Merzouga
06 November 2016 | Marokko, Ouarzazate
Zagora - Merzouga
We missen de zonsondergang in de Sahara. De planning was om aan te komen in het tentenkamp aan de rand van de woestijn, voordat de zon zou ondergaan, zodat we met een echte “sundowner”, een goed gezelschap, bij het kampvuur zouden zitten. Overigens missen we ook de “sundowner”, als we uiteindelijk in het donker aan sluiten bij de groep welke rond het kampvuur zit blijkt er alleen maar Cola, Fanta, thee of water te zijn. En als laatste blijkt de groep ook niet zo een goed gezelschap te zijn, het zijn allemaal Spanjaarden, welke luid, ondérling aan het discussiëren zijn.
We hadden aangegeven pas om tien uur te willen vertrekken, een beetje rustig aandoen. Dus was er ook tijd om te beginnen met een duik in het zwembad. Met veel bravoure stap ik om acht uur, direct uit bed, het zwembad in. Misschien was dat toch niet zo’n goed idee, en had ik beter eerst goed moeten voelen. Het water bleek maar achttien graden – toen ik eindelijk de thermometer had gevonden. Maar toen lag ik er al in en heb dus ook ik een dertigtal baantjes (van 20 tot 30 meter) getrokken. Gelukkig daarna een lekkere warme douche, en een verrukkelijk ontbijt.
De tocht leidt door een kaal en leeg landschap, stenen en wat bergen. De overheid geeft aan het begin stukken land weg, met subsidie erbij, om er wat te gaan verbouwen. Een zinloze actie lijkt het want waar niets is kan ook niets komen. Wellicht een goede plaats voor zonnecellen in deze kilometer grote vlakte.
Halverwege een plaatsje, voor de gebruikelijke lunch. En daarna weer een kaal en leeg landscape, de “Hamada”. Vrijwel nergens bomen, wel stenen. Ook stukken zwarte steen met fossielen. Week en schaaldieren welke ingekapseld zijn in steen, miljoenen jaren geleden toen hier nog zee was, ergens in het begin van het ontstaan van vast land, rotsen, stenen op deze plek op aarde, miljarden jaren terug. Ze zijn overal te zien, maar de kleine stenen zijn, op deze plek bij een parkeerplaats, door eerdere passanten al meegenomen. Dus lopen we wat rond, zoeken en stappen uiteindelijk zonder succes weer in. En rijden door het stenenwoud, met hogere bergen op de achtergrond, indrukwekkend en zinloos.
Het einde van de weg is een uitgerekt dorp, met vrijwel alleen maar riads, dromedarissen trektochten en quads verhuurbedrijven. Overal bordjes langs de weg, al twee dagen hebben we vrijwel geen toeristen gezien en hier zien we touringcars, minibusjes en 4WD. Ondanks dat het al donker wordt gaan we eerst naar een museum/optreden van een groep lokale bewoners. Omdat hier de kamelentrek uit de woestijn kwam zijn hier veel mensen uit midden Afrika blijven hangen. En dat is duidelijk te zien en te horen, de klanken zijn Malinees, de huidskleur negroïde, duidelijk anders als de Marokkaan.
Eigenlijk horen we de mooie klanken van midden Afrika al twee dagen, tijdens het rijden laat onze chauffeur deze muziek vaak horen. Het optreden is in een kleine lemen hut, acht man, spelen de drums en de snaren, zingen en dansen. Daar tegenover een twintigtal toeristen, welke allen bij de eerste klanken opspringen, iPhone in de hand, al springend proberen een selfie te maken. Niet luisteren, maar vooral proberen vast te leggen dat je hier bent, bij de artiesten en meebewegen. Gelukkig moeten ze na vijftien minuten de bus is – meer tijd krijgen ze niet.
Wij blijven nog tien minuten zitten en er worden wat rustigere nummers voor ons gespeeld. Een prive concert.
Daarna scheuren we naar de riad, het wordt al donker, pakken een klein tasje met benodigdheden in voor 1 nacht, stappen weer in de auto, en rijdend als in een rally scheuren we naar de opstapplaats voor onze dromedarissen rit. Op het moment dat we opstappen gaat in onze rug precies de zon onder, en als we vijftig meter verder zijn wordt ook nog gevraagd of we willen wachten op twee andere.
De rit duurt bijna een uur, zittend op de rug van een dromedaris, de gids ervoor, door de zandduinen van de Sahara. Rustig meebewegen met de bewegingen onder je. Niet verzetten, beetje mee zwalken. Langzaam verkleuren de duinen van rood, naar grijs, naar niet meer te zien. De gids kan nog net de tracks voor hem zien, verder is het donker. Jammer genoeg geen heldere hemel, dus geen sterren. Alleen maar donkerte, en stilte, onderbroken door een snuivende of niesende dromedaris. Hoog boven het zand varen we door de woestijn.
Bij aankomst is het donker, een aantal tenten, een stukje verder een kampvuur en een tent om in te eten. Overal olielampen en tapijten op het zand om over te lopen. In de tent ook tapijten op de grond, een ruim bed, een gordijn aan de achterkant met een WC en een warme douche. Alle luxe voor een goede nacht. De tenten zijn van dik dromedaris wol, en de warmte van de dag is goed blijven hangen. Na het diner wordt er nog wat muziek gemaakt door de bediening. Gelukkig gaan ook de Spanjaarden slapen, het is stil in de woestijn, erg stil. Een geweldige stilte, in een donkere lege omgeving.
