Underwater Curaçao

Na twee keer snorkelen is het nu toch weer eens tijd voor het echte werk, een Tripje naar een bounty strand om twee duikjes te doen en een lunch aan de beach. Alles gisteren geregeld bij het hotel dus dat moet lukken. Jammer genoeg kregen we gisteren nog bezoek van een van de jongens van ons hotel (scuba lodge) ze hadden om 13:00 een vergadering met de hele staf en dus was het niet mogelijk om het Tripje te doen. Wel mogelijk een ochtend duik, terug naar hotel en dan een middag duik. Dus inplaats van een keer naar een strandje gewoon twee keer naar twee verschillende stranden, twee keer zo lang in de auto. En ter compensatie konden we een gratis drankje krijgen.... Tijdens het boeken stond deze vergadering niet in het boek en daarom was het fout gegaan.

Ongelooflijk, een hotel, in een toeristen locatie, welke zijn interne vergadering belangrijk vind als het nakomen van zijn afspraken met een klant. Als of vergaderen ooit belangrijk kan zijn, het gaat toch om de klant. Als we niet op vakantie zouden zijn geweest zou ik me hier absoluut kwaad over maken, maar nu....

Het wordt dus ook gewoon een duik, in de ochtend. Na zes jaar niet gedoken te hebben gaat alles wat roestig maar eigenlijk zonder noemenswaardige problemen. Natuurlijk hebben we ook een strenge leerschool gehad in Pulau Banda (indonesië), tien jaar geleden, met een instructeur wie het volgens ons ook niet helemaal snapte en bij de eerste duik een van zijn leerlingen (jacq) kwijt raakte.

Maar dit is een relaxte duik, privé duikmeester (Jacq blijft boven), vanaf het strand, nog geen 100 meter zwemmen en tegen een lichte stroom in op 18 meter diepte langs de kust, zicht is redelijk. Het bekende werk aan visjes, behalve twee alen, geen echte bijzondere vissen gespot. Mooi, zeker als ik na een kwartiertje mijn ritme gevonden heb, goed op diepte blijf en zonder problemen rustig kan rond kijken. Na zes jaar ben ik hier wel blij mee. En het blijft natuurlijk ongelooflijk mooi, het is meer het referentie kader waardoor de duik niet de boeken in gaat als de mooiste ooit.

Na duik terug naar hotel, lekker douchen en meteen het stadje weer in. Wederom twee cruise schepen binnen dus een drukte van belang, lekker. Broodje kroket aan de handelskade, lekker toeristen kijken. Vooral de Amerikaanse soort van +100 kilogram, velen zelfs in de + 150 kilogram soort, bezweet zwalkend van winkel naar winkel, voldoende geld (want deze cruisetripjes zijn meestal niet echt goedkoop) maar er straalt geen plezier van uit. Het contrast met de Antilliaanse bewoners is groot, overal vriendelijk en lachend. Hard pratend met elkaar, druk, gezellig. Ze vragen hier niet of het eten smaakt maar of alles prima is, en dan steken ze hun duimen omhoog. Je kan bijna niets anders doen als vrolijk zijn hier.

Wij gaan naar het maritiem museum, mooi klein museum, wederom veel over de slavenhandel, maar ook over de jaren erna. De eerste scheepvaart na de eerste oorlog op de west en op de boorplatformen in Venezuela. En ook nog een uitgebreid stuk over de Nederlandse koopvaardij na de tweede oorlog. De focus op de west is dan wel over, foto's van schepen welke zeker nooit in de west geweest zijn. Zeker foto's gezien van drie schepen waar ikzelf nog op gevaren heb.

Vol van emoties, over onze maritieme geschiedenis, verlaten we het museum, lopen langs de drijvende dorpen, bezoeken met de bewoners van deze dorpen nog een paar winkeltjes en bereiden ons voor op weer een zwoele avond. Aan de zee naar jazzclub met barbecue, relaxed live muziek, een goed stuk vlees of vis van de gril, en veel lokale bewoners. Waar vooral de authentieke, Afrikaans, Antilliaanse vrouwen opvallen. Enorme omvang, frivool gekleed met veel kleuren en enorme onbedekte lichaamsdelen, hot paints of legging bij maatje 58, en daarboven een wild gekleurd shirtje Maar ze zijn vrolijk, hebben plezier, trekken zich niets van aan, of lokken het zelfs uit, de kijkende mannen. Het swingt op de zwoele avond muziek.

Het maakt ook indruk op onze ober, hij vergeet meer als de helft van onze barrekening, en blijft lachen.