Aanpassen

Zondagochtend zeven uur en klaar wakker, dus toch maar er uit, naar het terras, met zachte zeewind en alles nog in rust. Tijd voor het serieuze werk van uitgebakken spek, eieren, jus d'orange, thee. De manier om wakker te worden, nog even wat krant lezen en helemaal niets.

Maar het is wel vroeg, het tijdsverschil van vijf uur is nog niet verwerkt dus om negen uur slenteren we al doelloos door Punda, alle winkels, restaurants, musea zijn nog volldig gesloten. Het lijkt uitgestorven, we kijken wat naar de leuke architectuur, de oude Nederlandse stijl, maar dan met fleurige kleuren en een palmboom voor de deur. Het is de oude handelswijk, met statige huizen veel verkrot maar ook al veel perfect gerestaureerd. De drijvende markt, fruit uit Venezuela aangevoerd met kleine bootjes, wordt net een beetje wakker, de rest slaapt nog, na waarschijnlijk een lange caribische nacht. De kerkklok is het enige wat we horen.

Heerlijke temperatuur en lekker bewolkt, niet meteen het gevoel dat je verbrand. We sloffen of beter slenteren over de pontonbrug naar de andere kant, en dat klopt want deze wijk heet ook "otrabanda" en dat betekend andere kant. En deze kant is vroeger wat meer arbeiderswijken geweest, kleinere arbeidershuisjes, krappe steegjes, ook weer de leuke kleuren, bomen en planten.

In de huisjes komt langzaam het leven op gang, hier en daar heerlijke Caribische muziek, wat potten en pannen welke rinkelen, of zelfs al de lucht van een barbecue. Op straat wat spelende kinderen, wat vrouwen welke in de deuropening zitten of praten met de buren. Wat slenterende mannen, het is duidelijk de dag waarop langzaam het leven opgang komt, niemand heeft haast. Rond een uur of twaalf gaan er wat winkeltjes open, niet echt om iets te verkopen want er loopt niemand op straat maar gewoon om open te zijn.

Doelloos lopen we een rondje door de wijk, niet een specifieke zoektocht naar de architectonische hoogstandjes of de toeristische trekpleisters, we slenteren en verwonderen ons over alles. De rust, het ontwaken, de eerste gesprekken op straat, de lucht van de avondmaaltijd waar al aan wordt gewerkt en de muziek uit de gesloten huizen.

Terug naar de andere kant, ook al heet deze kant niet de andere kant, waar het eerste terras wakker wordt. Tijd voor koffie met uitzicht over de pontonbrug en de havenuitgang met daarachter de zee. Jammergenoeg zijn ook de eerste andere toeristen ontwaakt en het terras loopt vol, er wordt meteen bier met patat besteld, de ochtend nog fris en rustig zitten ze al luidruchtig te kleppen.

Doorslenteren naar fort Amsterdam, mooi, volledig gerestaureerd, adres van de gouverneur, stadhuis, protestantse kerk. De rijkdom van het koloniale Nederland straalt er van af. Hier hebben de heren het eiland bestuurd, vanuit hun geweldige fort met uitzicht over de haven en veilig achter de dikke muren in hun mooie huizen. En nog steeds alleen in het zondagsritme slenteren we een restaurant aan zee in. We bezetten het enige tafeltje, kijken naar de schepen, een marine kustwacht bootje, een zeilcharter schip, een speedboat, een vertrekkend vrachtschip en een binnenvarende tanker onder begeleiding van een sleepboot. Aan de andere kant hebben we uitzicht over een pier waar een familie aan het vissen is. geanimeerd gooien ze de dobber uit, en genieten van de vangst.

En wij verorberen een ongelooflijke maaltijd, heerlijke muziek uit de speakers en alle aandacht van het personeel. De zon schijnt, de wind verkoelt, we zitten in de schaduw, aanschouwen het toneel van de haven en eten en drinken een wijntje.

Om een uur of drie zijn we voldaan en gaan terug naar ons appartement, nog steeds uitgestorven op straat, zondagmiddag rust, tijd voor een middagdutje aan de zwembadrand of gewoon op onze bank. Te lui om te lezen of te zwemmen eindigt de dag zoals begonnen, de manier om tot rust te komen.

We passen ons volledig aan het tempo, en dat is vooral "easy going".