Trois-ponts: Huis op de rots

Een laatste tussenstop op de weg terug. De afstand net zo lang als gisteren, veel snelweg met het laatste half uurtje in België een lokale weg. Rustig vier uur sturen na een wat gebroken nachtrust. De vrijheid in Frankrijk (een scan van de QR-code) welke de demonstranten vreselijk vinden is er waarschijnlijk niet in de nacht. Het zingen, schreeuwen, joelen vanaf de terrassen klinkt tot diep in de kleinere uren. Met het raam open is er te veel geluid, met raam dicht te warm.

De reis verloopt snel tot er na Luxemburg, bij de afslag Bastenaken, een melding op de borden verschijnt dat de weg naar Luik afgesloten is, omrijden via Namen. Wij moeten niet naar Luik, maar wel halverwege. Met honderddertig kilometer per uur een Franstalig bord op een kilometer afstand van het moment van besluitvorming. De meest essentiële informatie ontbreekt, het is onbekend namelijk of de afgesloten weg voor onze afrit is of erna. En als het ervoor is hoe groot de file is. Dertig seconde tijd voor een besluit.

Omrijden of gokken en hopen dat het meevalt.

Er is geen tijd voor overleg dus kiezen we een middenweg. We gaan richting Namen maar nemen een afslag. Dwars door de Ardennen over dorpen en lokale wegen. Meer twintig kilometer om, maar met een gemiddelde snelheid van onder de vijftig kilometer per uur wordt de totale reis wel een uur langer. We slingeren door prachtige bossen, heuvels en dorpjes. Grote groepen motorrijders achtervolgd door sportwagens denken dat deze wegen, op zondag middag, TT-circuit in Assen is. Het is een zware tocht met zakkende oogleden, vijf uur rijden aan een stuk en dan tussen dit geweld eindigen.

Bij aankomst installeren we ons. Slepen de tassen naar binnen. Zetten de fietsen in elkaar en rennen de berg af naar het dorp. Er is een terras open. Bijna vol, geen tekenen van anderhalve meter en zonder QR-code of monddoekje bestellen we. Het Belgische biertje smaakt beter als de beste Sancerre. De tweede zelfs nog beter.

De weg terug begint bij de friterie, een container waar je op het dak je vette waar kan nuttigen. In het zonnetje op het golfplaten dak tussen opgeschoten, lokale brommerjeugd met puisjes. En hun vriendinnetjes. Een ongelooflijk grote zak patat met frikandel speciaal, met veel mayonaise, ketchup en uitjes. Een maaltijd van onvergelijkbare proportie en kwaliteit. Precies de juiste maaltijd, op de juiste plek en het juiste moment. België bezoeken zonder bezoek aan het frietkot zou niet kunnen.

Na dit feestje begint de klim. Duizend meter met gemiddeld 4% stijging. Langs het station, een bocht over het spoorviaduct en dan langs een weg lopend omhoog. Asfalt en daarnaast grind. In de bocht een uitkijkpunt en bijna bij de top een oude waterput. Een stukje van niets maar het voelt als de laatste tien kilometer van een marathon.

Het uitzicht vanuit het laatste en eenzame huisje op de rots, met uitzicht over de ondergaande zon is voor drie dagen van ons. We komen tot rust, eindelijk.