Montignac - fietstochtje

De beverrat zwemt iedere middag rond vijf uur zijn rondjes in de vijver voor onze camper. Verder zwemmen er een aantal eenden in het kroos. En een klein wit zwart soort musje vliegt constant rond. Aan de overkant van de vijver staat een prachtig oud, bijna een soort kasteel, geel steen, twee verdiepingen met ieder vijf grote ramen. Erboven een groot schuin dak met vijf dakramen. Een statisch gebouw maar wel met de houten, verweerde blinden voor de ramen. Ernaast een slootje uit de vijver naar de watermolen. Aan alle kanten hoge bomen.

We staan hier heerlijk rustig op een nieuw gedeelte van de camping. In het oudere gedeelte staan ze dicht bij elkaar met struiken en bosjes om ieder plekje af te schermen. Hier is het nog kaal met nieuwe boompjes op een ruim grasveld. En wij zitten in een hoekje met dit geweldige uitzicht. Om ons heen, verdeeld over het veld wat andere campers, caravans en tenten. Verder weg wat huisjes of stacaravans.

Gisterenavond, na twee uur in de grotten, hebben we bij dit uitzicht onze illegale barbecue weer opgestookt. Officieel mag er alleen bij een centrale plaats gestookt worden maar wij roken onze worstjes op onze eigen mini barbecue voor onze deur. Een lekkere zelfgemaakte aardappelsalade, wat brood en wijn erbij. En als dessert de marshmallow op het vuur. Buiten op een tafeltje, zoals kamperen bedoeld was. Maar we lijken de enige met dit romantische idee. De meeste andere campers en tenten zijn al vroeg dicht. Men zit binnen te lezen, kijkt satelliet TV of een opgenomen film of serie. Zelfs eten ze in camper met de deur dicht. De camper gaat, lijkt het, bij een deel van medereizigers alleen open als men naar het toiletgebouw gaat.

Het Europese kamperen begint vooral te lijken op het afsluiten van medereizigers. Opsluiten in je kleine hokje, met je eigen koelkast, stoel en bed. Het valt echt op, een groet kan er nog net vanaf, maar daarna gaat de deur direct dicht. Voor ons is dit de eerste keer in Europa dat we zo rondtrekken, maar we zien het tot nu op alle plekken. In Amerika of Australië was dit een aantal jaren geleden precies andersom. Rustig buiten zitten betekende dat er altijd wel een buur langskwam om te praten. Oppervlakkige gesprekken over de reis, doel en de camper. En zeker als je uit Europa kwam altijd geïnteresseerde vragen. Iedereen zat en at buiten, totdat ze gingen slapen. Op de tafels de flessen drank in bruin papier. En bij het opentrekken van een fles met een droge plop kwam er commentaar van de buren.

Hier zijn wij de enige welke tot elf uur in de avond buiten zitten, uitkijkend over het water, het gebouw en de wolken verlicht door een bijna volle maan.

Ook het ontbijt zitten we buiten. Om ons heen kruipen ze uit hun slaapplaats, ruimen hun spullen op en verdwijnen. Wij klimmen ook op onze fietsjes, doen een mooie tocht. Klimmetje van een kilometer of drie, verder afwisselend dalend en klimmend. Terug langs de rivier. Veel kasteeltjes en prehistorische grotten langs de weg en mooie bossen. De temperatuur wat fris maar eindelijk een echte droge dag. Met daarna een relaxte middag, wederom voor de camper in de frisse lucht, uitzicht over de vijver en de spelende beverratten.

In de avond gaan we afscheid nemen van Montignac, een laatste etentje. We strijken neer op de lounge banken op het terras van “Paradiso”, een bar, restaurant in de oude bioscoop. En na het aperitief verplaatsen we naar een tafeltje. Een eigenares welke liever met de gasten zit te praten als op alles te letten en een stagiaire in de bediening welke nog niet helemaal snapt dat gasten welke zitten te wachten geholpen willen worden. De sfeer ongedwongen, paar tafeltjes met lokale gasten en met geduld komt alles goed. Er staat een kok achter de plaat welke zijn vak echt met plezier doet. Er is maar keuze uit drie gerechten per gang, geen standaard gerechten maar echte kunststukjes. De moderne keuken, heerlijk bereid.

Het gaat langzaam, we zitten goed. En na een wandeling van minder als een kilometer zitten we uiteindelijk weer bij onze vijver, een laatste kopje koffie, een opkomende maan op een uitgestorven camping, geen licht meer uit andere campers of tenten.