Back to reality

Zevenhonderd kilometer is het doel. Onze eerste (enige, laatste) echte kilometerdag, eerdere afstanden waren maximaal vierhonderd, en dat is zelfs inclusief wat stops maar een uur of vijf, een halve dag en dus ook altijd daarna een halve dag om weer rustig te herstellen, maar vandaag gaan we serieus kilometers maken. Niet dat dit echt ver is, het blijft vakantie, maar het is wel een stukje toeren.

Vertrek zonder ontbijt, douchen en rijden, om zeven uur weg uit Airlie Beach, was toch wel een mooie plaats. Onze "DomDom" adviseert een shortcut naar Bruce Highway, maar die loopt dood op een dirt road, en dat doen we maar even niet, we keren en passeren voor de tweede keer een niet begrijpende vrouw welke de tuin aan het doen is, waarschijnlijk nog nooit eerder een camper op deze weg gezien, en dan ook nog terugkomen. 

Maar we bereiken Bruce, en het eindpunt van deze weg is het eindpunt van vandaag. Het meest opwekkende aan deze weg waren de waarschuwingen, vooral die om tijdig pauze te nemen waren altijd zeer opwekkend. Bijvoorbeeld:

"rest or r.i.p. (rest in peace)"

"survive in this drive"

"stop - revive - survive"

"don't sleep and drive"

"pull over mate, your eyes are shot"

"drive fatique crash zone (20 km)"

"rest and stay alive"

"break THE drive - stay alive"

"arrive alive"

Grote borden langs de weg met dit soort teksten. Niet de subtiele Europese benadering met een advies om na twee uur rijden een kwartier rust, maar gewoon de harde benadering. Of het helpt weet ik niet, wij gaan het zeker redden. Ook al doe ik deze acht uur rit met een pauze en een tankstop (tien minuten voor de eindstop om morgenochtend vol te beginnen).

We stoppen na een uur of drie voor een ontbijt - toast met gebakken eieren en spek. Ze vergaten te vertellen dat dit ook betekend dat er ook een ons boter per ei in de pan ging. Lekker, omdat we trek hadden, maar dit eten in een truck stop is een rechtstreekse aanslag op de gezondheid. Als je dit iedere dag eet als trucker op deze weg lijkt mij de kans op een hartaanval aanmerkelijk groter als een aanrijding door vermoeidheid. 

En klagen bij management is ook niet mogelijk gezien het bordje achter de  kassiere:

"Due to à shortage of robots some of our staff are human. They may act unpredictable when abused"

Eigenlijk stikt het in dit land van de bordjes, op iedere camping, winkel, parkeerplaats of Tripje hangen bordjes met de Do's and Don'ts, waarbij het laatste lijstje vaak groter is en boven aan staat.

Het goede nieuws is dat niemand controleert of je je ook daadwerkelijk aan de regels houd, maar ze staan er wel en vrijwel iedereen houd zich er ook aan. Op de snelweg bordjes met maximum van 40 km/uur bij iedere boom welke een plaatsje is betekend dat iedereen remt, ook al is er in geen velden of wegen iemand te zien.

Ondanks alle bordjes, rijden wij, genietend van de omgeving naar Cairns, van suikerriet velden tot bijna woestijnen met hier en daar een koe, of gewoon beboste gebieden. Alles twee baans en weinig verkeer. Op deze manier is 700 kilometer goed te doen en geen moment slaapverwekkend.