LaPallette - Montjeux

17 augustus 2020

Drie wegen welke samenkomen op een pleintje. Een waterput, een Boulangerie en een terras van een restaurantje beheersen het. Lokale bewoners kopen er hun stokbrood. Fietsers en ebikes met toeristen scheuren door het dorp zonder te stoppen. Tractoren perzen zich door de straten. Wij sluiten de lunch af met een sorbet, citroenijs met wodka.

Rechtsaf lijdt een weg omhoog naar de Col de Valuse. Een mooi klimmetje van acht kilometer omhoog of eigenlijk meer een vals plat met een gemiddelde van drie procent. Eerst een prachtig rustige weg langs het riviertje de Lez. Tussen de bergen en de bomen over een rustige weg, volledige stilte alleen verstoord door een paar tegenliggers en wat vogels. Na een klein dorpje, eigenlijk gewoon tien huizen langs de weg, volgt nog een laatste brug en daarna wordt het steiler. Een paar laatste haarspeldbochtjes geven het idee dat het een echte berg is. Daarna begint de afdeling alweer. Met een gemiddelde van 18 km/uur omhoog is dit het echte fietsen.
Na het bergje is er een korte afdaling en daarna weer een lang dalend vals plat naar Nyons. Het laatste deel langs de hoofdweg vanaf Gap, druk, breed, maar er is genoeg ruimte voor fietsers. En deze tocht eindigde een paar dagen geleden met paar ijskoude biertjes op een plein. Vrijwel alleen om drie uur in de middag op het terras in Nyons. Uitzicht op een uithangbord van een apotheek. Daarop een hatelijk groen uithangbord met neonletters erop. Er staat veertig graden Celsius. Zonder een spatje wind. En nog vijftien kilometer te gaan naar Grillon.

Dezelfde weg, een paar dagen eerder, vanaf de andere kant is andersom. Hij begint op hetzelfde terras met een heerlijk bakje koffie om een uur of elf, midden in de drukte van toeristen. Daarna het valse plat naar het bergje. En de Col de Valuse andersom. De klim is nu zwaarder, een ruime vier kilometer met een stijging van zes percent. Netjes bordjes om de kilometer met stijgingspercentages. Het lijkt een echte berg, mooie bochten en het toenemende uitzicht. Na de afdaling passeer ik het pleintje maar het is me niet opgevallen op de weg terug.

Tijdens deze twee tochten was het terrasje nooit opgevallen. Maar vandaag op onze laatste dag is het terras het doel. Een lunch op het kuispunt van wegen. De dames met de auto, gekleed in luchtige zomerse jurkjes. De mannen bezweet in hun fietspakjes, niet vanaf de Col de Valuse maar vanaf de derde weg naar het pleintje vanaf de Col de Vesc. Een niets zeggend hoogste punt op een boerenweggetje. Een bordje langs de weg na een puistje van tussen de grazende koeien.

Om hier te komen is de tocht begonnen met de Aleyrac – een kleine drie kilometer met vijf procent. Daarna een prachtige route door een dal welke uiteindelijk weer langzaam klom naar deze hoogte. Een beetje omhoog en omlaag. Met een steilste stuk van twaalf procent over achthonderd meter. Maar het meandert omhoog en omlaag door prachtige dalen en mooi landschappen.

We zitten op de kruising. Bestellen wijn en bier. Eten een heerlijke lunch. Op de tafel achter ons doen een paar werklui, welke komen lunchen, hun mondkapje op om naar hun tafel te lopen. Als ze zitten verdwijnt het en kussen ze elkaar op de wang, zoals fransen elkaar begroeten. Het virus is ver weg als je fietst, maar op het terras zijn ze er weer. We vieren de vrijheid van het fietsen, het echte fietsen. Niet het stompzinnige beuken tegen de wind in de polders. Altijd vlak en wind. Maar ook niet de eeuwige uitdagingen van de hoogste en steilste bergen. De Mt. Ventoux was de afgelopen week iedere dag te zien. Veertig kilometer verder lag de uitdaging te lonken. De pijn van twee uur tegen een berg op kruipen lag binnen handbereik. Proberen het record verbeteren was er. Maar gewoon genieten, met een wijntje onderweg kan ook.

De weg terug, het vals plat. Een gemiddelde van bijna veertig kilometer per uur, laagvliegend tussen de Aerosolen.