Singapore - memory

Onze hotelkamer heet "memory" en heeft als thema de verandering van Singapore, van kampongs naar enorme wijken vol hoogbouw. De tekst van de kunstenaar welke onze hotelkamer beschilderde is: "Memory (de kamer inrichting) is à rendition of fragmented memories and a nostalgic sketch of the artist's present and past, wishfully cherising older times while embracing development", dus wij reizen naar het verleden met een blik voorruit. En zo zijn de tekeningen op de wand van onze hotelkamer ook opgebouwd.

En wij beginnen vandaag dus ook met een bezoek aan het verleden. Een eiland, ongeveer een uur met de metro, bus en boot reizen, pulau ubin. Weinig toeristen, maar wel in het weekend veel bezocht door singaporezen. Op dit eiland geen enkele hoogbouw, er wonen totaal 47 families, een dorp, en verspreid over het eiland wat huisjes met wat kleine activiteiten, boeren, vissers, - dus nog steeds een soort kampong.

Daartussen vrijwel alleen het bos, de swamp, meertjes zoals het was. Verder niets. Een weg van een paar kilometer. Bij het pontje huren we een fiets, rijden door Singapore zoals het vijftig, tachtig of honderd jaar geleden was. Een enorm groen eiland, met wat verdwaalde hutjes, toen was er wel al een soort stad, de haven bij de ingang van de Singapore rivier, maar de rest van het eiland was nog een bos. Zoals dit eiland. We lopen door het woud, slang kruipt voor ons weg er zouden aapjes en wilde zwijnen moeten zitten. Maar, behalve wat geluid in het bos, laat niemand zich zien. Daarna een tocht over een verhoogd pad door het mangrove bos, kreeftjes, vogels. Maar ook hitte, vooral door het fietsen op een mountain bike over een stenen weg met klimmetjes, en het is ook erg vochtig.

Maar het tochtje is leuk, zo compleet anders als de stad, de drukte, de hoogbouw, metro, wegen. Zo zag dit gebied er vroeger uit, en voorlopig mag dit eiland zo blijven, een soort beschermd gebied tot minimaal 2015.

Als we bezweet terug zijn op Singapore, en een lunch nemen op een terras, barst ook de regen los, een echte tropische regenbui, zoals vroeger, en in de toekomst nog vaak zal lost barsten. Het wordt echt donker, onweer, regen met bakken, en het koelt af naar een wat aangenamere temperatuur.

De echte memory lane is de avond, zittend aan de Singapore rivier bestellen we Sateh. Kleine stukjes vlees (niet die vreselijke hompen vlees zoals in Nederland), gegrilld,met peanut saus, en dat is echt iets heel anders als pindasaus. Met stukjes komkommer en ui, om ook in de saus te dopen. Met wat rijst, groente. Een genot. Voor mij de echt memory lane, altijd kregen we dit, bij ieder bezoek stonden ze op de bar aan boord, kado van agentschap of de stuwadoor, standaard, sateh, paar honderd stokjes in een plastic zakje met de saus in een tweede zakje. En ze smaakten nog exact hetzelfde als mijn eerste bezoek, vorige eeuw, begin tachtiger jaren, en nog steeds een delicatesse.