Canada: Peachland - Okanagan vallei
02 September 2019 | Canada, Okanagan
2 september 2019:
Vakantie drukte, na dit weekend beginnen de scholen weer in Canada, en traditioneel is deze maandag dan de dag van de arbeid, en dus voor bijna iedereen een vrije dag. Mensen op vakantie willen dit weekend in de buurt van Vancouver zijn, mensen met een vaste plek gaan dit weekend er nog een keer naar toe en sommige gaan het lange weekend er nog even op uit. En dan is dit gebied op vierhonderd kilometer van Vancouver een geschikte locatie.
Het begon eigenlijk al voor Vernon, via Kelowna tot aan onze camping. Een grote dikke, bijna honderd kilometer lange, stroom van wagens en campers. Maar ook zonder drukte moet dit een vreselijke weg zijn. Het is breed, regelmatig drie banen dik per richting. En dan ook nog vol stoplichten en van een groene golf hebben ze ook nog niet gehoord. Aan beide zijde van de weg vooral industrie, winkels en bedrijven. Soms als de weg over een heuvel gaat zien we achter de bebouwing het turquoise meer. Maar het overgrote deel is een soort voortkruipende stoet, steeds gestopt en weer optrekkend. Geen file maar gewoon een rit alsof je door een binnenstad rijd. Er hangt duidelijk smog in de dalen.
De camping aan het meer past ook volledig in het beeld. Vol, geen plek over, iedere ruimte is gebruikt, onze achterdeur staat vrijwel tegen die van de camper achter ons. En zoals het te verwachten was is dit een echte familie camping. Kinderen en honden rennen over het terrein, springen van de steiger en zwemmen in het koude water van het meer. Kano’s en paddleboards trekken langs en verderop vliegen de motorboten, met of zonder ski’s, over het water. Een echte camping waarvan de ouders later zeggen dat het een goede plek was want de kinderen vermaakten zich prima. Maar ze maakten wel herrie. Gelukkig staan we aan de buitenkant, we kunnen vanuit ons stoeltje de straat oversteken en staan aan het meer, bij een smal keienstrand. Na twee weken op trekkers campings te hebben geparkeerd is dit toch wat anders.
Wij lopen, na de vermoeide rit, naar het dorp. Drie kilometer langs het strand. Soms onder de bomen maar ook midden in de hete middagzon. Overal liggen mensen of zitten ze in de zon, spelen kinderen in het water. Een kleine kunstgalerei geeft even wat verlichting maar het blijft een stuk lopen. In het dorp is er een antieke motor parade, maar wij zijn al zover dat we daar niet eens gaan kijken. We drinken een drankje op een terras, met als reclame “fine european dining”. Vooral gevuld met grootouders en klein kinderen.
Terugsloffen naar ons eigen terras, een tafeltje aan de zee met uitzicht over het meer, een diner als de rust in het park eindelijk neerdaald. Een heerlijk zelfgemaakte zalm – aardappelsalade, een dessert van chocolade cake uit de eerste echte bakker sinds twee weken. En bij ondergaande zon, een drankje. Eindelijk rust, sterrenhemel boven het meer. Zelfs om tien uur komen er nog campers aan en iedere centimeter lijkt al in gebruik.
We zijn geschokt, drukte, warmte na twee weken van lege wegen, bergen, bossen en meren in een leeg land. Plaatsjes zonder stoplichten. Campings met ruimte en zonder spelende kinderen. Restaurants met lege tafels.
We worden vroeg in de ochtend wakker van de activiteiten om ons heen. Ze zijn aan het pakken, of nog even spelen en dan pakken en vertrekken. Een voor een vertrekken de gasten. Ze moeten naar huis, Vancouver is een uur of vier verder en morgen beginnen de scholen. Wij ontbijten, zoals wel vaker, koffie of thee, brood met eieren, spek, jus d’orange, yoghurt met bessjes en melk met Granola. En ons uitzicht wordt steeds beter. Om een uur of elf staan we vrijwel alleen. We gaan naar het meer, handdoeken en zonnecrème. En zelfs zwemmen we een rondje in het ijskoude, enorm schone, zoete, bergwater. Het vakantie seizoen is voorbij.
Het dorp wordt het weer een dorp voor bewoners.
Dat ziet er ineens heel anders uit bij een drankje op het terras. Nu zien we oudere mannen met jongere vrouwen, met een hondje op schoot wat de meeste aandacht krijgt. Of nog oudere mannen, grijze ongeschoren koppen met leren broeken en jassen, je zou ze bijna wat geld geven. Maar ze stappen op dure motoren, om met veel geluid te laten zien dat ze er zijn, als ze vertrekken. Ook nog een groep mannen, van middelbare leeftijd, welke stappen uit echte prachtige Amerikaanse klassieke auto’s. Cabriolettes met wit leren bekleding of sedan in geweldige status, met houten daken of rood mettalic. De mannen vol met tattoe’s en een simpel T-shirt.
Daarnaast lopen er de nodige sportschool jongens en meisjes. Zo uit de school met hun strakke leggings, shirtjes of blote gespierde armen, met tatoes. Maar die gaan niet op het terras zitten, ze passeren.
De ouders, grootouders en kinderen zijn van straat verdwenen. Wat overblijft is de generatie welke in een duur huis aan de rand van het meer zijn dagen slijt.
