Brussel: Nieuwe paden

Na twee dagen lopen over de bekende Brusselse paden zoeken we naar een frisse wind in deze traditionele stad. We doorkruizen de websites van de meer dan honderdvijftig musea in deze stad op zoek. Van kleine, niets zeggende kitsch tot klassieke grote kunst in het museum van de schone kunsten.

Het “Micro Museum van de friet”, is misschien wel interessant maar te ver lopen. Of een Belgische chocolade huis, een van de twee auto-, of een van de drie bierbrouwers- of liever een van de vier stripmusea kunnen interessant zijn. Natuurlijk mag het rioolmuseum, naast een tiental kunst, verschillende religieuze of politieke Europese gemeenschap musea zeker niet ontbreken. Het is niet alleen te veel maar ook te weinig relevant. Het verhaal ontbreekt, hobbyisme van doelgroepen en al jaren aanwezig, verstofte richtingen.

En dan hebben we het nog niet over een paar evenementen met optredens en een vijftigtal tijdelijke tentoonstellingen welke nu te bezoeken zijn. We zoeken in deze berg de meest frisse wind. En eindigen bij een “twintig minuten durende participatieve geluidservaring”. Het gaat over de sociologische gevolgen van sociale media-algoritme, een groepservaring waarbij “bezoekers tegelijkertijd acteurs, getuigen, performers en re-enactors worden van mentale en fysieke denk- en bewegingsprocessen”, staat in de beschrijving. Is in ieder geval niet kijken naar een schilderij of luisteren naar de uitleg van een chocolade machine. Maar wat het dan wel is wisten we ook niet.

De echte reden is dat deze performance in “Gare Maritime” is. Een stads ontwikkelproject, een oud station aan het kanaal wat volledig gerenoveerd is. Drie grote boog gebouwen, zoals centraal station Amsterdam. Aan de zijkanten, van iedere boog, ruimte voor bedrijven, winkels en showrooms. Erboven kantoren en in de middenruimte, veel ruimte, een paar bomen, een midgetgolfbaan en waarschijnlijk op termijn een foodcourt. Alles in het gebouw is gemaakt van hout (het grootste hout project van Europa). De daken liggen vol zonnepanelen waardoor het volledig energieneutraal zal zijn. Een ongelooflijk en nu nog vrijwel leeg gebouw wat over een maand geopend zal worden. Schitterend om het nu te zien, gereed maar niet in gebruik.

We lopen vrijwel alleen door het gebouw en volgen de borden naar een oude fabriekshal. Hierin zit een tentoonstelling over “hyperrealistische beelden”, verward gaan we naar binnen. Een prachtige ruimte, paar zalen met dertig beelden. Een stroming in de kunst waarin beelden van mensen worden gemaakt zodanig dat ze helemaal echt lijken. Ieder haartje, plooi van kleding, gezichtsuitdrukking is perfect. En natuurlijk gaat het niet over het namaken maar om waar de beelden voor staan. Het is geen Madam Tussauds met aangeklede poppen maar alles en ieder beeld verteld een verhaal. De figuren zijn overdreven groot, of juist klein, misvormd of volledig uit verband gerukt. Verrassend gemaakt, knap, beangstigend, maar toch ook meer.

Rond het oude station is aan een kant een oude volkswijk. Verlopen woningblokken, uit begin twintigste eeuw, afgewisseld en direct leunend tegen blokken uit de jaren na de oorlog. Huizen waar muziek uit de ramen klinkt. Mensen welke op zondagochtend op straat zitten en praten met elkaar. Een gebied wat duidelijk nog niet ontdekt is door projectontwikkelaars of interessant genoeg is voor makelaars en pandjesbazen.

Aan de andere kant is het oude industriegebied. Deels gesloopt, een kale vlakte met grint en nog wat moderne loodsen. Op een hoek van een loods een terras, bar met twee foodtrucs. We eten een heerlijke falafel burger en wrap, met een beetje dancemuziek, onder een parasol met uitzicht over het grint en een honderd containers. Verfrissend lekker gegeten, na alle obers in hun restaurants met hun menu’s, welke allemaal op elkaar lijken.

De containers blijken de grootste Europese fototentoonstelling van National Geographic te bevatten. Een paar containers, aan voor- en achterkant open, achter elkaar opgesteld. Beide zijde vol met foto’s, soms netjes ingelijst, in een passe-partout of ruw tegen de wand geplakt. Uitleg en achtergrond over de fotograaf erbij. Natuur-, modellen- maar ook nieuwsfoto’s. Aan het einde een bocht en weer een paar containers achter elkaar. Vijfendertig rijtjes van drie containers als een slang in de ruimte opgesteld. Matig licht, warm met de zon op het dak en niet mogelijk om echt afstand te nemen en een foto te bekijken. Heerlijk rommelig, niet een museum met een suppoost welke je bekijkt.

We sloffen terug naar ons hotel. De “Participatieve geluidservaring” hebben we nooit gevonden. Wel drie frisse nieuwe paden bewandeld na twee dagen de bekende routes belopen te hebben.