Namibië, Waterberg | Veel water

Een korte en simpele rij dag. Eerst een kort stukje op gravel weg naar de gate. Daarna een honderd vijftig kilometer asfalt en dan een goede tachtig kilometer op vrijwel vlak zand. Met de spieren volledig ontspannen en na een heerlijke braai voor ons hutje zijn we heerlijk hersteld en er weer klaar voor.

Na ruim drieduizend kilometer rijden op gravel, zand en stenen. Door riviertjes, beekjes en enorme gaten in de wegen. Tegen hellingen op of eraf van niveaus welke wij niet kennen. Nooit gewoon rijden, continue sturen, remmen en optrekken. En de vraag hoe kom ik het beste door deze hindernis heen, moet ik links of rechts, half de berm in of gewoon door het midden. En moet ik vrijwel stoppen of is deze hobbel met zestig kilometer per uur te nemen. Een rustige tocht, raampje open, handje op het stuur en gewoon tachtig kilometer per uur. Drie uurtjes genieten van het uitzicht.

Na de snelweg volgt de zandweg. Rood en fijn zand. Beetje weinig grip in de bochten maar die zijn er bijna niet. Vrijwel kaarsrecht van boerderij naar boerderij. Een gebouw, windmolentje om water op te pompen en paar zonnepanelen. Eigenlijk zijn deze mensen al volledig milieu neutraal. De toekomst bestaat gewoon. We open steeds een hek, passeren het en doen het weer dicht achter ons. Recht van overpad bestaat hier ook nog. Een landelijk weg dwars door een boerderij. Vlak land, vee en grote groene stukken om in te grazen. Geen wei, maar gras, bosjes en stenen. De rust straalt ervan af. Rode zakdoeken om de nek zou hier niet misstaan.

Waterberg, waarnaar we onderweg zijn, is een grote plateauberg. De uiterste grens van de Kalahari. Dat is het grote vlakke gebied ten oosten hiervan, bestaande uit grote delen van Namibië, Botswana en het noorden van Zuid-Afrika. De Kalahari is een enorme grote woestijn, een gebied waar de neerslag van water lager is als de waterbehoefte. Ook is dit het gebied op aarde waar voor het eerst land uit de oceaan ontstond, een paar honderd miljoen jaar geleden.

De grens is juist groen, er valt hier genoeg regen door de bergen. Op dit moment is het een groot natuurgebied maar begin vorige eeuw was het een belangrijk gebied voor de oorspronkelijke volkeren om te herstellen van de droogte. Door de Duitsers zijn grote delen van deze Herrero, San en Himba volkeren hier vermoord. Nu is het groen, bosrijk, vredig.

Ook deze middag bouwt de vochtigheid op. Tegen de bergen ontstaan wolkjes. En al snel worden het enorme wolken, grijs, dreigend en met onweer. De eerste regen is nog een mals buitje maar al snel vallen er emmers water uit de lucht.

De zandweg krijgt eerst een paar plasjes, maar binnen een kwartier verandert het in een soort snelstromende rivier. Het zand verandert, net als bloem met melk, in een soort deeg, rode pasta. En tussen de heuveltjes staat er water. Van rijden wordt het steeds meer glijden. De drie ton op vier wielen heeft af en toe een eigen wil, glijd naar de rand. Tegensturen heeft geen nut. Gas terugnemen helpt wat maar stoppen geeft risico van niet meer weg kunnen komen. Vrijwel voor het eerst is het tijd om alle vier de wielen aan te drijven. Rustig, meebewegen met oude sporen. Langzaam en licht sturen.

Het is nog maar veertig kilometer naar de volgende camping, maar het is wel anderhalf uur werken, over een weg welke geen weg meer is. De auto welke al een half uur achter me zat verdwijnt snel uit zicht. Wij ploegen voort. In de hevige buien neemt ook het zicht sterk af. Voor de KNMI en de ANWB was het allang code rood geweest met als advies om vooral binnen te blijven en niet de weg op te gaan. Wij glijden voort. Bij een plotseling diep gat vlak voor ons blijkt remmen ook totaal zinloos. De remweg van een normaal een paar meter bij deze snelheid blijkt eindeloos lang. Stilstaande wielen wil nog niet zeggen dat de auto ook tot stilstand komt als de weg licht daalt.

Aangekomen bij het hek blijkt dat dit eigenlijk het makkelijkste stuk van de route was. De receptie staat halverwege de berg. Het vlakke, rechte, zandpad veranderd in een modderig steile en bochtige klim. En omdat we ondertussen ook geen zin meer hadden om in ons hutje in de stromende regen tussen de bomen te zitten boeken we een huisje in de lodge. Niet wetend dat dit helemaal bij de rotsrand is. Nog maar zevenhonderd meter verder.

De weg veranderd deels in bestrating. Niet omdat makkelijker wordt maar omdat het anders gewoon niet mogelijk is om boven te komen. Steil stijgend met haakse smalle bochten. Omdat we wat breder zijn als een normale wagen is iedere bocht een uitdaging. Het wiel bijna in het stroompje naast de weg en een halve meter lager, terwijl de achterkant tien centimeter langs een rots gaat. Het kan.

Boven gekomen, een eigen huisje. Zelfs een klein privé zwembad, douche met warm water en een enorm bed. Alles gebouwd om te genieten van het uitzicht, hoog boven de enorme vlakke Kalahari. De horizon oneindig ver. De verwende toerist kan genieten.

Ons uitzicht is grijze lucht, regen en een zicht van een paar honderd meter. Het dal is niet eens te zien. Dagje rustig rijden, was de planning.

Waterberg lodge, 2 april 2022