Irtusk - moscow, het treinleven
Door: Joepenjacq
31 Oktober 2011 | Rusland, Moskou
De eerste ochtend willen we naar het restaurant, we proberen er naar toe te lopen, maar komen de wagon niet uit. Mooie nieuwe, elektrisch bedienbare deuren tussen de wagons, maar als we in de ruimte tussen twee wagons staan blijkt de deur naar de volgende niet open te gaan. Bijna in paniek, wat als de deur terug ook niet open gaat, dan staan we in een koud, tussen stuk tussen twee wagons en niemand die we kunnen waarschuwen. Maar de deur gaat wel open en we staan weer in de vertrouwde eigen wagon.
Het lijkt of de restauratie wagon nog gesloten is, op papier staat dat hij open is van 8 tot 23, maar in welke
tijdzone staat er niet bij. We gaan terug, nemen een bakje oploskoffie en proberen wakker te worden, starend naar de witte bossen. Na een uur proberen we het nog een keer. Wederom geen succes, en ook onze provodnik slaapt, althans zijn cabine deur is dicht, net als die van alle andere hutten. We worden hongerig, maar blijven nog even van onze noodvoorraad af.
Eindelijk om 11 uur, volgens mijn horloge, is de deur open en kunnen we eieren met spek en oud brood eten. Niets bijzonders, wel een leuke entourage en inrichting. Vooral het bedienend personeel. Hier geen uniformen, of juist wel, legging, net iets te klein t-shirt, behangen met sierraden en te dik opgemaakt. Je zou bijna denken dat hier in het restaurant in de avonduren erg gezellig kan worden. De dames zitten zelf ook aan het ontbijt, en moeten hun bedjes (waarschijnlijk slapen ze op de bankjes van het restaurant) nog opruimen. We zijn de enig betalende gasten, en betalen moeten we, goed. Bij afrekening blijken we 1200 roebels te moeten betalen, ruim 27 euro, voor twee eitjes, wat spek en tomaat, wat oud brood en een koffie / thee. Eigenlijk hebben we dit pas door als we terug zijn in ons eigen hutje en weer naar buiten kijken. Duur, vrolijk maar wat misplaatst personeel, misschien wordt het tijd voor de andere strategie, eten kopen op de stations bij kiosken en verkopende huismoedertjes, inplaats van het enige restaurant te bezoeken.
De trein raast verder, volledig dubbelspoor, dus vrijwel nergens stoppen om tegenliggers te laten passeren. Wel af en toe langzamer of even stilstaan om meeliggers in te halen. Ruime rangeerterreinen passeren we, vol met vrachtwagons. Veel olie (ADR code 3.3 - 1263 is volgens mij gewoon huisbrand olie, maar ik kan me vergissen), echt enorm veel olie, maar ook hoog opgeladen gezaagd hout, kolen, boomstammen en natuurlijk containers. Gedurende de drie dagen passeren we echt tientallen vrachtreinen en ook rangeerterreinen. Het dringt langzaam door dat deze spoorweg geen toeristische attractie is maar een essentieel onderdeel van de bevoorrading en handel met Siberië, passagiertreinen zijn maar een klein deel van wat hier overheen rijd.
De trein raast door, eindelijk een grotere stad, de trein stopt. Onze provodnik opent de deur, jas aan en pet op, gaat hij bij de deur staan. We stappen op onze slippertjes en met een truitje aan de warme trein uit. Op het perron is het minus 2, sneeuwstorm, en er is ook niet gestrooid op het perron. Eerst staat er nog een trein naast ons, aan de overzijde aan het perron, maar die gaat weg, en de sneeuwwind waait dwars door ons heen. We lopen naar een kiosk, slaan in, lekker koud bier, brood, worst, berlinerbollen.... Ze verkopen ook gerookte kippen of gebakken garnalen. En niet een soort bier, maar wel veertig verschillende merken en ook vele soorten vodka.
Winterse kou, lopen over een perron, voor 15 minuten, daarna de heerlijke warmte van de beschermende eigen coupe. En weer vertrekken, weer terug naar de witte bossen, vlaktes en dorpjes ertussen.
Dit is het patroon, van te voren al kijken naar de stations waar wordt gestopt, en bijna aftellen tot we er zijn. Uitstappen, stukje lopen, foto van perron, of van stoomlocomotief welke er staat, even langs de kiosk, kijken of er nog wat te kopen is en weer gauw instappen. Zelfs het slapen gaan wordt uitgesteld, om 00:30 is er nog een stad, dus ondanks de gedachte om 23:00 om te gaan slapen blijven we wakker voor de frisse neus.
