Ieper - Vredestocht
27 Augustus 2017 | België, Ieper
Ieper (vredesroute)
Een fietstocht rond Ieper langs een groot aantal militaire Engelse begraafplaatsen. Na de eerste oorlog hebben ze besloten de gesneuvelde, uit eerbied, te begraven waar ze zijn gesneuveld. Dat heeft ertoe geleid dat er on de omtrekken van Ieper totaal iets van honderdzeventien militaire Engelse begraafplaatsen zijn. En zoals het hoort zijn ze allemaal van hetzelfde ontwerp. Witte steentjes, de soldaten en de officieren door elkaar. De regimentsnaam, een kruis of en ster afhankelijk van het geloof, de rang en de naam als die bekend is. En een monument, vaak een kruis in het gras. De steentjes symmetrisch opgesteld in het gras. Rondom de plaats een stenen muur.
Sommige zijn klein, tientallen stenen. Sommige zijn ook vrijwel onbereikbaar, een paar honderd meter van de weg met een smal pad ernaartoe.
Wij hebben een routekaart, maar missen na vijf kilometer al een pijltje en komen er pas na vijf kilometer achter. Op zich niet zo vreemd omdat er bij iedere kruising wel tien verschillende route bordjes staan. Sommige vierkant, andere zeshoekig, sommige voor lopers, mountainbikes of voor gewone fietsen. En onze route wordt gekruist door een andere route met exact hetzelfde bordje, alleen een andere naam, waardoor we even de weg kwijtraken. Tien kilometer extra, een bordje gemist.
De fietstocht is verder mooi, de omgeving het glooiende land. Maïs, aardappel en koeien. Een afwisselend landschap zonder herverkaveling. Mooie paden, steeds klimmend en dalend. En als je bij iedere begraafplaats zou stoppen dan duurt deze tocht uren. Wij fietsen rustig door het landschap. Afvragend hoe dit exact honderd jaar geleden was. Ook toen moeten er mooie zonnige dagen zijn geweest, de soldaten in het land, in de loopgraven. Ze moeten ook gewoon naar dit landschap hebben gekeken. Wachtend op de volgende aanval, of saldo van geweer of artillerie schoten. Een in huidige wereld onmogelijke manier van oorlogvoering. Hier zaten jongens van achttien, te wachten, hadden ze angst of was het vooral wachten.
De gevechten, in de films welke we zien, waren altijd in de nacht, liefst met regen, in de modder. Nu is de omgeving vreedzaam. En die dagen waren er ook honderd jaar geleden, tot de leiding opdracht gaf om aan te vallen. Met een simpel geweer uit de loopgraaf het veld in lopen. Of als de tegenstander met zijn artilleriegranaten, het offensief begon. Het lijkt zo stompzinnig om op deze wijze oorlog te voeren. Nu zijn er geen oorlogen meer. Met drones, vliegtuigen gooien we bommen. En terroristen vallen geen legers aan maar bewoners of autochtonen, de aantallen stellen niets voor, maar het persoonlijk leed lijkt veel groter en onverwacht, in vergelijking met deze zinloze daden.
Het gebied is vredig, we stappen af bij wat kleinere begraafplaatsen, maar de meeste zijn niet meer als een bord langs de kant. De grootste begraafplaats (Tyne Cot) met bijna 12,000 stenen stappen we af. Lopen langs de graven. Indrukwekkend, strak militaire ook zo zinloos. En van de 11.956 graven zijn er 4 van Duitsers. In de muren aan de achterkant staan hier ook bijna 35.000 namen van onbekende gesneuvelde. Gewoon midden tussen de koeien in het Vlaamse land.
Totaal 55 kilometer, vier uur. Heerlijk weer, prachtige omgeving maar toch een beetje vreemd met al die Engelse begraafplaatsen. De grond van deze plaatsen is door België gegeven aan de Engelse. De Engelse onderhouden de plaatsen en ze zien er geweldig uit. De honderdduizenden gestorven Duitsers zijn vrijwel nergens. Alsof vrede niet betekend elkaar te vergeven en samen de doden te herdenken. Alsof de eenzame soldaat schuldig is.
We komen terug op onze camper, wandelen nog door het stadje, horen de last post op afstand maar gaan er niet nog een keer naar toe.
