Zonsverduistering

Cape tribulation, Queensland, Australië - 06:38 lokale tijd, de maan staat volledig tussen de zon en de aarde, de totale zonsverduistering is een feit. We staan op het strand bij de camping, iedereen op de camping aanwezig staat op het strand, totaal een man of 100. De hemel is op dit moment helder, de wolken die er zijn zitten de zon niet in de weg, het spektakel is volledig te aanschouwen, of beter te beleven.

Er gaat een enorm "wow" gevoel door de groep, wild vreemde mensen vormen een soort band, er ontstaat spontaan een gezamenlijk gevoel, op deze unieke plek, was deze groep mensen die dit aanschouwde. De zon volledig verduisterd, de krekels zwijgen, de wind lijkt afgezwakt, het licht is zacht, donker, zoals in een nacht met volle maan waarbij je de maan niet ziet. En boven de zee hangt niet "de grote hete Zon" waar je nooit in kan kijken, maar een diep zwart rond met een felle onregelmatige rand eromheen.

Het voelt direct kouder, zonder de directe zonnestralen, een rilling van de kou, kippenvel op de huid, of komt dat van de emotie, het is een compleet fisherman's friend moment, traantjes worden weggepikt, er gaat een soort gejuich, geroezemoes door de groep, iedereen kijkt om zich heen, maak ik dit echt mee, ben ik hier, nu. Dit is het, het moment vliegt voorbij, en is ook niet te bevatten of te beschrijven, waarom maakt het zo'n indruk, waarom is het bijzonder, wat maakt het wat het is, emotie spat nog verder uit elkaar bij de eerste zonnestralen die weer zichtbaar worden.

Een fractie van een paar sekonden en de zonnestralen verwarmen weer, en de bril moet weer op om tegen het zonlicht in te kijken, en te zien dat de maan er voor een groot deel nog voor zit, maar de zon toch alweer zo sterk is dat je hem voelt en er niet meer ( onbeschermd) in kan kijken. Misschien is dit moment nog wel mooier, de zon komt terug, dit besef. Alsof het licht aangaat, het leven weer begint, waarschijnlijk zit daar de emotie, eigenlijk heeft het leven een minuut en veertig seconden stil gestaan, want zonder de zon is er geen leven op deze klomp materie. En dat merk je in de stilte, het begin van de afkoeling en de windstilte.

De avondschemering, de nacht en de ochtendschemering, samengevat in hooguit twee minuten, dat is wat het is, met 100 wildvreemde op een stuk tropisch strand van vijf kilometer lang.

We hadden de wekker om vijf uur gezet, rechtstreeks vanuit bed in onze hut op wielen (welke we ondertussen de naam "Mathilde" hebben gegeven) naar het strand, nog voor de zons opkomst en vrijwel als eerste, camera opstellen en genieten van de zonsopkomst om 5:17 uur. De hemel licht bewolkt, niet strak blauw, maar hier en daar wat licht bewolking. De zon nog volledig rond, verschuift achter een wolk, twee schepen passeren op de horizon, de zon komt weer tevoorschijn, en links boven is het eerste hapje eruit, minimaal klein stukje van de zon is weg.

Daarna volgen, steeds groter stuk, verder verandert er niets, alleen met een brilletje, of de lasbril, op zie je het. Het strand loopt vol, niet echt, met 100 man op vijf kilometer, maar de meeste mensen staan toch op een paar honderd meter, koffie, broodjes, kijken en wachten. Het laatste stukje, veranderd de wereld snel, donker, en het wordt ook weer snel licht. Wij zitten de hele sessie uit, wachten tot de zon weer helemaal vol is. Rond 8:00 gaan we naar ons hutje, trekken een fles champagne open, bakken het spek en de eieren en eigenlijk is de dag alweer voorbij.

Het was imposant.

De rest van de dag, zitten we voor de tent op wielen, lopen op het strand, lezen een boek, slapen wat, zien de helft van de campinggasten verdwijnen, ze hebben het gezien trekken verder. De groep valt uit elkaar, wij blijven deze dag rustig zitten en trekken morgen verder..