Met de kou zijn de perrons echt winterse taferelen, ijzig, besneeuwd, koud. Maar in de laatste wagons zitten (waarschijnlijk) matroosjes. Jong, gemillimeterd kapsel, bravoure, waarschijnlijk na een lange term bij de Russische marine, vanuit Vladivostok, op hun terugweg naar hun moeder. Gekleed in korte broek, teenslippers zonder sokken en t-shirt, of zelfs met ontbloot boven lijf, lopen ze op het perron. Foto's makend van elkaar, grote mannen van zeventien jaar. Aandoenlijk om te zien, gaan we terug naar de warmte van onze cabine.
En het ritme is heerlijk, steeds kijken naar een korte afstand, lezen in de reisgids wat er te zien is, wat voor stad het is, hoe ver het is. Aftellen, de eerste huizen zien, langzaam door de buitenwijken rijden tot het station. Daarna de frisse neus, de inkopen, het kijken naar de andere passagiers, gauw weer instappen en gelukkig verder gaan. De prooi eten, de stad weer zien verdwijnen en weer de bossen, dorpjes en vlakke stukken gras.
Dit ritme is goed vol te houden. Het is geen vliegreis van 13 uur hetzelfde stoeltje, het is een stuk van drie of vier uur. Wat zitten, wat lopen door het gangpad, een spelletje, een boek, wat uit het raam staren en weer aftellen naar de volgende stop. En de nachten zijn heerlijk, het dreunen van de trein, de muziek van de wielen op het asfalt, de deining van de wagon. Geen minuut verveling.
Het landschap wijzigt verrassend weinig, of zo langzaam dat het niet opvalt. Wat meer vlaktes, wat heuvelachtiger, wat meer argrarische activiteiten, wat grotere en viezere steden, wat meer smerige kolen industrie, maar ook steeds weer de bossen en de sneeuw.
We passeren de grens tussen Azië en Europa, er verandert niets. We naderen Moskou. De laatste 500 kilometer is er echt verandering, mooiere, kleurrijkere wijken, meer mensen op straat, ook meer auto's, meer wegen. Ook wijken en dorpen van duidelijk mensen met geld, mooie huizen, verzorgde tuinen. Het begint al 500 kilometer voor Moskou, maar de laatste 50 zien we ook de eerste buitenwijken verschijnen, de hoge, lelijke flats.
Verrassend dat het 4500 kilometer vrijwel eentonig landschap is, en de laatste 500 de stad zich meldt.
Drie dagen vliegen voorbij, het laatste uur zitten we sip te kijken, moeten we er echt uit, mogen we niet verder, is de reis echt voorbij. Het ritme, de rust, de eigen cabine, de kadans... Eigenlijk missen we de trein al voordat we uitstappen, drie dagen en het voelt als een droom, en we treden een nieuwe wereld in, Moskou
Het lijkt of de restauratie wagon nog gesloten is, op papier staat dat hij open is van 8 tot 23, maar in welke
tijdzone staat er niet bij. We gaan terug, nemen een bakje oploskoffie en proberen wakker te worden, starend naar de witte bossen. Na een uur proberen we het nog een keer. Wederom geen succes, en ook onze provodnik slaapt, althans zijn cabine deur is dicht, net als die van alle andere hutten. We worden hongerig, maar blijven nog even van onze noodvoorraad af.
Eindelijk om 11 uur, volgens mijn horloge, is de deur open en kunnen we eieren met spek en oud brood eten. Niets bijzonders, wel een leuke entourage en inrichting. Vooral het bedienend personeel. Hier geen uniformen, of juist wel, legging, net iets te klein t-shirt, behangen met sierraden en te dik opgemaakt. Je zou bijna denken dat hier in het restaurant in de avonduren erg gezellig kan worden. De dames zitten zelf ook aan het ontbijt, en moeten hun bedjes (waarschijnlijk slapen ze op de bankjes van het restaurant) nog opruimen. We zijn de enig betalende gasten, en betalen moeten we, goed. Bij afrekening blijken we 1200 roebels te moeten betalen, ruim 27 euro, voor twee eitjes, wat spek en tomaat, wat oud brood en een koffie / thee. Eigenlijk hebben we dit pas door als we terug zijn in ons eigen hutje en weer naar buiten kijken. Duur, vrolijk maar wat misplaatst personeel, misschien wordt het tijd voor de andere strategie, eten kopen op de stations bij kiosken en verkopende huismoedertjes, inplaats van het enige restaurant te bezoeken.
