Inverness: Muray Firth met dolfijnen

De kluiver, fok, grootzeil en bezaan staan mooi strak als we de steeds smaller wordende Muray Firth, op weg naar Inverness, in varen. Grijze lucht met wat regen en een temperatuur rond het vriespunt. Maar na een groots ontbijt is iedereen aan dek. De oevers zijn mooie ruige rotsen daarboven de groen glooiende velden met overal de gele doornstruiken.

Stevige stroom en een mooie windkracht vier uit de goede hoek geven een vaart van zeven mijl over de grond. Moeiteloos stuurt Jacq de drieënvijftig ton, tweeëntwintig meter lange zeilboot door het water, recht op het land af.

Vlak bij de kust maakt de vaargeul een krappe bocht naar links om na twee mijl weer een scherpe bocht terug te nemen en langs Chanonry point de baai in te gaan. Groepjes mensen met kijkers staan overal verspreid op deze landtong, kijkers en camera’s in de aanslag. Ze staan er niet om onze glorieuze intocht te bekijken maar vooral om dolfijnen te spotten welke hier vaak te zien zijn.

Aan de andere kant ligt Fort George. Gebouwd na het verslaan van de Jacobieten door de Engelsen, op de velden erachter. Door deze veldslag is het Engelse koninkrijk nu nog steeds de heerser in Schotland. De kanonnen staan gericht op ons, niet om onze geweldige intocht te verstoren maar gewoon omdat ze er al tweehonderdvijftig jaar staan. Nog nooit gebruikt.

De kanonnen en de toeschouwers zien niet hoe we twee keer een perfecte gijp doen in de vaargeul. En waarschijnlijk missen ze ook die ene dolfijn. Twee keer laat hij of zij zich zien vlak naast ons. Een begroeting of beloning voor de zeereis. Totaal vijfhonderdvijftig mijl in twee grote stukken.

Na deze begroeting is het nog tien mijl naar de sluis. Dit is het begin van het Caledonian Kanaal, wat via Loch Ness naar de westkust van Schotland gaat. Maar ook het einde van onze zeereis.