ice Paradise 1

We worden in de middag in de jachthaven verwacht voor ons drie daagse zeiltripje op een catamaran, door de whitsunday eiland groep in het great barrièr rif. Advies was om niet met een lege maag aan boord te stappen om dat het diner pas om acht uur. Dus we lunchen uitgebreid in het restaurant van de jachthaven, kijken naar de bootjes (die beginnen hier pas bij 12 meter lengte en eindigen daar ruim boven) en alle bewegingen erom heen.

Op tijd melden we ons om aan te monsteren, we leveren onze schoenen in, aanboord mogen we alleebewegen opblote voeten, direct door naar onze hut, de voorzijde in de stuurboord drager van de catamaran, een kooi van twee meter, wat kast ruimte en een eigen douche en toilet. Na onze hut een klein gangetje naar achter, met daarachter een drie persoons hut. En in het gangetje een trappertje naar de lounge, keuken, en daarachter de
stuurhut en zitruimte. Beide ruimtes met voldoende zitruimte voor een man of twintig, maar er zijn maar 9 gasten, de schipper en het scheepsmaatje, en volledig uitgerust met leren witte banken.

We vertrekken meteen, gaan aan dek zitten, kop in de wind, de haven uit, op de motor, varen naar een baai. Poging doen tot zeilen, de schipper en maatje kunnen dit eigenlijk volledig zonder hulp, even meehelpen met het zeil hijsen is alles, verder zijn we gast. We krijgen een snackje, varen verder, de eilanden komen dichterbij, en een baai gaat het anker erin na een prachtige rode zons ondergang op zee, met wat weinig wind.

Rond om ons heen nog wat andere zeilschepen, waaronder schepen met dertig man of meer in gezamenlijke slaaphutten en douches. Wij genieten van onze rust iedereen praat wat met elkaar. Wetend dat dit geen maanden reis wordt is er (althans bij mij) geen behoefte om vriendschap voor het leven aan te gaan. Of diepgaand de doopcel door te lichten, passanten op zee, voor twee dagen, beetje kennismaken, gezamenlijk dingen beleven, maar niet meer. Al op voorhand het idee hebbe dat er geen emails worden uitgewisseld (dat werkt immers toch niet) maar gewoon leuk met elkaar reizen. Geen groepsprocess, geen verwachtingen gewoon lekker genieten.

Wat wel enorm vreemd is aan de groep dat er geen enkele Australiër aan boord is. De schipper komt uit nieuw Zeeland, het maatje is Italiaanse, twee stelletjes uit Duitsland, een stelletje uit Zwitserland en een Ierse. En natuurlijk twee Hollanders. Kortom Europa doet dit soort dingen op deze tijd in het haar. Lokale hebben niet voldoende tijd of gaan naar Europa op vakantie....

We zitten aan dek, dineren, kijken naar de sterren, leggen wat contacten, en zijn zelfs van deze paar ure al moe. Slapen inde kooi, licht slingerend schip, boven ons de sterren door het Luik.. Slapen als een marmotje.