Canada: Alder Bay: Viergangen Vis menu

24 Augustus 2019; Alder Bay

Honderd meter voor ons komt een Humpbag walvis zijn ontbijt nuttigen. Met zijn bek wijd open, zodat de baleinen goed te zien zijn met een verrekijker, schuift hij op zijn buik door het water. Alles op zijn weg slurpt hij naar binnen als hij zijn mond dicht doet, en omhoogkomt voor een duik de diepte in. Om een tijdje later weer boven te komen om nog een keer een paar kilo verse haring, rauw, ongezouten en zonder uitjes of zuur, als volgende hapje te verorberen. Ze hebben een honderd kilo per dag nodig, dus dit feest houden ze de hele dag vol.

Erboven vliegen een grote zwermen zeemeeuwen en ander klein vliegend grut die ook regelmatig het water in schieten om een visje weg te pakken. Onder water, dus buiten zicht, zit duidelijk een grote school kleine visjes welke nu als ontbijtje dienen.

Voor ons was er geen ontbijt. De wekker gaat om zeven uur terwijl de regen op het dak roffelt. Bij het openen van de deur is het grijs, het water op honderd meter afstand is niet te zien. Er is vrijwel niets waar te nemen door de dikke mist, of zachte regen. Eigenlijk het ergste wat er is, het regent niet echt maar voordat je het weet ben je doorweekt. De tocht naar het toilet voelt alsof ik gezwommen heb. Een mooi moment om weer terug te stappen in de warme kooi. Maar de walvissafari begint over een uur, uitstellen is niet meer mogelijk.

De eerste vraag die beantwoordt moet worden is wat er nu voor kleding nodig is, het gaat koud en nat worden. Meerdere lagen helpt warm te blijven zolang het droog is. Maar als het eenmaal doorweekt is geeft meer natte kleding meer kou, welke niet meer opdroogt. De keuze is toch voor verschillende lagen.

Als we naar de pier lopen is het al wat droger, er is een begin van een horizon. En als het bootje komt en we allemaal ingesnoerd zijn in complete waterdichte, drijvende en gewatteerde pakken begint er licht te komen in de dag. Misschien valt het allemaal toch mee en word dit geen zinloze expeditie, in de kou, op een jacht naar Walvissen en Orka’s zonder iets te zien in de mist. Het eerste stuk is volle kracht varen naar het gebied waar ze voorkomen. Met veertig kilometer per uur achter de regenwolken aan, de regen weer in.

Maar zodra we snelheid minderen wordt direct de eerste “blow” gespot. Daarna de tweede, om daarna toch maar te stoppen met het zinloze tellen en gewoon te gaan kijken. Tussen de walvissen zwermt een groep dolfijnen. Deze kleine ettertjes zwemmen rond en over de enorme beesten, van dertig meter lang, gewoon om ze te pesten. Gevolg is dat de walvissen briesend met grote rookpluimen uit het water komen, ons hun rugvin laten zien en dan weer met een gracieuze bocht, met hun staartvin als sluitstuk, weer de diepte induiken.

Voordat we aan onze honger kunnen toegeven varen we naar een ander gebied. Hier zitten een paar Orka’s. Kleiner maar wel veel gevaarlijker, deze jongens en meisjes van vijftien meter lang, leven niet van kleine visjes. Ze jagen in familie verband, op dolfijnen, zeehonden. Ze rammen ze zodanig dat er inwendige bloedingen ontstaan en eten ze dan op. Ze slaan het ontbijt over, ze gaan meer voor echt vlees, zoals in een uitgebreid diner.
We volgen een groep van een stuk of zeven vinnen, scherp het water snijdend. Daarna komt de romp, zwart met wit, boven water om daarna weer in zijn geheel onder water te verdwijnen. Vlak bij elkaar en in een strakke richting zwemmen ze langs wat eilanden. Op de eilanden een school van zonnende zeeleeuwen, die liggen warm te worden in de eerste zonnestralen. Zeewater vinden ze nog te koud, er is nog genoeg tijd later voer voor hun dessert van visjes.

Eieren met spek, brood met pindakaas, jam. Yoghurt met fruit. Een magere brunch voor ons na een eerste “whale watching” ochtend, waar iedereen al aan het eten was en wij de verbaasde toeschouwer.