Ieper - Le Treport

We verlaten Ieper richting de noordkust van Frankrijk. We zijn al snel uit België en de wegen worden weer goed. Wegnummers welke kloppen, voor iedere rotonde duidelijkheid welke kant je op moet. En wegnummers welke kloppen met de kaart. Het lijkt zo eenvoudig, maar de Belgen snappen er nog steeds niet zoveel van, iedere gemeente of gewest doet wat hij wil lijkt het. En het is gewoon Eén puinhoop.

Wat wel opvalt, in Frankrijk is dat alle kruisingen vervangen zijn door rotondes. Lijkt vervelend, steeds weer een rotonde, nooit gewoon de doorgaande weg met voorrang. Maar eigenlijk rijdt het perfect, op tijd afremmen, terugschakelen. En in zijn twee met een kilometer of twintig de rotonde naderen, bij geen verkeer direct gas geven, de rotonde nemen en direct weer doorschakelen naar zijn drie. Op naar de negentig in zijn vijf of zes.

Eigenlijk hoef je, met een beetje vooruitziende blik, vrijwel nooit te stoppen. Op tijd afremmen en als er ruimte is direct gas geven. Zelfs met 3.500 kilogram in een camper gaat het probleemloos. Maar er zijn wel veel rotondes, stukken ertussen met 90 km/uur en dan weer terug. Schakelen, en gas geven na de rotonde. En de bocht van de rotonde niet te snel nemen, met alle kastjes achter je maakt het af en toe een geluid of alles eruit valt. Maar als de kastjes, laatjes, koelkast goed dicht zijn gaat alles goed, ook al vliegt er af en toe een los liggend item, met veel geluid achter ons door de ruimte. Het went nooit de herrie achter je, maar het hoort erbij.

Na drie uur komen we aan in Le Treport. Een nietszeggend plaatsje aan de krijt rots van de Franse kust. De enige reden dat we hiernaartoe gaan is de serie “witnesses” op Netflix. Een crime stuk, spelend in deze plaats, met beelden van het strand en van de krijtrotsen eromheen. Vooral de funiculaire maakt indruk. De rechercheur wordt beschoten terwijl hij hierin zit, op weg naar beneden vanaf de krijtrots. En ook de strandhuisjes spelen een rol in het drama.

In de werkelijkheid is het een lief plaatsje, niet de dreiging van de televisie serie, maar gewoon een strand, een casino van dertig jaar geleden, een boulevard met restaurants en een kleine vissershaven. Veel vooral Franse toeristen, druk maar ook gewoon. Achter de boulevard mooie huizen maar ook stukken met vreselijk lelijke jaren zestig flatgebouwen van vijf verdiepingen. Nergens hoogbouw, of echt gebouwen met allure. Middelmaat overheerst.

En we lunchen hier, mosselen met patat, zonder enige charme op tafel gezet. Waarschijnlijk omdat we pas na 14:00 gingen zitten. Het eten goed, de sfeer Frans. Daarna omhoog met de Funiculaire. Een spoortje omhoog naar de krijtrotsen. Honderd meter de berg op. Mooi uitzicht. Boven staat onze camper op de “camper municipale”. Een plek voor vijftig campers. Langs de weg, boven op de rotsen. Een betaalautomaat, 6,40 euro voor vierentwintig uur (in Amsterdam is dat 1:15 uur max voor dit tarief). Wel bijna vol en achteruit inparkeren met zeven meter lengte in een ruimte van acht meter is toch wel wat anders. Maar het lukt. Boven op de rots uitzicht over zee, een zacht briesje, langs de kant van de weg. Beter lijkt niet mogelijk.
Nog even gewoon vijftien kilometer langs de kust fietsen en weer terug. Heen windje in de rug, terug vol tegen. Echt een eindje om in de waaier te rijden, maar alleen is er geen waaier alleen de wind. Een mooi stukje afzien. Daarna de zonsondergang. Nog steeds windstil boven zee, heiig, hoge bewolking met een rode zon.

We zitten voor de camper, langs de weg, genietend van een laatste borrel, een zeemeeuw vliegt langs. De zee ergens onder ons, geen internet of Wifi. Complete rust.