Les Cascades de Sillans - Zoek de rust

10 augustus 2020

Een waterval met ervoor een houten platform om ernaar te kijken. Het water valt vijftig meter naar beneden en veranderd daar in een beekje. Die zeer waarschijnlijk ergens in de Middellandse zee eindigt. Fris koel helder water, met witte spetters en schuim. Op het platform staan vijftig toeristen te smachten naar de verfrissing. Ze proberen het moment digitaal vast te leggen om er later achter te komen dat ze niet het gevoel hebben kunnen pakken. Niet het zweet wat overal uit de poriën vandaan spuit. Niet de droge mond welke naar water snakt. Niet de opgeblazen voeten in de schoenen.

Met vijftig man op een houten vlonder is ruimte, naar de huidige maatstaven te beperkt. Nieuwe mensen komen aangestrompeld en springen in de menigte om zo snel mogelijk vooraan te staan. Op de selfie moet het lijken of ze hier romantisch alleen of met zijn tweeën zijn. Alles voor het beeld, want de pijn om er te komen was hoog. Minimaal een uur rijden van de dorpen in de buurt maar waarschijnlijk komt een groot deel van kust, wellicht twee uur weg. En ook weer twee uur terug. Een dagtocht welke eindigt op een betaalde parkeerplaats, waar de auto snel een soort oven wordt. Dan volgt een wandeling van vijftien minuten naar boven. Grindpad afgewisseld met een uitgesleten trap van natuurlijke stenen en rotsgrond door een bos. Soms met een stalen reling die door iedereen zonder problemen wordt omarmd voor steun op het glibberige pad.

Onderweg staan er wat meisjes en jongens, gekleed in boswachter outfit. Kaki rok of korte broek boven stevige wandelschoenen. Daarboven een shirt in dezelfde kleur met in de hand een walki-talki. Ze moeten gezag uit stralen om zo de menigte onder controle te houden maar de stroom ploegt onverstoord verder en laat zich niet temmen. Nergens een moment waar er wordt geprobeerd de ruimte te vergroten. Nergens wordt de capaciteit beperkt, zoals met winkelwagentjes. Nergens wordt de doorstroming gereguleerd, een lawine zoekt altijd zijn weg.

Naast de strompeltocht naar de waterval is er ook nog een zijpad naar een strandje. Maar het is al genoeg geweest. Vanuit een terrasje in het dorp kijken we naar de continue stroom wagens, stilstaand in de volle zon voor een stoplicht. Met op het voetpad ernaast de wandelaars vanuit de parkeerplaats.

We rijden terug naar Neoules om hierbij te komen met een lunch, wat zwemmen, fietsen en rust.

Een ondergaande zon bij een klein meertje, een jeu de boules baantje en wat tafels op een ruim terras. Heerlijke rust, tussen de krekels door. Een geweldige maaltijd aan een grote tafel. Een gastvrouw welke haar mondkapje niet afdoet. Een paar kilometer rijden, deels over zandweg, een parel van rust.

Op zoek naar de bekende plekken struikelen we over de medezoekers. Iedereen op weg naar hetzelfde uit de gids. Terwijl het juist dichtbij is waar niemand het zoekt en waar niemand weet waar het is. Wat drijft ons naar een watervalletje of een vol strand. Weelderige leegte, met een zwarte sterrenhemel door de perfecte donkerte midden in het bos. Risicoloos grote ijscoupe ’s of heerlijke panna cotta met vers fruit eten, bij een goed gesprek.