Grillon - De oude boer

13 t/m 16 Augustus

“Verveling is des duivel’s oor kussen”, hoorde ik als kind altijd. Verveling mocht niet, dan deed je wat de duivel altijd wou. Je moest altijd een doel nastreven, bezig zijn anders kwam je later in de hel. Dat was het doel van de mensheid. En dus hebben we ook deze dagen een echt doel. We willen even helemaal niets, of is dat dan weer vervelen. We willen rustig opstaan, misschien meteen een heerlijk stuk fietsen in de nog enigszins frisse lucht.

Of juist niet en eerst een rustig ontbijt. Eerst de krant en het nieuws lezen, bij een bakje koffie of thee. Ons verwonderen over de ellende in de wereld welke maar niet wil afnemen door de machtspelletjes van een paar narcisten. Of de waanzin van mensen die niet willen begrijpen dat tijdelijk een beetje minder bewegingsvrijheid niet hetzelfde is als inperking van geestelijke vrijheid. Het is triest als we het lezen, maar we hoeven er niets mee. Het past niet in ons doel van deze dag, dus we ontbijten en fietsen of andersom. Waar we het meeste zin in hebben.

Even de spieren een beetje laten werken en de omgeving bekijken. De uitgebloeide lavendel velden met de vage lucht van zeep over de velden. Het uitzicht over de uitgestrekte velden met de volle druivenranken welke straks heerlijke wijn worden. Of de bossen met hun schaduw en nog vochtige frisse ochtend lucht. En dan de bergen, met hun uitzicht, in plaats van de kale polder met zijn eeuwige tegenwind, ringvaart en bollenvelden. Het zicht over de velden, de volgende berg en weg voor ons. De afdaling op volle snelheid, de remmen los alsof we laag vliegen met zestig kilometer per uur in de frisse wind. Of onderweg, het dorpsplein met het terrasje, de koffie of zelfs een biertje voor twaalf uur. Met het uitzicht over het leven in Frankrijk, het stokbrood en croissants halen en het gesprek op straat, met iedereen welke ze tegenkomen. Zonder haast behalve als ze in hun auto stappen.

En na de inspanning de heerlijke ontspanning. Op het terras aan de zwemband rand. Wat heerlijke muziek met een goed boek of wat handwerk. Niets hoeft, zelfs als het te warm wordt gewoon even naar binnen, in de schaduw en de koelte van de kamer, de ogen gewoon dicht doen. Het mag. Rust met als enige doel je te vervelen.

Als de zon al wat lager staat begint de voorbereiding van de maaltijd, of niet, omdat we niet zelf hoeven te koken. Wel is er altijd de verwondering dat de zon alweer ondergaat, hij was toch net opgekomen, de dag was toch pas begonnen. Het vervelen zou toch voortgaan en niet onderbroken worden. Maar de helft is al voorbij zonder dat we echt niets gedaan hebben. En het koken is een heerlijke onderbreking van het niet niets doen, beginnend met een eerste Pastisje, de randen van het leven worden direct wat zachter. De ellende van de wereld of het virus zien we relatief worden, zoals ze altijd al waren.

Een eerste aperitiefje, bij de ondergaande zon rond acht uur in de avond. De dag voelt als net begonnen maar het wordt al donker. De maaltijd begint en het gesprek ook. Met kaarslicht en wat hapjes is het ineens middernacht, of later. Toch weer tijd om te gaan slapen ook al is er het verlangen om door te gaan, de discussie of het gesprek voort te zetten, groot. Maar de volgende ochtend lonkt alweer en het sporten, de zon, heeft ons toch weer moe gemaakt. Morgenavond is er een nieuwe kans.

Morgen gaan we ons vervelen, vandaag is het niet gelukt, we zijn weer de hele dag bezig geweest. Maar dan zal het weer zo zijn als vandaag, vier dagen lang. Zonder een seconde verveling, maar ook volledig zonder doel vliegen ze voorbij in onze quarantaine. We zien niemand, behalve de bediening met mondkapje op het terras. We verblijven in de veiligste plek van de wereld, en de tijd vliegt.

De zon komt op, de zon gaat onder.
Langzaam telt de oude boer zijn kloten.

Naar goed voorbeeld opgeschreven door C. Buddingh Dit klinkt toch veel beter als de duivel zijn oren te kussen. Eigenlijk is dit het ware leven, of misschien alleen het ware vakantiegevoel. Niets moet en toch is de dag voorbij, zonder verveling of doel. Misschien verlangen we nog naar veel meer dagen om onze kloten te tellen.