Dijon: Half terug

Net als op de heenweg een tussenstop. Niet in een keer van Zuid-Frankrijk naar Nederland of België maar gewoon exact halverwege een tussenstop. Niet acht of tien uur rijden maar na een uur of vier stoppen. En omdat we nog wat willen fietsen in de Ardennen is de helft dit keer exact in Dijon, een naam welke alleen een relatie opwekt met mosterd, hete mosterd, maar verder niets.

We rijden de péage op. Niet via allemaal N-wegen door dorpen naar ons doel. In ieder dorp weer terug naar de vijftig kilometer bij het begin van de bebouwde kom. En daarna dertig kilometer in het dorpshart en weer terug via vijftig naar zeventig en dan door naar de negentig. En soms een stuk van honderdtien kilometer per uur. Maar dan rijdt er meestal net een vrachtwagen, of nog erger een tractor, vlak voor je. En dan achter je wat opgewonden Franse lokale bestuurder welke op een smalle strook voor een bocht toch nog even wil inhalen. En na tien keer inhalen staan ze bij het stoplicht weer voor je, bij hetzelfde rode licht.

Maar dan rij je wel door al die karakteristieke Franse plattelandsdorpen, dat zou mooi zijn. Maar eigenlijk zien ze er allemaal hetzelfde uit, verlaten en vervallen. De eerste keer is dat leuk, op de fiets goed te doen. Maar voor een tweede of derde keer in de auto gewoon saai, vermoeiend en weinig waarde toevoegend. Voor ons is het beter om gewoon op de snelweg het land voorbij te zien glijden, met af en toe van die bruine borden welke uitleggen wat je mist. Of wat er ergens naast de snelweg is maar of je het mist blijft de vraag. Heerlijk snel en meer tijd om de plaats waar je uiteindelijk stopt te bekijken.

Als je natuurlijk geen verkeerde beslissing neemt. Voor Lyon is er de keuze, er omheen of er doorheen. Er staan borden met de verwachtte rijtijd via de twee routes. De borden staan er maar de informatie was leeg. De kilometers voor Lyon was het extreem rustig geweest en het was zaterdag ochtend redelijk vroeg dus namen we toch maar weer eens de gok. En dat was fout. Twee kilometer, een afslag en twee opritten, duurde exact een uur. Lopen was twee keer zo snel geweest. En dan ook nog in de verkeerde baan, links sneller door asociale berijders welke op het laatste moment invoegen, en zonder lokale kennis was dit niet goed in te schatten. En rechts sneller omdat er een baan afgaat. En voor me een busje welke steeds een gat liet vallen, waardoor iedereen voor hem erin kon schieten.

Twee kilometer irritatie. Het lijkt niets. De rit van drie en een half uur word zomaar vier en een half uur. Verloren tijd. Maar dezelfde rit over N-wegen had zeker zes uur geduurd, dus ook nog steeds twee uur gewonnen. Om drie uur zijn we in ons hotel midden in de stad. Een leuk klein kamertje vier lagen boven het trottoir met een balkon met uitzicht over een druk plein. De auto in een parkeerplaats vier lagen onder de grond.

Er blijkt een festival te zijn. Alle winkels staan met kramen, uitverkopen, voor de deur. En waar geen winkels zijn staan er andere kramen. Het is ongekend druk, eigenlijk de afgelopen anderhalf jaar niet zo’n drukte op straat gezien. De helft van de mensen met een monddoekje, de andere helft zonder. De anderhalve meter was hier teruggebracht tot nog geen vijftig centimeter. Eigenlijk voelde het gewoon niet prettig. We vluchtte een terras op voor lunch. Druk maar wel met de controle van de QR- code.

Het eten veel en lekker. Een steak met Dijonmosterd en een salade als lunch maar voor ons ook direct een diner. En dan hebben we nog niet eens alles opgegeten. De stad ziet er mooi uit, de gebouwen verraden een lange historie. Er zijn mooie parken maar die zijn nu ook bezet door het festival. We vluchten wegens de drukte terug. Dit voelt niet goed. Op de weg terug is er een demonstratie tegen het corona beleid. Duizenden mensen door een toch al te drukke winkelstraat, schreeuwend dat ze vrijheid willen. En daarmee andere mensen hun vrijheid mee willen ontnemen.

Wij vluchten naar de hotelkamer. Vermoeid van de reis maar ook geschrokken van wat we zien.
In de avond lopen we naar een supermarkt, wat stokbrood en wat kaas. Op straat druk, de terrassen afgeladen. Hier zijn geen evenementen nodig, iedere straat voelt als een evenement. Vanuit onze hotelkamer horen we de feesten op straat nog lang na de normale sluitingstijd. Ze schreeuwen om vrijheid maar het is niet duidelijk wat ze dan willen wat ze niet al hebben.

In de ochtend een ontbijt in het hotel, ook weer te druk. Zonder een QR-scan (was niet nodig in het hotel) verdringen de gasten elkaar voor een croissantje. De stad lijkt echt mooi, maar wij komen wel eens terug als alles weer normaal is – nu lijkt het op een horde kinderen welke de school verlaten aan het einde van de dag. En dan schreeuwen dat ze meer vrijheid willen, terwijl ze er midden instaan.

We verlaten de stad, het land. Terug naar de beschaving.