Amsterdam - Vancouver

15 Augustus 2019

Exact veertig jaar geleden was mijn eerste vliegreis. Een enorme Boeing 747 met minstens drie tussenlandingen van Amsterdam naar Singapore, totaal zeventien uur op een stoel. Een film werd geprojecteerd op een scherm en op wat kleine schermen boven het gangpad. Als de film afgelopen is gaat het licht vrijwel uit en heerst de stilte, achter de herrie van de motoren. De bemanning komt een paar keer langs met een drankje, een hapje en een kopje koffie. Verder zit, slaapt, hangt iedereen verveelt op zijn stoel met een blauw dekentje over zich heen.

Er vliegen nu waarschijnlijk honderd keer zoveel mensen per dag rond, alles is veranderd. De processen rond inchecken zijn geautomatiseerd. Online boeken, inchecken en je stoel kiezen. Zelf de koffer op een band zetten en een sticker plakken, een barcode scan om de vertrekhal in te komen, een body scan voor de beveiliging en een gezichtsscan voor de douane. Iedereen vliegt nu, vijfhonderdduizend vertrekkende vluchten per jaar, vanuit Schiphol allen al. Alles bijna volledig geautomatiseerd en efficiënt, ook al zijn er nog steeds dezelfde wachtrijen.

In het vliegtuig zijn er nog steeds tien stoelen met twee gangpaden in een rij. En ook loopt de stewardess nog steeds met een karretje, met hetzelfde drie gangen mini menuutje op een klein blaadje met keuze uit twee gerechten, waar er altijd precies een van op is als ze eindelijk bij jouw rij is. Er is veel meer keus uit films met een individueel scherm en meer muziek uit dezelfde oortjes. Maar eigenlijk is er niets veranderd.

De spanning of de koffer dezelfde reis gemaakt heeft en of de douane ons toelaat is ook ongewijzigd. Zelfs de taxirit en de ontvangst in ons appartement Hotel – met de eerste beelden en contacten met Canada – is vergelijkbaar met vele andere locaties. Beetje uitpakken en wat boodschappen halen voor het ontbijt van morgen, om daarna eindelijk een koud biertje en wijntje te nemen en op een terras zitten. Na de burger slaat eindelijk de vermoeidheid ook gewoon keihard toe. Wat niet vreemd is want voor ons is het nu een uur of vier in de nacht, zonder slaap gehad te hebben. Een goede rustige reis, probleemloos, maar je zou dit stuk volgende keer liever over willen slaan.

Het grootste verschil, tussen de twee vluchten, is dat we ons nu moeten schamen voor deze trip. We hebben ervoor gezorgd dat de temperatuur van de aarde een miljoenste graad gestegen is door onze gedrag. Maar alleen ervaren vanuit boeken, Tv-programma’s of wat mensen op social media schrijven is ook niet de oplossing. Dan gaat de mening er uit zien zoals anderen die willen hoe wij het willen zien, de wereld als een Noord-Korea. En de wereldbewoners welke nooit verder komen als het gebied waar ze zijn geboren. Een angstig idee. Andere oplossingen voor verplaatsen zijn nodig. Niet meer verplaatsen is niet de oplossing.

Het is tijd voor “beam-me-up-scotty”.