Een fietstocht rond Ieper langs een groot aantal militaire Engelse begraafplaatsen. Na de eerste oorlog hebben ze besloten de gesneuvelde, uit eerbied, te begraven waar ze zijn gesneuveld. Dat heeft ertoe geleid dat er on de omtrekken van Ieper totaal iets van honderdzeventien militaire Engelse begraafplaatsen zijn. En zoals het hoort zijn ze allemaal van hetzelfde ontwerp. Witte steentjes, de soldaten en de officieren door elkaar. De regimentsnaam, een kruis of en ster afhankelijk van het geloof, de rang en de naam als die bekend is. En een monument, vaak een kruis in het gras. De steentjes symmetrisch opgesteld in het gras. Rondom de plaats een stenen muur.
Sommige zijn klein, tientallen stenen. Sommige zijn ook vrijwel onbereikbaar, een paar honderd meter van de weg met een smal pad ernaartoe.
Wij hebben een routekaart, maar missen na vijf kilometer al een pijltje en komen er pas na vijf kilometer achter. Op zich niet zo vreemd omdat er bij iedere kruising wel tien verschillende route bordjes staan. Sommige vierkant, andere zeshoekig, sommige voor lopers, mountainbikes of voor gewone fietsen. En onze route wordt gekruist door een andere route met exact hetzelfde bordje, alleen een andere naam, waardoor we even de weg kwijtraken. Tien kilometer extra, een bordje gemist.
De fietstocht is verder mooi, de omgeving het glooiende land. Maïs, aardappel en koeien. Een afwisselend landschap zonder herverkaveling. Mooie paden, steeds klimmend en dalend. En als je bij iedere begraafplaats zou stoppen dan duurt deze tocht uren. Wij fietsen rustig door het landschap. Afvragend hoe dit exact honderd jaar geleden was. Ook toen moeten er mooie zonnige dagen zijn geweest, de soldaten in het land, in de loopgraven. Ze moeten ook gewoon naar dit landschap hebben gekeken. Wachtend op de volgende aanval, of saldo van geweer of artillerie schoten. Een in huidige wereld onmogelijke manier van oorlogvoering. Hier zaten jongens van achttien, te wachten, hadden ze angst of was het vooral wachten.
De gevechten, in de films welke we zien, waren altijd in de nacht, liefst met regen, in de modder. Nu is de omgeving vreedzaam. En die dagen waren er ook honderd jaar geleden, tot de leiding opdracht gaf om aan te vallen. Met een simpel geweer uit de loopgraaf het veld in lopen. Of als de tegenstander met zijn artilleriegranaten, het offensief begon. Het lijkt zo stompzinnig om op deze wijze oorlog te voeren. Nu zijn er geen oorlogen meer. Met drones, vliegtuigen gooien we bommen. En terroristen vallen geen legers aan maar bewoners of autochtonen, de aantallen stellen niets voor, maar het persoonlijk leed lijkt veel groter en onverwacht, in vergelijking met deze zinloze daden.
Het gebied is vredig, we stappen af bij wat kleinere begraafplaatsen, maar de meeste zijn niet meer als een bord langs de kant. De grootste begraafplaats (Tyne Cot) met bijna 12,000 stenen stappen we af. Lopen langs de graven. Indrukwekkend, strak militaire ook zo zinloos. En van de 11.956 graven zijn er 4 van Duitsers. In de muren aan de achterkant staan hier ook bijna 35.000 namen van onbekende gesneuvelde. Gewoon midden tussen de koeien in het Vlaamse land.
Totaal 55 kilometer, vier uur. Heerlijk weer, prachtige omgeving maar toch een beetje vreemd met al die Engelse begraafplaatsen. De grond van deze plaatsen is door België gegeven aan de Engelse. De Engelse onderhouden de plaatsen en ze zien er geweldig uit. De honderdduizenden gestorven Duitsers zijn vrijwel nergens. Alsof vrede niet betekend elkaar te vergeven en samen de doden te herdenken. Alsof de eenzame soldaat schuldig is.
We komen terug op onze camper, wandelen nog door het stadje, horen de last post op afstand maar gaan er niet nog een keer naar toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
