Moskou, completly lost

Eerste dag Moskou, we bewandelen niet de begaande paden, die komen morgen en overmorgen wel als de zus en vader van Jacqueline zijn aangesloten bij ons gezelschap. We lezen iets over een modern museum in een garage complex, alleen staat het net niet, of misschien helemaal niet op onze kaart. Er staat een pijltje aan de rand van de kaart, die kant op, maar hoever en waar precies is niet helemaal duidelijk. Maar je bent wereldburger of niet.

Dus na de lange nacht, het echte ontbijt, strompelen door een koud en grijs Moskou van ons hotel naar het dichtstbijzijnde metro station, kaartje kopen gaat. Geen automaten, maar een zuur kijkende medewerker achter een loket. Ze int het geld, pakt een leeg RFID kaartje, legt dat op een lezer, doet vier handelingen op haar PC, wacht 6 seconden tot het lampje op de kaartlezer groen kleurt en doet exact dezelfde handelingen voor het tweede kaartje. Overal in de wereld, zelfs in China waar er mensen zat zijn en de lonen laag gebeurt dit stompzinnige werk door automaten en zijn de loketten voor informatie, hier zit de mens machinaal werk te doen. Verborgen werkeloosheid, en of iemand hier gelukkig van word is de vraag.

Daarna naar het perron, diepe roltrappen, waar beneden een medewerker zit te kijken naar schermen van de roltrappen, als beveiliging? Zekerheid? Onbekend, en ook hier weer de vraag waarom dit niet centraal kan, of bij die juffrouw die kaartjes verkoopt, alweer een brok verborgen werkeloosheid, en zo zinloos, kijken naar drie schermpjes van een roltrap, de hele dag.

We stappen over, we proberen het schrift te ontcijferen en dat gaat eigenlijk redelijk goed. Zonder problemen komen we in het juiste station boven de grond. Maar nu, geen echte straatbordjes, pijltjes, richting.... Verdwaalt lopen we rond het station, gaan een starbucks in om te kijken of er een WiFi is, maar we krijgen geen connectie. Gokken op een richting, lopen een halve kilometer. Worden aan het twijfelen gebracht door een bord, keren om, langs het station, tot we bij een kruising komen. Hier vragen we de weg aan een Rus, "ja, is in de buurt, die richting ( terug naar station, maar dat hadden we zelf ook al bedacht) maar ik zou een taxi nemen", mooi antwoord waar je niets aan hebt.

We gaan weer langs metro station, maar hebben ondertussen ontdekt dat er redelijke kaartjes in de busstations hangen en dat je met wat puzzelen het cyrillische schrift wel kan ontcijferen. En uiteindelijk vinden we de straat van het museum. Na dezelfde weg drie keer te hebben gelopen zijn we eindelijk op de goede weg en na 1,5 uur lopen en zoeken komen we aan bij een schitterend opgeknapte remise of garage met een geweldig museum erin.

En de hoofdtentoonstelling gaat over een kunstenares met performance art uit de Balkan, welke via Amsterdam, Frankrijk, Australië en New York doorgebroken is. En ze is absoluut "lost", heel apart, als we later aan de lunch zitten zijn wij ook aardig de weg kwijt. Maar het heeft weinig met onze reis te maken, ook al voelde wij ons ook aardig lost, en de medewerker van het loket moet zich aan het einde van de werkdag helemaal lost voelen met dit eentonige (en eigenlijk) zinloze werk.

Wij nemen de weg terug, lopen wat, vinden onze weg in de Russische metro. En wachten in ons hotel op de anderen.

Een herstel dag, vreselijk indrukwekkende kunst, maar ook de weg leren kennen in Moskou....