Vakantie drukte, na dit weekend beginnen de scholen weer in Canada, en traditioneel is deze maandag dan de dag van de arbeid, en dus voor bijna iedereen een vrije dag. Mensen op vakantie willen dit weekend in de buurt van Vancouver zijn, mensen met een vaste plek gaan dit weekend er nog een keer naar toe en sommige gaan het lange weekend er nog even op uit. En dan is dit gebied op vierhonderd kilometer van Vancouver een geschikte locatie.
Het begon eigenlijk al voor Vernon, via Kelowna tot aan onze camping. Een grote dikke, bijna honderd kilometer lange, stroom van wagens en campers. Maar ook zonder drukte moet dit een vreselijke weg zijn. Het is breed, regelmatig drie banen dik per richting. En dan ook nog vol stoplichten en van een groene golf hebben ze ook nog niet gehoord. Aan beide zijde van de weg vooral industrie, winkels en bedrijven. Soms als de weg over een heuvel gaat zien we achter de bebouwing het turquoise meer. Maar het overgrote deel is een soort voortkruipende stoet, steeds gestopt en weer optrekkend. Geen file maar gewoon een rit alsof je door een binnenstad rijd. Er hangt duidelijk smog in de dalen.
De camping aan het meer past ook volledig in het beeld. Vol, geen plek over, iedere ruimte is gebruikt, onze achterdeur staat vrijwel tegen die van de camper achter ons. En zoals het te verwachten was is dit een echte familie camping. Kinderen en honden rennen over het terrein, springen van de steiger en zwemmen in het koude water van het meer. Kano’s en paddleboards trekken langs en verderop vliegen de motorboten, met of zonder ski’s, over het water. Een echte camping waarvan de ouders later zeggen dat het een goede plek was want de kinderen vermaakten zich prima. Maar ze maakten wel herrie. Gelukkig staan we aan de buitenkant, we kunnen vanuit ons stoeltje de straat oversteken en staan aan het meer, bij een smal keienstrand. Na twee weken op trekkers campings te hebben geparkeerd is dit toch wat anders.
Wij lopen, na de vermoeide rit, naar het dorp. Drie kilometer langs het strand. Soms onder de bomen maar ook midden in de hete middagzon. Overal liggen mensen of zitten ze in de zon, spelen kinderen in het water. Een kleine kunstgalerei geeft even wat verlichting maar het blijft een stuk lopen. In het dorp is er een antieke motor parade, maar wij zijn al zover dat we daar niet eens gaan kijken. We drinken een drankje op een terras, met als reclame “fine european dining”. Vooral gevuld met grootouders en klein kinderen.
Terugsloffen naar ons eigen terras, een tafeltje aan de zee met uitzicht over het meer, een diner als de rust in het park eindelijk neerdaald. Een heerlijk zelfgemaakte zalm – aardappelsalade, een dessert van chocolade cake uit de eerste echte bakker sinds twee weken. En bij ondergaande zon, een drankje. Eindelijk rust, sterrenhemel boven het meer. Zelfs om tien uur komen er nog campers aan en iedere centimeter lijkt al in gebruik.
We zijn geschokt, drukte, warmte na twee weken van lege wegen, bergen, bossen en meren in een leeg land. Plaatsjes zonder stoplichten. Campings met ruimte en zonder spelende kinderen. Restaurants met lege tafels.
We worden vroeg in de ochtend wakker van de activiteiten om ons heen. Ze zijn aan het pakken, of nog even spelen en dan pakken en vertrekken. Een voor een vertrekken de gasten. Ze moeten naar huis, Vancouver is een uur of vier verder en morgen beginnen de scholen. Wij ontbijten, zoals wel vaker, koffie of thee, brood met eieren, spek, jus d’orange, yoghurt met bessjes en melk met Granola. En ons uitzicht wordt steeds beter. Om een uur of elf staan we vrijwel alleen. We gaan naar het meer, handdoeken en zonnecrème. En zelfs zwemmen we een rondje in het ijskoude, enorm schone, zoete, bergwater. Het vakantie seizoen is voorbij.
Het dorp wordt het weer een dorp voor bewoners.
Dat ziet er ineens heel anders uit bij een drankje op het terras. Nu zien we oudere mannen met jongere vrouwen, met een hondje op schoot wat de meeste aandacht krijgt. Of nog oudere mannen, grijze ongeschoren koppen met leren broeken en jassen, je zou ze bijna wat geld geven. Maar ze stappen op dure motoren, om met veel geluid te laten zien dat ze er zijn, als ze vertrekken. Ook nog een groep mannen, van middelbare leeftijd, welke stappen uit echte prachtige Amerikaanse klassieke auto’s. Cabriolettes met wit leren bekleding of sedan in geweldige status, met houten daken of rood mettalic. De mannen vol met tattoe’s en een simpel T-shirt.
Daarnaast lopen er de nodige sportschool jongens en meisjes. Zo uit de school met hun strakke leggings, shirtjes of blote gespierde armen, met tatoes. Maar die gaan niet op het terras zitten, ze passeren.
De ouders, grootouders en kinderen zijn van straat verdwenen. Wat overblijft is de generatie welke in een duur huis aan de rand van het meer zijn dagen slijt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
