Oman; eindelijk relaxen. massage

Barka, 25 februari 2020

De masseuse klimt half op de massagetafel. Ze plaatst haar knie op mijn dijbeen en trekt mijn voet te ver naar achteren, om weer een beetje beweging te krijgen in mijn kuitspieren. Na anderhalve week rondklossen in een auto, slapen in harde bedden in tentjes en wandelingen door drukke straten, bergpaden of zachte zandduinen zit alles vast. De nekspieren zijn na het rijden door kuilen en over rotsen, met de stress erbij of deze route wel ergens toe leidt, compleet verstijfd. Het moet hard werken zijn voor haar om dit weer een beetje soepel te krijgen.

Na anderhalf uur gekraakt en geknepen te zijn in spieren waarvan het bestaan allang niet meer bekend is slof ik terug, door het resort, waar we bijkomen van de trip. Een rustige wandeling over een breed trottoir door een tuin, bloemen aan de randen en daarachter bomen. Wat verder verwijderd van het pad witte bungalowtjes. Twee verdiepingen, een trap in het midden, beneden en boven twee kamers. Wij zitten boven, balkon, enorme slaap en badkamer. Heerlijk rustig.

Dit hotel hadden we, een paar maanden geleden, gekozen met het idee om deze dag wellicht door te rijden naar het strand een paar kilometer verder. Of misschien zelfs te kijken of we een snorkel of duiktripje konden maken. Er zijn hier een paar eilanden voor de kust waar dit goed mogelijk, helder oceaanwater met geweldig onderwater leven. Maar nu we er zijn is dit het laatste wat we willen doen. De nek en rugspieren doen pijn van de kilometers in de auto. De benen en bilspieren kraken nog van de wandelingen. Het lichaam wil rust.

We ontbijten in een enorm restaurant, geschikt voor honderd gasten. Minimaal tien meter hoog met glas tot aan het plafond. Een enorm uitgebreid ontbijtbuffet, inclusief de ter plekke gemaakte eieren. Daarna nestelen we ons bij het zwembad op een paar ligstoelen in de schaduw. We hebben keuze zat want we zijn de enige gasten aan de rand van dit vijftig meter bad. Vogeltjes van verschillende soorten vliegen rond, drinken water uit het zwembad of nemen een bad. Verder gebeurt er niets. Geen andere gasten te zien.

Heerlijk een boek lezen, wat handwerken of de ogen even dicht doen en je afvragen waarom we altijd zo veel willen zien en doen tijdens de vakantie. We doen nu niets meer, spelen een paar potjes poolbiljart, zwemmen een paar baantjes en lopen over het park. We komen helemaal niet buiten de muren en het fototoestel blijft in de tas. De dag vliegt voorbij, eindigt met verse kreeft op een bordje pasta, met een glaasje wijn. Toch iets anders als een buffet maaltijd met een glaasje water in een tentenkamp op tweeduizend meter hoogte.

De volgende ochtend een korte rit naar Muscat om de auto in te leveren en naar ons laatste hotel te gaan. Een echt adres van de inleverlocatie kunnen we niet vinden. Ergens aan de “Sultan Qaboos street”, een tien kilometer lange zes banen brede hoofdweg) in de wijk Ghulbra, in de buurt van de GMC-dealer is de locatie. Ook de Garmin weet het weer eens niet. Dus rijden we maar over deze weg, nemen een afslag in de buurt van een aantal autodealers. We vragen rond, niemand die het weet. Iedereen is aardig, hulpvaardig, loopt naar buiten maar uiteindelijk weten ze het niet. Ze schudden handen bij het afscheid maar kunnen niet helpen. We vinden een groot bord naar de GMC-dealer bij de volgende afrit. Rijden een rondje eromheen, zonder succes. Totdat we gewoon de showroom ingaan en er een klein kantoortje blijkt te zijn in het gebouw.

De autoverhuur wil ons, nadat we tien euro extra betalen om de auto te reinigen van al het zand, wel even naar het hotel brengen. Anderhalve kilometer verder. Maar ook deze chauffeur moet onderweg vragen, kent de weg niet. Het ontbreekt hier duidelijk aan een goed wegen of stratenplan. Huisnummers bestaan niet, wegen zijn lang en er wordt overal bijgebouwd.

Deep tissue massage en dan niet te zacht had ik gevraagd, gekregen. Maar als ik mijn tas het volgende hotel in draag vraag ik me echt af of het geholpen heeft. Nu doet echt alles pas echt pijn.