Cromarty - 7 mei

Het bekende dilemma, uitstellen terwijl het einddoel niet te verplaatsen is, verminderd de keuzemogelijkheden. Bij te lang uitstel heeft vertrekken geen zin meer omdat je dan te laat gaat aankomen. Bij te vroeg vertrek zijn de omstandigheden niet optimaal of zelfs slecht. Uiteindelijk moet er in deze afweging besloten worden om te vertrekken, zelfs met slecht weer. Te laat kiezen is gelijk aan niet kiezen, het doel zal niet gehaald worden. Zondagmiddag rond 15:00 wordt besloten bij hoog water de tocht naar Inverness te beginnen.

De storm en regen zijn overgetrokken, maar nog niet weg. De windrichting is nog steeds recht van voren uit noordelijke richting. De verkeerde richting om te kunnen zeilen en te koud om aangenaam te zijn. De deining is nog hoog. Maar verder uitstellen en wachten op een afgevlakte deining en een mooi warmer windje vanuit meer westelijke richting, zoals voorspeld, betekend dat vluchten naar huis misschien gemist gaan worden.

Zondagmiddag om 17:00, vertrekken we, verder uitstel tot een volgend hoogwater wordt te risicovol. We passeren de pieren van Whitby. De toeschouwers, Engelse landrotten, aan de kant van de haven, schreeuwen ons nog na dat we gek zijn.

Wind Noord 5 Bf, Temperatuur 5 graden, volledig overdekte donkergrijze lucht, regenbuien, golfslag van een halve meter met een deining van twee tot drie meter hoog uit verschillende richting. Het is ruw. Het water stuift over de pier, het schip klapt op de golven en slingert onvoorspelbaar na het passeren hiervan. In de kajuit, bij de kachel is de temperatuur aangenaam maar de misselijkheid maximaal. Aan dek, in de kuip met zeilpak, drie kledinglagen eronder is het koud. Een gevoelstemperatuur ruim onder het vriespunt. Maar de misselijkheid is onder controle te houden.

Na de eerste wacht – tot middernacht – naar de hut. Plat op je rug, ogen dicht en je overgeven aan de onverwachte bewegingen en geluiden. Het is niet echt slapen, het is even wegzakken in een donker gat en weer wakkerschrikken in een donkere hut bij de volgende vreemde beweging. Na zes uur rust, in de vochtige kleding weer naar de kuip, nu is het nog kouder. Het lichaam begint te wennen of de omstandigheden worden beter, zittend in de koude wind bij een langzaam lichter wordende hemel begint het te wennen.

Na een volle dag is de wind zover afgenomen dat er wat zeil bijgezet kan worden. Met de motor bij en koers niet te scherp aan de wind staan de zeilen bol, klapperen net niet en dragen dus een beetje mee met de voortstuwing. Belangrijker is dat door de kracht van de wind in de zeilen het schip stabieler wordt, we beginnen normaler te bewegen. Er komt weer kleur op de wangen en de Pasta met kip smaakt en blijft zonder problemen binnen.

De laatste dag kan de motor uit, het zeil bij en zelfs bij volledig voor de wind kan de gennaker bij. Totdat de wind zover afneemt dat de zeilen weer doelloos klapperen en we met de motor de baai van Cromerty invaren.
Op de achtergrond besneeuwde bergtoppen, onderaan de heuvels een dorpje. Witte huisjes, een kerktoren in de groene velden, en overal de kleurige Gaspeldoorn (of – Common - Gorse, in het engels), een heg met enorme hoeveelheden gele bloemetjes. Aan de andere kant in de baai een paar opgelegde boorplatformen en een bevoorradingschip.

Daartegenover in de haven de “Pacific Orca”, een 160 meter lang 50 meter breed schip om windmolens te plaatsen. Grote ronde rompdelen van een windtoren liggen dwars op het midden van het schip, vier wieken dwars op een groot rek aan de voorzijde. Achterop een scheepskraan met een hijsvermogen van 1.200 ton. En aan de zijkanten zes poten welke het schip van 8,500 ton tot in water van 80 meter diepte om hoog kan drukken zodat het schip stabiel op de bodem van de zee staat bij het bouwen van een windtoren. Ze zijn bezig, in het avondlicht, de laatste delen van een volgende windtoren te laden op het dek.

De energie transitie in een kilometer, van krakend zeilschip, afhankelijk van de wind, via oude vervuilende boorplatformen naar windmolens in de zee. De mens welke de natuurkrachten temt. Volgens sommige lelijke constructies, slecht voor vogels en de visserij, maar deze molen zal nog jaren stroom leveren en is technologisch natuurlijk een geweldige uitdaging.

En ook hier geldt het duivelse dilemma, wachten tot alles is opgelost, wachten tot energie goed opgeslagen kan worden, alle energie opwekkende technieken bedacht een werkend zijn. Met het risico dat we te laat beginnen en pas aankomen als de vervuiling en opwarming zo groot is dat we onze toekomst gemist hebben.

Het anker wordt uitgegooid, de bar gaat open en we vieren de aankomst met een biertje, wijntje en sterke verhalen in de kajuit. Wij zijn in ieder geval op tijd vertrokken, de weg was niet vlak maar de aankomst was een feestje.