Ait-Bin-Haddou
10 November 2016 | Marokko, Ouarzazate
Dadesvallei - Ait-Bin-Haddou; 7 november 2016
Pas om 10:00 verlaten we het hotel, we hoeven maar twee uur te rijden dus hebben we een rustig dagje in het vooruitzicht.
Gisterenavond bij aankomst, regen, koud en donkerte, een slecht matig diner, en niets te doen, dus was het vroeg naar bed. Vanochtend nog steeds koud, maar nu wel een heldere hemel zonder regen, zodat we voor het eerst van het uitzicht kunnen genieten. Onze kamer heeft geen uitzicht, opgesloten tussen dikke muren zonder ramen, zoals in de oude Marokkaanse huizen, met hun binnenplaatsen, zonder ramen naar de buiten, net als de vrouwen in de kashba’s, opgesloten in hun ruimtes. Prachtig ingericht, mooie tapijten, bewerkte plafonds maar wel naar binnen gericht.
Bij ochtendlicht blijkt dat het hotel op een rotswand met een mooi uitzicht over het dal staat, de rivier, bomen, de huizen erlangs en de bergen erboven. Er blijkt zelfs een leuk uitzichtpunt (waar je achter glas over de vallei kan uitkijken), een groot zwembad met koud water en een biljarttafel zonder ballen te zijn.
Wel staat er nu een echte koude wind, en ook het ontbijt is koud. Waarschijnlijk hebben ze om 07:00 alles klaargezet, de koffie gemaakt, de eieren gekookt, de pannenkoeken gebakken en alles klaargezet voor de enige twee gasten, welke om 09:00 in de grote, lege, koude eetzaal komen ontbijten. Na tien minuten zijn we klaar, ze zeggen dat voor een hotel de locatie het belangrijkste is, maar deze plaats bewijst dat dit zeker niet altijd waar is. Op een warmer moment, met meer gasten, zou het hier goed toeven kunnen zijn, nu is het alsof we alleen rondlopen in een verlaten hotel, beelden van “the shining” komen boven.
Na vertrek slingeren we weer over de wegen, bezoeken nog een rozen destillatie fabriek, waar men van kilo’s (of volgens de winkel tonnen) rozenblaadjes een liter rozen extract maken. Wat dan gebruikt wordt in allemaal cosmetica en zalfjes. We lunchen in Ouarzazate, vlak naast de kashba van de tweede dag, in een leuk torentje, met een tafel en vier stoelen, op de bovenste verdieping van een restaurant, met leuk uitzicht. We drinken ons eerste wijntje in drie dagen, eten een tannine. De zon schijnt en we genieten ervan.
Daarna een stukje rijden naar een van de oudste dorpjes, met meerdere kashba’s, deels bijna duizend jaar oud. Ook deze weer op een strategische plaats, naast een rivier, tegen een berg, en op de oude route van de karavanen, voor het hoge Atlasgebergte, op weg naar het noorden. Sinds er een brug is zijn de mensen verhuist naar de overkant maar het wordt als wereld erfgoed nog wel bijgehouden. De muren van leem moeten regelmatig opnieuw bewerkt worden anders worden ze door de regen langzaam weggespoeld. Maar het ligt geweldig, uitzicht, langs een rivier en de stegen zijn er nog zoals ze er al eeuwen zijn.
Ook hier is het niet moeilijk om je voor te stellen hoe dit oorspronkelijk in gebruik was. En daarom is ook dit dorp veelvuldig gebruikt als filmdecors of achtergrond van een deel van een film. Men bouwde er in zes maanden hele decors voor, schoot de film in een maand, voor een kwartiertje beeld. Om daarna het decor weer af te breken zodat de echte oude stad weer in glorie hersteld is.
En dat is gelukt, het maakt indruk.
Jammer genoeg, voor de lokale bevolking, zal dit soort filmopnames steeds minder op locatie worden gemaakt. Met huidige technieken is dit niet meer nodig lijkt het. Zoals Rick’s café nooit in Casablanca heeft bestaan zullen er straks kashba’s in films voorkomen welke nooit bestaan hebben. Als men het maar wel in stand houdt.
Na deze laatste bezichtiging nog een klein stukje rijden naar de laatste overnachting van het tripje. Een mooi hotel, grote kamers, bovenste verdieping van een laag gebouw, uitzicht en met een uitgebreid dakterras voor onze kamer, met uitzicht over dezelfde rivier. En naast onszelf ook nog twee groepen, een Chinese groep welke, als wij aan ons diner beginnen, net bezig zijn een fles cognac, met zijn vieren, als dessert aan het leeg drinken zijn. En een grote groep Amerikanen, vijftien vrouwen in middelbare leeftijd en twee mannen – welke zich echt afvragen wat ze er lijken te doen. Kortom voldoende actie tijdens ons uitstekende diner om van te genieten. Altijd leuk om wat flarden van gesprekken op te vangen.