De trein raast verder, volledig dubbelspoor, dus vrijwel nergens stoppen om tegenliggers te laten passeren. Wel af en toe langzamer of even stilstaan om meeliggers in te halen. Ruime rangeerterreinen passeren we, vol met vrachtwagons. Veel olie (ADR code 3.3 - 1263 is volgens mij gewoon huisbrand olie, maar ik kan me vergissen), echt enorm veel olie, maar ook hoog opgeladen gezaagd hout, kolen, boomstammen en natuurlijk containers. Gedurende de drie dagen passeren we echt tientallen vrachtreinen en ook rangeerterreinen. Het dringt langzaam door dat deze spoorweg geen toeristische attractie is maar een essentieel onderdeel van de bevoorrading en handel met Siberië, passagiertreinen zijn maar een klein deel van wat hier overheen rijd.
De trein raast door, eindelijk een grotere stad, de trein stopt. Onze provodnik opent de deur, jas aan en pet op, gaat hij bij de deur staan. We stappen op onze slippertjes en met een truitje aan de warme trein uit. Op het perron is het minus 2, sneeuwstorm, en er is ook niet gestrooid op het perron. Eerst staat er nog een trein naast ons, aan de overzijde aan het perron, maar die gaat weg, en de sneeuwwind waait dwars door ons heen. We lopen naar een kiosk, slaan in, lekker koud bier, brood, worst, berlinerbollen.... Ze verkopen ook gerookte kippen of gebakken garnalen. En niet een soort bier, maar wel veertig verschillende merken en ook vele soorten vodka.
Winterse kou, lopen over een perron, voor 15 minuten, daarna de heerlijke warmte van de beschermende eigen coupe. En weer vertrekken, weer terug naar de witte bossen, vlaktes en dorpjes ertussen.
Dit is het patroon, van te voren al kijken naar de stations waar wordt gestopt, en bijna aftellen tot we er zijn. Uitstappen, stukje lopen, foto van perron, of van stoomlocomotief welke er staat, even langs de kiosk, kijken of er nog wat te kopen is en weer gauw instappen. Zelfs het slapen gaan wordt uitgesteld, om 00:30 is er nog een stad, dus ondanks de gedachte om 23:00 om te gaan slapen blijven we wakker voor de frisse neus.
Met de kou zijn de perrons echt winterse taferelen, ijzig, besneeuwd, koud. Maar in de laatste wagons zitten (waarschijnlijk) matroosjes. Jong, gemillimeterd kapsel, bravoure, waarschijnlijk na een lange term bij de Russische marine, vanuit Vladivostok, op hun terugweg naar hun moeder. Gekleed in korte broek, teenslippers zonder sokken en t-shirt, of zelfs met ontbloot boven lijf, lopen ze op het perron. Foto's makend van elkaar, grote mannen van zeventien jaar. Aandoenlijk om te zien, gaan we terug naar de warmte van onze cabine.
En het ritme is heerlijk, steeds kijken naar een korte afstand, lezen in de reisgids wat er te zien is, wat voor stad het is, hoe ver het is. Aftellen, de eerste huizen zien, langzaam door de buitenwijken rijden tot het station. Daarna de frisse neus, de inkopen, het kijken naar de andere passagiers, gauw weer instappen en gelukkig verder gaan. De prooi eten, de stad weer zien verdwijnen en weer de bossen, dorpjes en vlakke stukken gras.
Dit ritme is goed vol te houden. Het is geen vliegreis van 13 uur hetzelfde stoeltje, het is een stuk van drie of vier uur. Wat zitten, wat lopen door het gangpad, een spelletje, een boek, wat uit het raam staren en weer aftellen naar de volgende stop. En de nachten zijn heerlijk, het dreunen van de trein, de muziek van de wielen op het asfalt, de deining van de wagon. Geen minuut verveling.
Het landschap wijzigt verrassend weinig, of zo langzaam dat het niet opvalt. Wat meer vlaktes, wat heuvelachtiger, wat meer argrarische activiteiten, wat grotere en viezere steden, wat meer smerige kolen industrie, maar ook steeds weer de bossen en de sneeuw.
We passeren de grens tussen Azië en Europa, er verandert niets. We naderen Moskou. De laatste 500 kilometer is er echt verandering, mooiere, kleurrijkere wijken, meer mensen op straat, ook meer auto's, meer wegen. Ook wijken en dorpen van duidelijk mensen met geld, mooie huizen, verzorgde tuinen. Het begint al 500 kilometer voor Moskou, maar de laatste 50 zien we ook de eerste buitenwijken verschijnen, de hoge, lelijke flats.
Verrassend dat het 4500 kilometer vrijwel eentonig landschap is, en de laatste 500 de stad zich meldt.
Drie dagen vliegen voorbij, het laatste uur zitten we sip te kijken, moeten we er echt uit, mogen we niet verder, is de reis echt voorbij. Het ritme, de rust, de eigen cabine, de kadans... Eigenlijk missen we de trein al voordat we uitstappen, drie dagen en het voelt als een droom, en we treden een nieuwe wereld in, Moskou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
