Amsterdam - Lyon, Schone Jeu de boules ballen

6 augustus 2020

De stalen ballen knallen tegen elkaar in de grintbak. Zo dicht mogelijk bij een klein balletje moet jouw bal eindigen en je mag de bal van de ander wegtikken. Een spelletje wat oudere mannen, of vrouwen overal in het zuiden van Frankrijk spelen. Glaasje pastis, wijntje of een biertje erbij en vooral om elkaar heen lopen en commentaar geven. Het toppunt van een relaxte middag in een klein dorp. Waarschijnlijk zijn er ook wedstrijden, met fanatieke jongeren en groepen welke tegen elkaar spelen. En er zullen ook wel regels zijn, zoals altijd. Maar op deze baan in een prachtig hotel vlak voor Lyon is er zeker geen scheidsrechter, en dus ook geen regels. Wij gooien om de beurt een stalen bal over een meter of zes.

Vanochtend om zeven uur ging de autoverhuur in Schiphol open, dus een kwartiertje eerder neem ik de trein. Voor het eerst sinds een maand of vijf stap ik een trein binnen. Ga zitten in een vrijwel lege coupé. Monddoekje om terwijl de dichtstbijzijnde medereiziger ongeveer vier banken verder zit. De reis duurt een minuut negen. De oorspronkelijke planning was dat deze treintocht, rond deze tijd, waarschijnlijk het begin was van een reis naar Japan, paar wedstrijden zien van de Olympische spelen, met de trein door het land zoeven, steden bezoeken of een paar dagen in een boeddhistisch klooster op de Fuji door brengen. We hadden licht bepakt, met hoge verwachtingen, volledig ingelezen in de chaos van Schiphol onze weg gezocht. Op weg naar andere culturen.

Nu loop ik door een vrijwel lege aankomsthal, onderteken wat documenten en loop naar de afgifte plekken van de huurauto’s en rijd twintig minuten weg uit de parkeergarage. Om tien minuten later weer voor de deur te staan waar ik een uur geleden uit wegging. Spullen erin en rijden. Vertrektijd zelfs tien minuten eerder als we zelf gepland hadden. We draaien de ring in Amsterdam op, daarna de A2. De weg is halfgevuld, alleen de twee linkerbanen. De snelheid ongeveer een derde van de “Shinkansen” – de highspeed trein in Tokyo. De snelheid ingesteld op exact 105 km/uur, lane-assist aan glijden we door Nederland. In België toeren we door Luik. Normaal altijd het dilemma, eromheen of erdoorheen. Maar met het huidige verkeervolume is dit geen issue, gewoon dwars erdoor heen, met een stoplicht tegen.

Daarna de Ardennen, de snelheid gewoon weer 130 km/uur, de wegen leeg maar zoals het hoort ook altijd weer grote delen met afgesloten wegdelen. Pilonnetjes over twintig kilometer en aan het einde een persoon aan het werk op de weg. Maar het is buitenland, na vijf maanden in Amsterdam voelt dit al bijna als een bevrijding. Luxemburg en het stuk in Noord-Frankrijk tot Peagge (tolweg)is chaotisch, maar dat is het altijd. Dan zijn er de poortjes, kaartje pakken, en snelheid naar 135 km/uur. Voortrazen over het asfalt, na viereneenhalf uur even tanken. En door. De route naar Zuid-Frankrijk, waarschijnlijk al meer als twintig keer gereden en zeker net zo vaak gevlogen. En er is niets veranderd. Geen virus kan daar iets aan veranderen. Het asfalt, de middenberm. De vrachtwagen voor je en de raceduivels achter je in de spiegel. De velden met graan en zonnebloemen, afgewisseld door wat bossen en plaatsjes.

Om vier bij ons Hotel, we volgen het Corona protocol. Alleen op reservering (hadden we) en handen wassen (doen we) en de receptioniste draagt een monddoekje. Verder is alles hetzelfde. Het eerste biertje en wijntje in een mooie tuin. Lounge stoelen onder hoge dennenbomen, een kleine snack en wat stalen ballen om te gooien. Waarschijnlijk zijn de ballen al jaren in gebruik, en nog nooit gedesinfecteerd. Maar dat stond niet in het protocol van de overheid, en dus zijn de regels niet duidelijk. We spelen een paar spelletjes, en wassen onze handen.