Canada: Comox - Marshmallow day

22 Augustus 2019

In de kleine kampwinkel lag een laatste pak marshmallows te lonken in het schap. Dus waren we verplicht, bij het donker worden, het hout weer op te stoken. En, na de burgers op de restanten van het vuur rustig te hebben gebakken, was het er tijd voor. Prikken op een vork en boven het stervende vuur aan de buitenkant roosteren, niet donker maar een heel licht bruin kleurtje. Krokant laagje en van binnen zacht gesmolten suikers. Direct van het vuur uitlaten spatten in je mond. Een gebakje wat alleen van een goed heet kampvuur mag komen.

Het ware genot na een zware en vermoeide rustdag. Zonder reden te vroeg op, het schema van de laatste dagen zit duidelijk nog in het systeem. Zeven uur, bij de eerste warme zonnestralen uitkijken over de “Strait of Georgia”, aan de overkant het vaste land en de laagstaande zon. Aan deze kant een strand, volgens de gids een zandstrand, in werkelijkheid gewoon stenen, opgedroogd, stinkend zeewier en aangespoeld hout. Beide kanten op gaat het kilometers door. In het midden de zee, kabbelend, licht grijs met een strakblauwe lucht. Rustig wakker worden en mijmeren of de walvissen welke nu, onder water, hier passeren, ook al is er nergens een spuiter te zien.

Later een wandeling over het strand naar het stadje. Totdat blijkt dat de stenen strook langs het water niet doorloopt tot de jachthaven maar gewoon om de hoek eindigt bij grote stenen waar niet overheen valt te komen. Terug is de enige weg vooruit tot bij een pad wat tussen de huizen door naar een asfaltweg leidt. Na het passeren van een waarschuwingsbord voor het verkeer dat er een ‘Animal Corridor’ is steekt er vlak voor ons een hert de weg over. De tegemoetkomende wagen stopt en het beestje steekt netjes over en verdwijnt in de bosjes.

De derde dag passeert een hert ons, midden in het land van de beren, waar we ook steeds voor gewaarschuwd worden, ontmoeten wij alleen maar herten.

Het stadje is een soort gepensioneerde woonplek. Geen toeristen locatie er zijn ook geen tripjes te doen. Wel is er een kunstgalerie met werk van bewoners, een brei winkel waar twee tafels vol dames van bovengemiddelde leeftijd gezamenlijk zitten te breien. In plaats van graffiti zijn er mooie muurschilderingen, bloemenperken en er staat zelfs een piano op straat. Er ligt geen papiertje op de grond. Gelukkig is er wel een liquor store en daarnaast is er wel een opening gepland van de “City Cannabis”. Maar dat kan natuurlijk bij iedere leeftijd en is ook waarschijnlijk nodig om hier te kunnen overleven.

Er is een jachthaven met een echte bar en restaurant, donkerbruin hout met rode vloerbedekking, waar wij bij kunnen komen van de lange wandeling. Midden in de week zitten alle tafels vol. Ruime porties in een prachtige setting van een Club met uitzicht over de zee.

Terug is de wandeling nog langer, niet in afstand, want nu weten we de kortste route te nemen. Maar boodschappen, een volle maag, de zon en de vermoeidheid maken de weg langer. Maar gelukkig kwamen we ook nu weer een hertje tegen.

De halve zak marshmallows gaat langzaam op de vork, en bij het laatste beetje vuur begint het te regenen. Het vuur dooft.