Namibië, Bagatelle | Vakantie stress

Het vlees ligt op de braai. De vlammen zijn gedoofd. Een paar voorgekookte aardappelen, verpakt in aluminium, liggen tussen de hete witte houtskool blokken. Twee campingstoeltjes en een opklap tafeltje met een salade kijken ernaar. Wachten op het moment dat het gaar is. Dit is het meest stressvolle moment van de eerste dag. Lukt het ons om exact op het juiste moment het vlees aan te snijden. We kijken ernaar, prikken erin en wachten.

We waren vroeg op Schiphol, vooral omdat Lufthansa allemaal warrige berichten stuurde over de documenten welke nu nodig zijn om te reizen. De tijd van de e-ticket en thuis inchecken ligt lang achter ons. Dus stonden we drie uur voor vertel al bij de incheckbalie. Er was maar één loket open maar wij waren ook de enige reizigers op dat moment. In vijf minuten was alles gecontroleerd. De rij bij de veiligheidscontrole was er niet, dus zaten we een kwartier later al in “het paleis”, met een drankje en een portie bitterballen. Het overstappen in Frankfurt en het tien uur wachten tijdens het vliegen – met een mondkapje op - was vervelend. Maar dat is vliegen altijd. Maar dit keer was er wel een absoluut hoogtepunt. Ontbijt van pannenkoekjes op een vanillesaus bedje met rode vruchtjes. Geen vies vet omeletje met aardappelen, zoals normaal

Zonder enige verhoging van bloeddruk of hartslag, stapte we uit bij ons hotel.

Koffer, douane en het transport gingen relaxed. De camper halen in de middag, ook snel en zonder problemen. Zelfs de rit naar het hotel - rijdend aan de verkeerde kant van de weg, in een vreemde wagen en stad ging vlekkeloos. We rijden zonder enige vorm van navigatie direct en zonder noemenswaardige problemen terug.

De eerste vakantiestress trad pas op bij het betreden van de supermarkt. Met de grootst mogelijke winkelwagen doorkruizen we de winkel. Tussen de rekken door op zoek naar het volgende artikel op de boodschappen lijst. Waar we normaal ieder artikel blindelings weten te vinden is het nu een continue zoektocht. We raken zelfs elkaar kwijt, in de enorme winkel, tijdens het zoeken.

En daarnaast was er nog de keuzestress. Welke van de twintig soorten en maten van een product moeten we kopen. Welk pak rijst kopen we? Is dit pak makkelijk te bereiden op een campingvuurtje? blijft het lang goed? Ieder etiquette lezen voor de juiste keuze. Eten en drank voor minimaal een week. Iets vergeten betekend honger leiden. En dan na de kassa alles in de camper stoppen. En eindelijk vertrekken.

Daarna is er weer rust. Eerst dertig kilometer asfalt, leeg asfalt. Paar wagens welke ons inhalen en een paar tegenliggers. Dan rijden we de gravel weg op. Brede wegen met vier of zes sporen zand en stenen. Wat stukken met kuilen, wasbordjes maar ook hele vrijwel gladde stukken. Een laatste dorp en daarna alleen maar weg en natuur. Raampje open. Een rustige snelheid rond zestig kilometer per uur. De buitenlucht dringt ongehinderd de cabine in. Een zoete tropische lucht. Over een dag zullen we eraan gewend zijn en zal het niet meer opvallen. Net als de duurste parfum ruik je het na een tijd niet meer. Maar nu ruikt het zoals het hier al miljoenen jaren ruikt. Nergens industrie, de lucht van verdampend vocht uit zand, gras, bloemen en bosjes.

In het begin nog redelijk veel bomen en groene bosjes. Daarboven een schitterende blauwe lucht vol met witte wolkjes. We rijden licht klimmend en dalend tussen de groene heuvels. Langs de weg kilometerslange hekken, of eigenlijk ijzerdraad tussen palen, om de dieren op het erf te houden. Achter het hek is er geen landbouw of grasvelden, maar kilometers hoog gras met bosjes.

Het veld is onbewerkt, zoals het altijd was. Er loopt wat vee rond. Een paar struisvogels en een paar giraffen staren ons na als we langsrijden. Eindeloze leegte, heel af en toe langs de kant een hek, of afslag, naar een boerderij of een lodge. Maar de huizen liggen niet aan de weg, ze zijn verstopt verweg in de bosjes.

Langzaam verandert het landschap. De heuvels verdwijnen, steeds minder bomen. De bosjes worden kleiner. Tussen het gras zien we rode aarde. We rijden de Kalahari in. De eerste plaats in de wereld waar miljarden jaren geleden het eerst land ontstond. Hier werd de zee verslagen. Langs en op de weg zijn er nu plassen. Na zeven jaar vrijwel zonder regen is het nu een nat voorjaar. Soms rijden we, beetje slippend, door diepe plassen op de zachte modder. Maar we zien recente wielsporen voor en achter de plassen. Blindelings vertrouwen we erop dat de weg er is. En dat het niet te diep wordt.

De wolken worden groter, donkerder en er zijn regensluiers te zien.

Nog net voor het donker komen we aan op ons kampeerplek. We installeren ons, stoken het vuur op en wachten ingespannen of het vlees gaar is. De ultieme vakantiestress.

Het mes glijdt door het zachte vlees, nog een druppeltje rood vocht druipt eruit. Heel zacht rood vlees. De dikke vetrand valt er bijna vanzelf af als het mes erlangs glijdt. Een perfect stuk vlees, met de smaak van echt vlees. Van een rund wat zijn hele leven rondgewandeld heeft op tientallen hectaren, op zoek naar het beste stukje gras. Geen saus, jus of kruiden waarmee een top kok zijn vlees mee opsiert. Vlees zoals het hoort.

Bagatelle Kalahari Game Ranch, 11 Maart 2022