Aankomst Whitby

Een leuk oud Engels visser plaatsje, of toeristenoord, echt duidelijk wordt het niet.

Bij aankomst leggen we aan, direct na de pier voor de brug tussen een paar vissersboten langs een hoge kade. Houten balken, nat, donker en begroeid met zeewier, met een meter of vier hoger de betonnen vloer. De zee en deining klotst er onderdoor. Om de wal op te komen moet een stap, van bijna een meter, staande op de reling, naar een glibberig ijzeren trap worden gemaakt. Na de zeereis lonkt de haven maar er is toch wel wat overreding nodig om deze stap te zetten.

Boven gekomen staan we bij loodsen met vrieskamers, opslag van netten, touwen en korven om krab te vangen. De lucht ruikt zoals die hier hoort te zijn. In hun feloranje gekleurde waterdichte en vuile PVC pakken scheuren stoere mannen met verweerde bruine gezichten, hun oogst van vier grote plastic kratten, van de dag of dagen ervoor, over de kade. Naar de weegschaal en de opslag. Hier wordt nog gewerkt, fysiek. Op kleine bootjes de Noordzee op, slingerend in weer en wind, voor de verse vis.

Tussen de loodsen een hek, met gelukkig wel een poort waar we doorheen mogen. Erachter een straatje, met daarin verschillende “Fish and Chips shops”, een paar restaurants en verschillende gokhallen. Toeristen, grotendeels van Engelse origine lopen in drommen langs. In hun handen de bakjes met gefrituurde vis en patat. De lucht op de straat is die van bakolie, waar de vis in verzopen is en welke te lang niet ververst is. Gezinnetjes met kinderwagens en dreinende kinderen sloffen langs, op weg naar de pier of terug na een blik over de zee geworpen te hebben.

Wij slenteren door het plaatsje. Een eerste wandeling, over de brug, door een toeristen straatje, steil omhoog over de Engelse kasseien, langs juweliers en prularia, fudge en chocoladewinkeltjes. Langs een kerkje met een oude begraafplaats naar de restanten van de benedictijner abdij boven op de klif. Een eerste klooster gebouwd in 650 wordt na de kolonisatie door de Denen vernietigd in 860. Een tweede poging in opdracht van Willem de Veroveraar rond 1100 wordt in 1540 vernietigd door Hendrick VIII. Sindsdien staan er nog wat muren, een baken voor zeevarende zoals wij het zagen bij aankomst. Nu goed gerestaureerd en de toeristenattractie, met in het seizoen verlichtte shows.

Deze restanten zijn een inspiratie geweest voor de romanfiguur Dracula. De schrijver Bram Stoker laat de hond als verschijningsvorm van de vampier hier het land betreden. Ook wij kwamen hier aan land, en ook wij zien een spookbeeld. De toerist, waarbij overgewicht vrijwel de norm is geworden. Lopend door een grauw, winderig plaatsje, koud met een bakje vette vis lopend door een visser plaatsje.