Canada; Port Hardy - Prince Rupert: Inner Passage

26 Augustus 2019

Deze dag zitten we op onze gereserveerde stoelen en staren in de ruimte, naar de langs glijdende eilanden, sommige met een vuurtoren, de meeste met groene dennenbomen van de kustlijn tot de top en verder niets. Incidenteel passeert een Humpbag walvis, Orka of zeeleeuw. Of soms is er uitzicht zonder eilanden, dan kijken we naar de oneindige oceaan. Tijdens het kijken lezen we een boek of zijn kraaltjes aan het rijgen. Maar regelmatig gaat de blik naar voren en is het uitzicht er.

Voor de afwisseling is er af en toe een rondje op het dek, dezelfde omgeving maar nu met het gevoel van het weer erbij. Eerst het heerlijke zonnetje, windstil maar later wat mist in de bergen, wat uiteindelijk gewoon regen wordt, met wat meer wind.

Ons kijken wordt vijf keer verstoord.

Tweemaal door het lopen langs een buffet. Jammer genoeg samen met een groep uit een toeristenbus. Dit wachten, op een traag zeurende groep, over elk gerecht, wat het is en of ze het lusten, zijn we niet gewend. Een uitgebreid ontbijt en diner, met veel keuzes, lekker dat is wat het is. Maar als we langs alle gerechten zijn geweest gaan we zitten aan een tafel met uitzicht en kijken weer. Er is altijd die blik naar het continue wijzigende landschap, zonder dat je er iets voor hoeft te doen.

Daarnaast worden we twee keer omgeroepen, onze auto geeft alarm. Terwijl er niets aan de hand is staat hij te claxonneren met flikkerende lichten diep in het ruim, zonder uitzicht. Door uitleg van een bemanningslid blijken er twee standen van het alarm in deze wagen te zijn en op lichtste stand is er niets meer aan de hand.

De laatste verstoring is een tussenstop in een klein plaatsje. Aanleggen, de ramp naar beneden, een paar auto’s en vrachtwagens lossen. Daarna weer doorvaren door de nauwe passages langs de eilanden. Tijdens het wachten kijken we, aan dek, naar de zalmen welke de zijrivier inzwommen. Het lijkt of ze blij zijn, springen uit het water als ze het zoete water van hun geboortegrond proeven. Nog een paar dagen en dan kunnen ze hun eieren leggen en sterven. Wij kijken toe.

De dag begon in het donker, weinig te zien behalve de koplichten over het asfalt. Om vier uur vertrekken we voor en goed uur rijden door een dicht bos naar de terminal. Bij de poort werd de camper opgemeten met een meetlint. De drieëntwintig voet, die we opgegeven hadden, was bijna vijfentwintig. Het trapje wat aan de achterkant uitsteekt telt dus niet mee volgens de verhuurder, maar wel voor de ferry maatschappij. Daarna naar het kantoor om in te checken, maar de extra lengte wordt uiteindelijk niet doorberekend. Na een uurtje wachten mogen we aan boord parkeren netjes in het rijtje.

Om zeven uur in de ochtend melden we ons bij de purser op het vierde dek van onze cruise. Ook al is het eigenlijk meer een ferry of pont. We zijn gewoon met de camper via de ramp naar binnen gereden en zullen ook zo weer van boord gaan. We worden vriendelijk ontvangen met de vouchers, sleutel en uitleg over de procedures. Inspectie van onze hut geeft een eenvoudige maar volledige hut, met douche en fris opgemaakte bedden. Het lijkt overdreven een hut met bedden voor een zeereis van achttien uur maar het idee je terug te kunnen trekken en te gaan liggen is toch wel lekker. We vluchten naar dek om te kijken hoe we vertrekken.

Het kijken eindigt als het donker wordt, maar ruim voordat we in Prince Rupert zijn. We gaan naar bed, slapen, bij het zacht roffelen van de machine diep onder ons.

De dag eindigt in de stromende regen, pikkendonker en in het midden van de nacht. Achterwaarts inparkeren in de modder op een RV-park, zonder iets te zien. Vier kilometer rijden vanaf het schip, midden tussen de dokken van de haven en een klein stadcentrum. Samen met een tiental andere campers van de ferry.

Het verschil tussen een cruise en een ferry is klein. Achttien uur hangen op een stoel zonder uitzicht met continue verstoringen is een ferry. Achttien uur lang relaxed kijken. Ook al is er niets te zien is een cruise.