine bakjes, met allemaal losse ingrediënten en een heerlijke kruidige linzensoep met dadels. En daarna twee tannine ’s – heerlijk zacht suddervlees, eentje met pruimen, amandelen en de andere met abrikozen. Door de enorme warmte onder de stenen deksel van de tannine worden de smaken heerlijk gemengd. We zijn de enige gasten in deze riad, een zacht avondbriesje, heerlijke temperatuur. Het is allemaal heerlijk, maar ook teveel.
We zijn de hele dag bezig geweest, van ontbijt om acht uur tot deze maaltijd om halfnegen zijn actief geweest. Het was, volgens ons reisschema, een dag van drie uur, maar dat blijkt dus te betekenen dat de rijtijd vier uur is, maar dat is dus exclusief alle andere activiteiten op zo’n dag. Als eerste een bezoek aan een grote oude Kasbah (Taorir), dan in de buurt de bazaar wat straatjes, een bezoek aan een filmmuseum en daarna een kopje mierzoete mint thee of koffie op een lokaal terras. Opgehaald om negen uur verlaten we Ouarzazate pas na halfelf, na tweeëneenhalf uur passeren we ons hotel weer.
Het bezoek aan de Kasbah was geweldig, een gids met een goed verhaal over het gebouw. De ruimtes waar de vier vrouwen, concubines en kinderen leefden. De mannenverblijven, met uitzicht naar alle richtingen zodat karavanen tijdig gezien konden worden. Deze locatie in de rivierbedding moest altijd gepasseerd worden, op weg van Timboektoe of Mali, voorde pas over het Atlasgebergte, op weg naar Marrakesh of verder. Of andersom. Dus hier moest betaald worden om door te gaan, om bescherming te krijgen. Rijkdom was hier dus ook groot en dat is nog te zien in de kale vertrekken.
De oude straatjes er omheen zijn leuk, wel worden we door de gids bij al zijn vrienden uitgenodigd binnen te komen, het huis en de winkel, de handgeknoopte tapijten, de kruiden, de geweven doeken. Overal moeten we kijken, krijgen we een kopje mierzoete thee, om zonder bot te zijn weer zo snel mogelijk weg te komen. Maar als je ergens naar kijkt trekken ze het al uit de kast om het te laten zien, tientallen tapijten liggen uiteindelijk uitgespreid op de grond, ruiken moeten we aan vele potten en ook meerdere doeken worden uitgevouwen. We kopen niets.
Een schitterende weg door het “Zwarte Gebergte” volgt, niet zo hoog. De pas ligt op 1960 meter, maar de bergen zijn hier kaal, nergens een boom of een bosje. Vol haarspelbochten met geweldig uitzicht, mooi om de verschillende steen lagen te zien en hoe die ook veranderen van richting.
Daarna de “Dra- vallei”, palmbomen met dadels, grote trossen dadels onder iedere boom, totaal honderdtachtig kilometer lang, dadels, daaronder groen. Na twee uur rijden stoppen we in een oud dorp, voor lunch en een bezoek aan een kleinere, oude kashba, met mooie tuinen er omheen. De lunch, een voorgerecht en een hoofdgerecht, berber omelet, salade, kebab en couscous met kip en groenten, mierzoete koffie en thee, is heerlijk. Een mooi overdekt terras met uitzicht over een prachtige vallei, bergen op de achtergrond, de drooggevallen rivier met palmbomen ervoor. Alleen duurt het wel zomaar een uur voordat het eten er is en de katten, net als gisteren, uitgebreid gevoerd zijn met het vlees uit onze maaltijd. Daarna een rondleiding, door de tuinen, de dadel (palm) bomen, granaatappelbomen, amandel, en nog veel meer planten. En van ieder plantje proeven, ruiken, uitleg hoe het geteeld wordt.
Na deze tuinen, voor iedere bewoner een stuk afgeschermd door muren struinen we door de oude, vervallen steegjes van de kashba. De joodse wijk, de islamitische wijk, de vier deuren naar de stad. We bezoeken een huis (heel kleine binnenplaats, twee verdiepingen, vrouwen en mannen gescheiden, dakterras, nergens ramen), en nog een huis, en nog een.
Alles bij elkaar zitten we pas na vier uur weer in de auto. Voor een klein stukje rijden, wat uiteindelijk dus gewoon twee uur werk blijkt te zijn. We vervolgen de weg verder het dal in, overal dadelbomen, grind, rotsen en wat verder weg de bergen. Overal weg werkzaamheden, van twee banen zijn ze aan het verbreden, bochten aan het afsnijden. We passeren veel dorpjes en steden. Overal mensen, lopend, fietsend. Niet druk maar wel overal bedrijvigheid en het gaat niet snel.
Het gevolg is dat we pas rond zeven uur in onze riad aankomen. Daar zijn we de enige gasten. Een schitterend gebouw, vol keramiek, vazen, beelden, hoge plafonds. Een geweldige tuin met een mooi zwembad, een heerlijke maaltijd. Maar toch kan het ook teveel worden. Pas de tweede dag, teveel lekker eten, teveel te zien, te veel historie en te aardige mensen. Een beetje rust….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