We missen de zonsondergang in de Sahara. De planning was om aan te komen in het tentenkamp aan de rand van de woestijn, voordat de zon zou ondergaan, zodat we met een echte “sundowner”, een goed gezelschap, bij het kampvuur zouden zitten. Overigens missen we ook de “sundowner”, als we uiteindelijk in het donker aan sluiten bij de groep welke rond het kampvuur zit blijkt er alleen maar Cola, Fanta, thee of water te zijn. En als laatste blijkt de groep ook niet zo een goed gezelschap te zijn, het zijn allemaal Spanjaarden, welke luid, ondérling aan het discussiëren zijn.
We hadden aangegeven pas om tien uur te willen vertrekken, een beetje rustig aandoen. Dus was er ook tijd om te beginnen met een duik in het zwembad. Met veel bravoure stap ik om acht uur, direct uit bed, het zwembad in. Misschien was dat toch niet zo’n goed idee, en had ik beter eerst goed moeten voelen. Het water bleek maar achttien graden – toen ik eindelijk de thermometer had gevonden. Maar toen lag ik er al in en heb dus ook ik een dertigtal baantjes (van 20 tot 30 meter) getrokken. Gelukkig daarna een lekkere warme douche, en een verrukkelijk ontbijt.
De tocht leidt door een kaal en leeg landschap, stenen en wat bergen. De overheid geeft aan het begin stukken land weg, met subsidie erbij, om er wat te gaan verbouwen. Een zinloze actie lijkt het want waar niets is kan ook niets komen. Wellicht een goede plaats voor zonnecellen in deze kilometer grote vlakte.
Halverwege een plaatsje, voor de gebruikelijke lunch. En daarna weer een kaal en leeg landscape, de “Hamada”. Vrijwel nergens bomen, wel stenen. Ook stukken zwarte steen met fossielen. Week en schaaldieren welke ingekapseld zijn in steen, miljoenen jaren geleden toen hier nog zee was, ergens in het begin van het ontstaan van vast land, rotsen, stenen op deze plek op aarde, miljarden jaren terug. Ze zijn overal te zien, maar de kleine stenen zijn, op deze plek bij een parkeerplaats, door eerdere passanten al meegenomen. Dus lopen we wat rond, zoeken en stappen uiteindelijk zonder succes weer in. En rijden door het stenenwoud, met hogere bergen op de achtergrond, indrukwekkend en zinloos.
Het einde van de weg is een uitgerekt dorp, met vrijwel alleen maar riads, dromedarissen trektochten en quads verhuurbedrijven. Overal bordjes langs de weg, al twee dagen hebben we vrijwel geen toeristen gezien en hier zien we touringcars, minibusjes en 4WD. Ondanks dat het al donker wordt gaan we eerst naar een museum/optreden van een groep lokale bewoners. Omdat hier de kamelentrek uit de woestijn kwam zijn hier veel mensen uit midden Afrika blijven hangen. En dat is duidelijk te zien en te horen, de klanken zijn Malinees, de huidskleur negroïde, duidelijk anders als de Marokkaan.
Eigenlijk horen we de mooie klanken van midden Afrika al twee dagen, tijdens het rijden laat onze chauffeur deze muziek vaak horen. Het optreden is in een kleine lemen hut, acht man, spelen de drums en de snaren, zingen en dansen. Daar tegenover een twintigtal toeristen, welke allen bij de eerste klanken opspringen, iPhone in de hand, al springend proberen een selfie te maken. Niet luisteren, maar vooral proberen vast te leggen dat je hier bent, bij de artiesten en meebewegen. Gelukkig moeten ze na vijftien minuten de bus is – meer tijd krijgen ze niet.
Wij blijven nog tien minuten zitten en er worden wat rustigere nummers voor ons gespeeld. Een prive concert.
Daarna scheuren we naar de riad, het wordt al donker, pakken een klein tasje met benodigdheden in voor 1 nacht, stappen weer in de auto, en rijdend als in een rally scheuren we naar de opstapplaats voor onze dromedarissen rit. Op het moment dat we opstappen gaat in onze rug precies de zon onder, en als we vijftig meter verder zijn wordt ook nog gevraagd of we willen wachten op twee andere.
De rit duurt bijna een uur, zittend op de rug van een dromedaris, de gids ervoor, door de zandduinen van de Sahara. Rustig meebewegen met de bewegingen onder je. Niet verzetten, beetje mee zwalken. Langzaam verkleuren de duinen van rood, naar grijs, naar niet meer te zien. De gids kan nog net de tracks voor hem zien, verder is het donker. Jammer genoeg geen heldere hemel, dus geen sterren. Alleen maar donkerte, en stilte, onderbroken door een snuivende of niesende dromedaris. Hoog boven het zand varen we door de woestijn.
Bij aankomst is het donker, een aantal tenten, een stukje verder een kampvuur en een tent om in te eten. Overal olielampen en tapijten op het zand om over te lopen. In de tent ook tapijten op de grond, een ruim bed, een gordijn aan de achterkant met een WC en een warme douche. Alle luxe voor een goede nacht. De tenten zijn van dik dromedaris wol, en de warmte van de dag is goed blijven hangen. Na het diner wordt er nog wat muziek gemaakt door de bediening. Gelukkig gaan ook de Spanjaarden slapen, het is stil in de woestijn, erg stil. Een geweldige stilte, in een donkere lege omgeving.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
