Canada: Okanagan Vallei - Vancouver.

4 September 2019: Okanagan Vallei – Vancouver.

Om 09:22 rijden we bij CanaDream het terrein op om de camper in te leveren. Mooi op tijd want het mocht tot tien uur. Altijd een spannend moment, of er ineens bij het inleveren toch gebreken worden gevonden welke ineens niet verzekerd blijken te zijn. Voor zover wij hebben kunnen vaststellen is er in ieder geval niets beschadigd, behalve één glas wat is gesneuveld ergens tijdens het rijden. Of wordt het vervelend proces van uren wachten, waar alles gecontroleerd en geteld wordt voordat je weg mag. Bij het ophalen is er tien minuten om je camper te inspecteren en bij het terugbrengen kan het zomaar uren duren. Althans dat is onze ervaring uit het verleden en verwachting van deze dag.

De laatste etappe doen we met een tussenstop. Van de Okanagan Vallei naar Abbingsford, een voorstad van Vancouver. Vandaar is het in de ochtend nog maar veertig kilometer. De eerste rit is redelijk saai, door de bergen op een brede weg. Twee en soms drie banen breed, wat vrachtverkeer maar niet echt veel. Mooi klimmetjes over de heuvels en weer fietsers op de snelweg. Omdat er zo weinig alternatieve wegen zijn is het hier overal toegestaan op de vluchtstroken te fietsen, zo ook langs deze snelweg met 8% klimmetjes. En daar is echt helemaal niets aan, constant verkeer wat langsraasd en grote afstanden tussen de dorpjes, nergens plek om wat te rusten. Het is absoluut niet verwonderlijk dat er zo goed als geen Canadeze wegwielrenners mee doen in de grote rondes. Trainen is hier vrijwel onmogelijk.

Het laatste stuk wordt druk, veel vrachtwagens. We stoppen bij een RV camp om half één maar we mogen pas om één uur het terrein op, tot die tijd heeft de balie lunch. Het terrein lijkt schoongemaakt met een tandenborstel, zelfs het gravel is aangeharkt. Het zwembad is gesloten, gisteren nog open, maar nu het seizoen is afgelopen is het dicht, alleen de jacuzzi naast het zwembad is nog open. Alles is schoon en aangeharkt, en overal bordjes wat mag, of juist niet. En campsites met een hoge coniferen haag tussen de verschillende plekjes. We hebben onze buren niet gezien.

We lopen naar de Vanvouver Zoo, kunnen we eindelijk de Grizzly beer zien. Het park ziet er redelijk verwaarloosd uit, er zijn kooien met dieren, er is een treintje en je kan over een gravelpad er rond lopen. Maar het is niet vergelijkbaar met de hoeveelheid diersoorten of de manier waarop ze gepresenteerd worden in de Nederlandse dierentuin. Per werelddeel staan er wat diersoorten. En jammergenoeg maar een beperkte focus op de Canadeze soorten.

Onze wildscore is minimaal vijf beren, een stinkdiertje, een Moose met kleintje, een aantal arends, een tiental hertjes, wilde ganzen en nog veel meer eekhoorntjes. En natuurlijk een enorm aantal walvissen,orka’s, dolfijnen en zeeleeuwen. Een huiskat bij onze camper en een groot aantal passerende honden tellen we niet mee. Het hondenbezit – en dan zeker de kleintjes – is hier groot. Vooral de beer langs de waterkant vanuit de kano was indrukwekkend, de humpbags walvissen zijn pas echt geweldig om te zien. Hoe ze zich met kleine visjes voerde met met hun mond open door het water. Prachtig. Op deze dierentuin is er alleen een eenzame grizlly welke in de zon zittend naar ons kijkt, een triest, beetje verlopen geheel.

Na de dierentuin volgt het inpakken. Schoonmaken hoeft niet want dat hebben we afgekocht. Dus een klein beetje opruimen, alles wat we tegen komen of opbergen in onze valies, of opmaken, of weggooien. Wat kan het leven toch simpel zijn.

Bij binnenkomst, bij de verhuur, parkeren we in een rij. Een medewerker controleerd meteen de wagen, even naar binnen, stampt wat op de grond. Een kort rondje langs de wagen en een trappetje op om te kijken of het dak onbeschadigd is. Het opschrijven van de kilometerstand en onze NPS score is nog het meeste werk. We sloffen met onze bagage naar het kantoor, de camper achterlatend op een parkeerterrein, tussen honderd identieke apparaten. Binnen een balie, we moeten twintig dollar bijbetalen, omdat we vijftig kilometer meer gereden hebben als dat we gekocht hadden. Binnen dertig minuten na aankomst zitten we in de taxi, het begin van het hotel leven tegemoet, met lunch, diner in restaurants. Een TV, lift, koelkast, een bed, bank en alles binnenshuis.

Totaal 2.850 kilometer gereden, en bijna 500 liter diesel verbrandt. Belachelijke hoeveelheid, nog net geen 17 liter per 100 kilometer. Maar met een gewicht van 5.500 kilogram, 450 Paardekracht krijg je dit verbruik erbij.

En dan hebben we rustig gereden, net als iedereen in Canada, honderd kilometer per uur is ook echt honderd kilometer per uur. Ook op inhaalstroken rijdt de rechterstrook vrijwel net zo hard als de linker, want niemand gaat sneller als wat mag, honderd. Maar als ik me dan even kwaad maak om dit vreselijk tuttige rijgedrag en even doortrek, gewoon gaspedaal in bij een automaat, dan is honderdveertig zo gehaald, genoeg vermogen.

Zwart leren bekleding, B&O speakers maakte het gevoel af.

En achterin alles, voldoende kast ruimte, grote koelkast met vriesvak, een ongebruikte magnatron en gasoven. Zitruimte als het buiten te koud is of regent. Een toilletje tevens douche (ookal hadden we die niet nodig). Alles was er, ook al gaat er niets boven een BBQ op hout, buiten met een marshmellow als toetje.

Een tank, in Nederland mag ik dit niet rijden (te hoog gewicht). En in Nederland is dit ook niet te koop (te hoge uitstoot, wordt niet geimporteerd). Er bijna drie weken in rondrijden is het ware Canada gevoel, ookal is het hier maar een kleine campertje.