Sleepless in Willemstad

Gisteren einde van de dag bleek ons mountainbike tochtje van vandaag niet door te kunnen gaan, twee weken geleden via internet geregeld bleken er geen andere deelnemers te zijn en dus verviel het tochtje. En dat kwam ons achteraf ook wel erg goed uit. Want om 09:00 toen we aan ons uitgebreide ontbijt zaten waren we zeker niet in staat om een stuk te gaan fietsen. Eigenlijk zouden we na deze slapeloze nacht tot niets meer in staat zijn..

Na een uur slaap ging er namelijk een soort alarm af, geschrokken gaan kijken, niets kunnen ontdekken, maar toch was de rust weg. Ons appartement ligt aan de voorzijde aan een drukke weg, wel op de tweede verdieping, maar vanaf de weg is er een hek, een lange trap omhoog en dan sta je aan onze voordeur. Dus iedereen kan over het hek klimmen en bij de voordeur komen. Aan de achter ( of beter zee zijde) zitten we aan een binnentuin, ook hier een trap vanuit deze tuin naar ons terras met achteringang. Aan deze tuin met zwembad en toegang tot een strandje grenzen de vier huisjes - dus 8 appartementen en een hotel met 14 kamers. Het appartement heeft een beveiliging, electrische melders op de ramen en deuren.

Dus echt vrolijk wordt je niet van een alarm. Na een zoektocht terug naar bed, maar iedere kraak van het huis, iedere kat buiten of medebewoner die laat thuis komt verstoord de slaap. Vooral als een uur later weer het alarm gaat.

Zonder beschrijving of password kijken we naar het kastje, drukken wild op alle toetsen, doerzoeken de drie slaapkamers en drie badkamers, en gaan weer liggen als het alarm is gestopt. Voor een uurtje, tot het volgende alarm. Wel was het alarm wat zacht, maar het bestond uit een melodie welke steeds luider werdt, zacht beginnen en bij iedere keer dat hij opnieuw begon een beetje harder.

Bij de derde keer leek het geluid toch meer uit de hoorn van de halofoon te komen dan vanuit het alarmkastje. En nadat we deze verwijderd hadden hebben we ook geen alarm meer maar de nacht was al gebroken en bij ieder geluid toch weer de twijfel. Als stedeling gewend aan geluid van straat en rumoer, zonder alarm, altijd kunnen slapen, maar nu met iedere kraak rechtop in bed. Eigenlijk levert een alarm (wat zonder reden afgaat) meer angst en onzekerheid op als niets geen alarm. Nu was het drie uur, zijn we drie keer bezig geweest en is ieder geluid teveel.

En om negen uur, na de slapeloze nacht, toch nog even naar het apparaat gekeken, en toen ging het alarm wel af (was een heel ander geluid als de halofoon met kortsluiting van de lange nacht). En zonder pincode was het ook niet meer stil te krijgen, tegen de tijd dat we doof waren kwam er eindelijk iemand van de receptie kijken. Na het "resetten" werd verteld dat er sinds kort wat problemen zijn met het alarm. Maar daar waren we al echter na deze nacht.

Dus zonder plannen, en zonder goede nachtrust, slenteren we naar Willemstad, waar ondertussen twee grote cruise schepen hun bewoners over de stad heen hebben gekotst. Straten vol winkelende - hoe noem je deze diersoort - cruise gangers. Het rustige dorpje van zondag is met 5.000 toeristen erbij ineens een drukke stad.

We nemen de Ferry naar de overkant (otrabanda), wachten wat omdat er nog een schip zit aan te komen, maar zijn te ongeduldig en lopen door naar het museum over de slavernij (kura hulanda). Een vreselijk lief museum, kleine huisjes rond twee binnenplaatsjes, en ieder huisje een thema. Jammergenoeg is de scope van het museum erg breed, het begint bij opgegraven botjes in Tanzania, de ontwikkelingen in Afrika, de beschrijving van de staatjes aan de westkust van Afrika, via de slavenhandel van de Nederlanders naar Curaçao en verder naar zuid en noord Amerika en het eindigt via de klu-klux-clan bij Barak Obama. Een soort volledige beschrijving van het ontstaan van de Afrikaan tot de bevrijding van de negers in Amerika en dat in 10 kleine huisjes. Met een mooi beeldenpark in het midden.

Zoals zo vaak "less is more", maar het is wel allemaal mooi gemaakt en goed verzorgt. En natuurlijk geeft het stuk over de Nederlandse invloed van de slavernij via Curaçao wel weer nieuw inzicht in wat we eigenlijk waren of zijn. Bij de ingang staat: "het museum wat verteld wat de Nederlanders uit hun geschiedenis boeken weglaten", mooie opmerking, trots op onze VOC mentaliteit mocht alles.

Bij het laatste deel (van klu-klux-clan) via malcomX, martin Luther King naar Barak Obama stond een Amerikaanse geëmotioneerde toerist zich aan ons te verontschuldigen wat er in Amerika in de jaren 50 - 60 van de vorige eeuw was gebeurt, ze woonde toen in Arizona en had het allemaal gezien. Terwijl de echte schuldigen natuurlijk meer de Nederlanders waren welke de negers in de 17 en 18 eeuw als slaaf daar naar toe hadden gebracht.

Aangeslagen (of meer gewoon hongerig) gaan we zitten in een heerlijk restaurant achter het museum, een schattig pleintje, heerlijk eten, zwoele wind. Heerlijk rustig, geen toerist te zien, leuke bediening, onder een boom welke bezocht wordt door mooie vogeltjes.

Daarna nog wat winkeltjes gekeken. En met de camera voor de buik ook niet te onderscheiden van de cruise gangers, passen we helemaal in de omgeving. Van souvenier winkel naar kleding zaak.

De avond eindigt, zoals alle avonden, met een Jack Daniels en een Southern Comfort met veel ijs, op het strand voor ons hotel. Zittende op een paar strandstoelen, in de zwoele avondwind, onder de sterrenhemel kijkend naar de boten welke voor anker liggen of voor bijvaren, hopend op een "sleepfull" nacht in Willemstad, zonder alarm of andere verstoring.