Moskou, parade

Op weg naar het standaard Moskou rondje, kremlin, rode plein, gom winkelpromenade en de omgeving ervan begint in de metro op te vallen hoe de gemiddelde Moskou-er er uit ziet en zich gedraagt in de metro op weg naar werk. En dat is niet echt iets om vrolijk van te worden. De hoofdkleur is donkergrijs, zwart, bruin en gewaagd donker blauw. Eigenlijk vrijwel nergens mensen welke vrolijk gekleurd zijn. Komt misschien door het weer, want ook dat is vandaag grijs en grauw. Graad of 6 met dreiging van regen.

Maar naast de kleding zijn de gezichten ook grijs en grauw. Vrijwel nergens in de overvolle metro wordt gesproken, gelachen of in ieder geval geintresseerd rond gekeken. Weinig mensen met speeltje of muziek op de telefoon, saaiheid al om. Maar is het wel vrolijk in andere massa vervoerssystemen? Valt dit alleen op omdat we zelf ook wat somber gestemd zijn door het weer. Of is het hier echt minder vroljk. Van de drukte en de temperatuur in de metro wordt in ieder geval niemand vrolijk. Het is snel, iedere twee of drie minuten een verbinding, veel overstap mogelijkheden maar het is zeker niet gezellig. Ook al zijn sommige stations wel heel mooi, betegeld of met mozaïek, maar andere weer vreselijk grijs, bruin, grauw. Als je om je heen kijkt lijkt het of het leven zwaar is, zeker in de metro.

Geen vrolijke muziekanten welke een centje proberen bij te verdienen in de stations of in de wagons, zoals in veel wereldsteden gebruikelijk is, of vrolijke reclame borden, of tv monitoren in de wagens. Of zoals in Peking reclame op de muur van de tunnel. De enige onderbreking is een invalide jong oorlogsslachtoffer wat in zijn invalide wagen in de wagon bedelt.

We komen boven, nemen de verkeerde uitgang, moeten daardoor een stuk omlopen om aan de overkant van de weg te komen, 6 banen breed, scheuren de auto's voorbij. Eindelijk staan we in een rij, blijkt de verkeerde rij te zijn. Zonder kaartje kom je niet binnen en je moet eerst naar een kantoortje om een kaartje te kopen. Bij dit kantoortje staat wederom een rij, het duurt lang, en uiteindelijk bemachtigen wij kaartjes voor de tentoonstelling in de "armoury chamber". Maar daar mogen we pas om 12:00 naar binnen, en ervoor weer een rij. Als we dus eindelijk naar binnen gaan zijn we al anderhalf uur bezig en staan we zeker 500 meter van de uitgang van het metrostation af, in de kou en lichte regen.

Binnen is het druk, veel vitrines met sieraden (waaronder de bekende "Fauberge eieren"), servies, kleding, wapens, rijtuigen uit het rijke Russische verleden. Het zal echt wel mooi zijn en waarschijnlijk ook cultuur historische waarden hebben, maar het is opgesteld in vitrine kasten in hele hoge kamers, met wisselende kleuren, donkerrood, donkerbruin, donkergroen. Met lange gordijnen, en vitrage welke geen licht doorlaat. Als uitleg alleen een bordje wat het is (wanneer gemaakt, voor wie), nauwelijks leesbaar. Eigenlijk is het een zonde dat zulk mooi historisch materiaal op zo'n manier tentoon wordt gesteld.

Tussen de vitrine kasten, groten groepen met een gids, of mensen met een audio rondleiding. Waarschijnlijk is dat ook de enige manier om te begrijpen wat hier te zien is, gewoon op je eigen tempo rondlopen, wat achtergrond lezen, kijken naar wat je mooi of interessant vind is niet mogelijk, omdat er niets is wat iets uitlegt. Onleesbare bordjes, alles in het halfduister. Wellicht dat dit museum wat is voor mensen welke echt geïnteresseerd zijn in deze kunst, maar ik vind het eigenlijk niets.

Op weg naar Kremlin en de "St. Basil's cathedral", ook wel " Pineapple church" genaamd (bekende gebouw met al die verschillende torens), wordt de weg naar het rode plein afgesloten door politie en militairen. Vlak voor ons gaat het dicht, en het enige wat we te horen krijgen is "NJET". We moeten omlopen, maar komen nergens in de buurt, en pas bij de vijfde afzetting blijkt dat het gaat om een training voor een parade op 7 november (een nieuwe nationalistische feestdag, ingesteld omdat het volk tussen de zomer en de kerst geen vrije dagen had, en op deze wijze iedereen weer wat te vieren heeft).

We bereiken wel het winkelcentrum, kijken wat in de dure winkels, maar eigenlijk is de spirit volledig weg. Lange wachtrijen, ver omlopen, weg versperd door niet echt vriendelijk militairen, en druk weinig indrukwekkend museum en kou maakt ons niet vrolijk. En in de drukke metro, blijkt ons overstap station ook nog gesloten. We zitten bijna 45 minuten onder de grond, twee keer overstappen en net als in de ochtend is niemand vrolijk, maar nu voelen wij ons ook een beetje zoals de rest.

We hebben nog niet echt het wow- gevoel......