Meyrueis: De renner 1

We rijden om half tien weg bij het hotel voor de eerste helft van de wedstrijd welke beschreven wordt in het boek ‘De Renner’ van Tim Krabbé. Het boek beschrijft de gedachte en ontwikkelingen tijdens een wielerwedstrijd over 137 kilometer in 1977, eindigend met de beklimming van de Mont Aigoual en in de eindsprint in Meyrueis. Waar Tim tweede wordt. Het is een sportboek, beschrijft wat in het hoofd van de sporter in de wedstrijd gebeurt. Maar ook meer. Het gaat over het leven.

Voor mij is dit derde keer dat ik deze wedstrijd nafiets, twee keer eerder met Tim Krabbé erbij nu gewoon als wielertoerist. We splitsen de wedstrijd gewoon in tweeën in twee kleinere en lichte etappes. Vandaag de eerste, 68 kilometer met 925 hoogtemeters. Beginnend in Meyrueis rijdend naar ‘Le Rozier’. Een geweldig mooi stuk door de ‘Gorge de la Jonte’. Een brede asfaltweg, licht dalend met gieren boven het hoofd welke ons bekijken. Prachtige bergen aan beide zijde en het riviertje in de diepte. Af en toe een scherpe haarspeldbocht maar ook rechte stukken met flauwe bochten. Een vals dalend pad, stukjes klimmen afgewisseld met dalen.

Na het dorp verder door de ‘Gorge du Tarn’ tot aan Les Vignes. Tien kilometer vrijwel vlak asfalt met aan beide zijde rotsen, hoog en grillig. Slingerend door een van de mooiste plekken in de Cevennen. Af en toe zich op het riviertje beneden. Maar ook uitzicht op de rand, zeshonderd meter boven ons. Rafelig randen van
rotsen.

Daarna een bocht, de rivier over, en dan begint het klimmen. Op Strava heet dit segment ‘The Rider”, 8.6 kilometer lang, 550 meter omhoog op een smal asfalt weggetje. Hangend aan de rotswand in drie lussen omhoog. In plaats van omhoog kijken naar de rots wordt het naar beneden kijken in het diepe dal. Het is gemiddeld maar 6,5% maar het voelt zwaarder. De hartslag schiet omhoog, de zweetdruppels zijn te zien op het asfalt bij iedere trap. Het is werken. In het boek ontstaat een kopgroep in deze klim, alleen is het vooral afzien.

Boven volgt de hoogvlakte en uiteindelijk de daling terug naar Meyrueis. Op de helft, zeventig kilometer binnen drie uur. Een biertje op het terras, herstellen op het bed. En daarna een aperitiefje voor het avondeten.

“Wat is de vraag”, is de opening van de hotelmanager om vier uur in de middag als we op een stoeltje voor het hotel langs de kant van de weg gaan zitten. Het smalle trottoir is volledig in gebruik genomen als een terras, acht stoeltjes en vier tafels. Autos rijden vlak voor ons langs.

“Waarover”, is mijn antwoord op deze vreemde vraag. Natuurlijk verwachte ik iets in de richting van wat wilt U drinken of gebruiken. Maar door zijn vraag was ik even uit balans.

“Over het leven en het waarom”, antwoordt hij, alsof hij dit antwoord verwacht had.

“Het antwoord is tweeënveertig”, zeg ik, “en graag twee pastis en een cola”.

Hij loopt hoofdschuddend naar binnen en ik hoor hem het getal nog een paar keer zachtjes herhalen. Ik vraag me af of dit echt gebeurd is. Heb ik deze korte dialoog wel goed gehoord of heb ik hem zelf ingevuld of verkeerd begrepen. De man sprak duidelijk Engels met een Duits accent. Geen frans dus ik moet het goed begrepen hebben.

Het getal tweeënveertig is de kern van het Trans Galactisch Liftershandboek. Het is het antwoord op de ultieme vraag over de zin van het leven gegeven door ‘Deep thought”. Deze computer heeft 7,5 miljoen jaar nodig om dit antwoord te berekenen. Met dit concrete antwoord kunnen de vragers niets, dus bouwen ze een tweede computer welke de ‘ultieme vraag’ moet berekenen. Deze computer (De aarde) wordt vijf minuten voor dat het antwoord er is vernietigd.

Beide boeken uit 1978, onafhankelijk van elkaar. En nu verbonden door de hotelmanager welke de pastis brengt. Is het toeval of voorbestemd? Kende hij beide boeken of is hij nu ook op zoek naar het antwoord. Is het antwoord een fietstocht als metafoor of tweeënveertig?