Zee kano

Om acht uur staan we langs de snelweg, nemen de bus naar een klein haventje, luisteren naar conversatie tussen de Australische buschauffeur van een jaar of vijftig en twee Aziatische meisjes op vakantie hier, samen ook een jaar of vijftig. Hij was hier twintig jaar geleden op vakantie vanuit Melbourne langs gekomen en nooit meer weggegaan, leven is hier zo relaxed en temperatuur was ook zo lekker. Dat het leven als buschauffeur hier relaxed was dat was wel duidelijk, met vier passagiers over lege wegen, door prachtige bussen naar een baai rijden, dan weer terug... Hoe zwaar kan het leven zijn.

Samen met de twee meisjes stappen we uit bij een kano trip organisator, we krijgen les, stappen in de kano, meer een soort twee persoons bloembak, maar wat maakt het uit. En varen de azuur blauwe zee op. Als oud wedstrijd en tourkanoers zijn wij metee weg. Het ritme voelt goed, de boot ligt lekker in het water, en we pakken de slag alsof we niet dertig jaar geleden voor het laatst gevare hebben.

Jammergenoeg moeten we vaak wachten, maar de zee en omgeving zijn mooi, geeft ons tijd om te zoeken naar zeeschildpadden, welke we niet vinden. Na een uurtje peddelen, in toch wel ruwe zee, waar het water, zeker als we snelheid geven, wild opspat, komen we aan op een eiland. Maar dat was fout volgens onze nieuzeelandse gids was dit geen eiland maar ee rots (!), we snorkelen, mooi koraal, niet echt bijzondere vis.

Daarna hetzelfde tochtje terug, en na een kwartiertje ook onze buschauffeur weer, dit keer kwam het gesprek met de Aziatische meisjes bijna tot een aanzoek.

Vermoeid van drie uur kanoen en een uur snorkelen rennen we de stad in, we moeten ons nog aanmelden bij ons zelltripje. Bij het aanmelden bleek dat dit Tripje morgen al was - wij verkeerde in de veronderstelling dat er nog een dag rust was, maar die ware we ergens kwijt geraakt, tijd is een vreemd begrip op vakantie,maar zomaar een dag kwijt is wel vreemd.

Net als de buschauffeur, die was ongeveer twintig jaar kwijt geraakt en het was hem nog niet opgevallen.

Bijna depressief van het verlies van een vakantie dag (ook al hebben we de dag natuurlijk ergens gewoon doorgebracht) eten we bij een taverne tegen over de campsite. Ook hier zijn ze enige jaren kwijtgeraakt, vooral op het gebied van service maar ook eten is het hier af en toe nog in de vorige eeuw. Je eten bestel je aan een bar, rekent af, krijgt een vlaggetje of piepertje mee. Daarna naar de bar, daar bestel je drank, rekent af, neemt dit mee. En als je eten klaar is gaat je belletje af en dan haal jezelf je eten op, of komen ze het brengen als je een vlaggetje hebt. Je hoeft nog net niet zelf af te wassen.

Daarnaast is de inrichting niet meer als een soort eetschuur, 200 plastic stoelen rond tafeltjes, gelukkig nog weleen vloerkleed op de grond, maar daar is de gezelligheid ook wel mee gemaakt, en met acht mensen binnen, personeel wat verveeld rond de bar hangt en dan zelf je eten bestellen en ophalen lijkt niet helemaal van deze tijd.

Het heeft wel voordelen, gee fooi en na de laatste hap meteen weg. Terug naar ons privé terras, met vogels, en buren om naar te kijken of ee praatje te maken.

De tijd staat hier stil