Namibië, okonjima | Vijfsterrenhotel

Van een klein privé zwembadje, gisteren in Waterberg, naar een enorme privé kampeerplek. Net als in onze eerste kampeerplaats in Bagatelle staan we bij een huisje met koud/warm water, een douche en een stukje verder in het bos een toilet. En voor de deur een enorme braai en parkeerruimte voor zes campers. Totaal zijn er vier plekjes, de andere drie zijn niet te zien, een zwembadje en er is Felix, de “Campsite Managers”. Hij heeft een eigen huisje, ergens in het bos, is vierentwintig uur per dag beschikbaar en rijd rond op een Squad. Tweemaal per dag komt hij even kijken, zorgt voor voldoende brandhout en maakt schoon.

Identiek aan een vijfsterrenhotel, enorme grote suite met (bijna) privé zwembad en manager.

De kampeerplek ligt op de helling van een berg, met uitzicht over de vlakte. Aan de andere kant van de berg, tien kilometer rijden verder is er een receptie. Een enorm mooi modern gebouw, ruime zitbanken, uitstekende wifi. Verder liggen er in het park nog een aantal gebouwen met kamers. Ook deze liggen verstopt in een deel van het bos. En hebben we niet gezien. Dit alles is omzoomd met een groot hek, met elektrische bedrading. In dit gebied lopen de kleinere dieren vrij rond.

In de avond als we naar het kampvuur staren komt een familie Dik-Dik (kleine antilope soort) en een Genet (kleine katachtige) gewoon even naar ons kijken.

Buiten dit gebied is de “danger zone”. Daar lopen jachtluipaarden, cheeta’s, hyena’s en neushoorns vrij rond. Het gebied is eigendom van de “Africat Foundation” wat zich als doel stelt de grote diersoorten in de vrije natuur te beschermen. Met educatie proberen ze de bevolking van Namibië te leren deze dieren te accepteren. Eigenlijk identiek aan de wolven in Nederland. Alleen kunnen deze dieren veel meer stuk maken en zijn er ook veel meer als die paar wolven in Nederland.

Dieren welke worden gevangen zijn bereiden ze weer voor op vrijlating, laten ze wennen aan het hek. En dat doen ze in de “danger zone”, ze lopen vrij rond, moeten voor hun eigen eten zorgen en worden uiteindelijk weer vrijgelaten. En dit gebied is groot, bijna een derde van Etosha. Van het buitenhek naar het binnen hek is zeker twintig kilometer rijden.

En we passeren, als welkomstgroet ook zomaar drie neushoorns langs de weg. Ze grazen met geweld en schuren met hun dikke huid tegen een paar rotsblokken. Ook neushoorns hebben jeuk. We kunnen ze bijna zien genieten als ze hun buik over de steen wrijven. Door de achterpoten gezakt en het volle gewicht erop. Een soort knorrend geluid van genot. We kijken rustig toe naar dit prehistorische dier met zijn normale hedendaagse gedrag. Of is het andersom en doen wij gewoon prehistorische dingen als we ons krabben.

Bij vertrek uit Waterberg zat er een aap met zijn baby op een rots vlak voor ons. De moeder vlooide het diertje. Tilde zijn pootje op, maakte zijn voetjes schoon. Ook dat doen we nog steeds, dus hebben we misschien helemaal nog niet zoveel geleerd.

Wij zitten opgesloten, in onze suite, met allemaal roofdieren om ons heen.

Africat Foundation, 3 april 2022