Van een leeg hotel, met een kamer zonder uitzicht naar een levende omgeving met uitzicht.
Pas om 10:00 verlaten we het hotel, we hoeven maar twee uur te rijden dus hebben we een rustig dagje in het vooruitzicht.
Gisterenavond bij aankomst, regen, koud en donkerte, een slecht matig diner, en niets te doen, dus was het vroeg naar bed. Vanochtend nog steeds koud, maar nu wel een heldere hemel zonder regen, zodat we voor het eerst van het uitzicht kunnen genieten. Onze kamer heeft geen uitzicht, opgesloten tussen dikke muren zonder ramen, zoals in de oude Marokkaanse huizen, met hun binnenplaatsen, zonder ramen naar de buiten, net als de vrouwen in de kashba’s, opgesloten in hun ruimtes. Prachtig ingericht, mooie tapijten, bewerkte plafonds maar wel naar binnen gericht.
Bij ochtendlicht blijkt dat het hotel op een rotswand met een mooi uitzicht over het dal staat, de rivier, bomen, de huizen erlangs en de bergen erboven. Er blijkt zelfs een leuk uitzichtpunt (waar je achter glas over de vallei kan uitkijken), een groot zwembad met koud water en een biljarttafel zonder ballen te zijn.
Wel staat er nu een echte koude wind, en ook het ontbijt is koud. Waarschijnlijk hebben ze om 07:00 alles klaargezet, de koffie gemaakt, de eieren gekookt, de pannenkoeken gebakken en alles klaargezet voor de enige twee gasten, welke om 09:00 in de grote, lege, koude eetzaal komen ontbijten. Na tien minuten zijn we klaar, ze zeggen dat voor een hotel de locatie het belangrijkste is, maar deze plaats bewijst dat dit zeker niet altijd waar is. Op een warmer moment, met meer gasten, zou het hier goed toeven kunnen zijn, nu is het alsof we alleen rondlopen in een verlaten hotel, beelden van “the shining” komen boven.
Na vertrek slingeren we weer over de wegen, bezoeken nog een rozen destillatie fabriek, waar men van kilo’s (of volgens de winkel tonnen) rozenblaadjes een liter rozen extract maken. Wat dan gebruikt wordt in allemaal cosmetica en zalfjes. We lunchen in Ouarzazate, vlak naast de kashba van de tweede dag, in een leuk torentje, met een tafel en vier stoelen, op de bovenste verdieping van een restaurant, met leuk uitzicht. We drinken ons eerste wijntje in drie dagen, eten een tannine. De zon schijnt en we genieten ervan.
Daarna een stukje rijden naar een van de oudste dorpjes, met meerdere kashba’s, deels bijna duizend jaar oud. Ook deze weer op een strategische plaats, naast een rivier, tegen een berg, en op de oude route van de karavanen, voor het hoge Atlasgebergte, op weg naar het noorden. Sinds er een brug is zijn de mensen verhuist naar de overkant maar het wordt als wereld erfgoed nog wel bijgehouden. De muren van leem moeten regelmatig opnieuw bewerkt worden anders worden ze door de regen langzaam weggespoeld. Maar het ligt geweldig, uitzicht, langs een rivier en de stegen zijn er nog zoals ze er al eeuwen zijn.
Ook hier is het niet moeilijk om je voor te stellen hoe dit oorspronkelijk in gebruik was. En daarom is ook dit dorp veelvuldig gebruikt als filmdecors of achtergrond van een deel van een film. Men bouwde er in zes maanden hele decors voor, schoot de film in een maand, voor een kwartiertje beeld. Om daarna het decor weer af te breken zodat de echte oude stad weer in glorie hersteld is.
En dat is gelukt, het maakt indruk.
Jammer genoeg, voor de lokale bevolking, zal dit soort filmopnames steeds minder op locatie worden gemaakt. Met huidige technieken is dit niet meer nodig lijkt het. Zoals Rick’s café nooit in Casablanca heeft bestaan zullen er straks kashba’s in films voorkomen welke nooit bestaan hebben. Als men het maar wel in stand houdt.
Na deze laatste bezichtiging nog een klein stukje rijden naar de laatste overnachting van het tripje. Een mooi hotel, grote kamers, bovenste verdieping van een laag gebouw, uitzicht en met een uitgebreid dakterras voor onze kamer, met uitzicht over dezelfde rivier. En naast onszelf ook nog twee groepen, een Chinese groep welke, als wij aan ons diner beginnen, net bezig zijn een fles cognac, met zijn vieren, als dessert aan het leeg drinken zijn. En een grote groep Amerikanen, vijftien vrouwen in middelbare leeftijd en twee mannen – welke zich echt afvragen wat ze er lijken te doen. Kortom voldoende actie tijdens ons uitstekende diner om van te genieten. Altijd leuk om wat flarden van gesprekken op te vangen.
Van een leeg hotel, met een kamer zonder uitzicht naar een levende omgeving met uitzicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
