Agadir - Witte dromedaris

Agadir, 8-11 November

Het is heerlijk rustig en relaxed op de Luchthaven van Agadir, er vertrekt net een vliegt naar Luxemburg en het vliegtuig naar Amsterdam is net aangekomen en vertrekt weer over een uurtje. De vertrekhal is rustig, rommelig, spelende kinderen en mensen welke hun reiservaringen delen, wat eigenlijk nooit eerder is gebeurd op een luchthaven vol met reisverhalen.

Waarschijnlijk, in de zomer, is het hier een enorme drukte, chaos, zenuwachtige mensen, vertragingen en hitte.

Vanuit onze laatste riad rijden we in vrijwel een ruk van driehondervijftig kilometer naar Agadir, weer mooie bergen, dorpjes, geiten met herders. In Agadir een mooi hotel, ruime kamer, zwembad, lekker ontbijt op een terras. Daarnaast op loopafstand de boulevard, het strand, de zee, goede restaurants, terrassen. Een heerlijke temperatuur. En volgens de traditie een bezoek aan een kapper om de baard van twee weken weer af te scheren.

Deze ochtend een beetje uitgeslapen, uitgebreid ontbeten. Daarna de laatste hoofdstukken van mijn vakantie boek, aan de rand van het zwembad uitgelezen, een goede lunch, nog even verfrissen in de kamer en precies op tijd de taxi welke ons naar de luchthaven bracht. Inchecken, douane, veiligheidscontrole zonder rijen. Uurtje wachten en zo meteen op tijd instappen. Wat een relaxte manier, je zou het bijna leuk gaan vinden om te vliegen. Vooral omdat later ook nog blijkt dat we op de eerste rij (iets duurder maar wel meer beenruimte) ook nog drie lege stoelen hebben.

Deze rust lijkt bijzonder maar eigenlijk is het de laatste dagen of eigenlijk de volledige twee weken zo geweest. Vanaf de aankomst in Casablanca, waar de taxi netjes op ons stond te wachten en het hotel ons verwelkomende met een kopje thee, tot aan dit vliegen is alles rustig, op tijd, ontspannen, vriendelijk. Acht verschillende hotels, totaal drieduizend kilometers gereisd door Marokko, en het voelden als het zitten op de rug van de dromedaris, licht schommelend, rustig, rondkijkend. Met een aardige zorgzame verzorger welke ons begeleid. Als een koning op zijn dromedaris rondrijdend en kijkend naar zijn land.

Bij Marokko past het beeld van de hitte, stinkende, nauwe straten en steegjes op marktplaatsen, vol mensen, fietsen, karren. Drukke wegen waar je al toeterend als voetganger van de weg wordt gedrukt. Uitlaatgassen uit stinkende bussen, herrie en altijd om je heen moeten kijken opletten, groepjes welke je kunnen lastigvallen.

Ook is er het beeld van de verkopers welke je niet willen loslaten, je hun winkel inlokken waarna je niet meer met goed fatsoen wegkomt, waarbij er tapijt na tapijt, stof na stof wordt getoond. En waarbij ieder knikje of opmerking leidt tot een volgend product. De sociale chantage waarbij je toch maar wat koopt om met een goed fatsoen en gevoel de winkel te kunnen verlaten. Om bij uitpakken op de hotelkamer te zien dat het eigenlijk niet was wat je echt had willen hebben.

Daarnaast de opdringerige gidsen welke je brutaal aanspreken, je interesse proberen te wekken door iets te vertellen of op iets bijzonders te wijzen. Of je kennis testen en als je iets fout zegt je laten zien dat je hun nodig hebt, dat jij het niet weet, en je daarna overal naar toe willen nemen. En pas aan het einde zeuren over de beloning, welke nooit genoeg is, beledigd zijn, andere erbij betrekken waardoor je door de groepsdruk toch teveel betaald.

Of de taxichauffeurs welke niet op de meter willen rijden en dus uiteindelijk toch altijd te veel geld gaan vragen. En de te hoge prijzen en het overal altijd weer moeten afdingen, en uiteindelijk toch altijd het gevoel dat je toch afgezet bent. Of het land van de souvenir verkopers, welke je achtervolgen, steeds aanspreken, naschreeuwen. En alle tijd die deze dingen weer kosten.

Maar dat was niet het land waar wij doorheen reisde. We zijn overal aardig ontvangen, niemand was opdringerig, nergens zijn we afgezet. We mochten overal kijken, iedereen was aardig. Onze chauffeur regelde alles, wist bij welke adresjes, restaurants, koffie/thee huizen hij ons neerzette. We kwamen op plaatsen waar je anders niet komt. In eettentjes waar wij waarschijnlijk langs waren gelopen werden we ontvangen en kregen we de tannine ’s alsof we er iedere dag kwamen, winkeliers lieten hun waren trots zien zonder tot verkoop aan te dringen, gidsen namen ons bewoonde traditionele huizen in, vertelde hun verhalen zonder discussies over prijzen. Op markten liepen we rond zonder lastiggevallen te worden.

Zelfs het verkeer gedraagde zich, ze stoppen, of gaan nog even voor of achterlangs, maar met een vriendelijk gebaar.

We reizen als de koning op zijn witte dromedaris, zijn verwend. Een land, buiten het hoogseizoen, zonder de stress wordt de ware aard getoond en die is anders als de verwachte beelden. We genieten van een laatste glaasje wijn, en Marokkaanse wijnen, zijn zeer redelijk, lekker, en vrijwel overal verkrijgbaar.