Namibië, Bagatelle | Zonondergang

Om 6.42 zien we een heel klein stukje zon aan de horizon. Een dikke wolk hangt precies op de plek waar hij opkomt waardoor we eigenlijk niets van de zonsopkomst zien. Maar er is net een klein gaatje in de grijze massa waardoor een fel geelrode vlek is te zien. Net achter een paar bomen waardoor het lijkt of ze in brand staan. Na een paar tellen is het verdwenen en kijken we weer naar blauwe lucht met wolken.

Om dit te zien stonden we al om kwart voor zes naast onze camper. Slaap uit de ogen wassen en spullen bij elkaar rapen voor ons eerste uitstapje. Belachelijk vroeg voor de eerste dag na aankomst en de eerste nacht slapen in ons hutje op wielen. Maar als je iets wil zien moet je op tijd opstaan. De gids scheurt ons in zijn Land Rover door het natuurpark van het hotel naar het hoogste punt. Een rode zandheuvel zonder bomen, met uitzicht. Daarna rijden we nog twee uur, met onze privé gids door het gebied. Twee neushoorns stampen door de modder aan de rand van een meer. Een zeer jonge giraf loopt braaf achter zijn moeder en twee grote zussen aan. Een groepje wildebeesten trekt voorbij. Een paar springbokjes en twee zebra’s kijken naar ons. Een roofvogel vliegt voorbij.

Om tien uur zitten we weer voor onze camper, bij de lucht van spek en eieren. Eindelijk rust, geen verplichtingen meer. Een stoel, boekje en rustig om je heen kijken over de camping. En dat zijn exact vijf plaatsen, op tweehonderd meter van elkaar. Iedere plek een eigen huisje met een douche, toilet en wc. Tussen de plekken staat hoog gras en wat bomen. En we willen de dag verder rustig doorbrengen. Boekje lezen, om je heen kijken naar niets.

Een eenzame struisvogel komt aanlopen. Stampt zonder vragen ons terreintje op en gaat gewoon vlak naast ons staan. Een brutale blik. Hij pikt wat grassprietjes en wat vliegjes. Hij is duidelijk niet van plan weg te gaan. En zo dichtbij is hij best groot en stevig. Poging hem te verjagen maakt hem agressief. Zijn vleugels zijn groot en stevig. Na een tijdje lokken we hem weg. Richting een ander huisje en dan rennen we snel stiekem terug zodat hij ons kwijt raakte. Dat lukt zomaar. Een uur later stonden er ineens acht paarden op ons plekje. Wilden ook niet weg, opdringerig rond onze stoeltjes. Onze rust werd opnieuw ruw verstoord.

Ten einde raad zijn we maar naar de bar in het hoofdgebouw van de lodge gelopen. Een volle kilometer over een zandpad. Een heerlijk koud biertje aan de rand van een zwembad. Wachten op ons middag uitje. Het voederen van de cheeta’s. In Namibië lopen ze los rond. En net als de wolven in Nederland eten ze hier ook af en toe vee van boeren. En dan doden ze niet één lammetje, de jonge cheeta kan er wel tien doden om er een deels op te eten. Gevolg is dat ze worden afgeschoten en op termijn zullen uitsterven. Soms als er jonge cheeta’s zijn worden die opgevangen en gered. Onder voorwaarden dat ze niet teruggezet worden of zich voortplanten mogen ze dan leven in parken. In de kern zitten ze dus gewoon in een omheind gebied en worden ze gevoed – een wat ruime diertuin.

Een rit met tien andere gelukzoekers naar een andere top. Eentje met uitzicht naar het westen waar de zon om 20.12 ondergaat. Dit keer gaat de wolk op tijd aan de kant. We zien de gele bol verdwijnen en de lucht van geel naar rood gaan.

We sluiten aan voor het diner, de tweede avond laten we al voor ons koken.

Van alleen voor je camper zitten met bezoek van een struisvogel en paarden. Van een cheeta welke een kilo rauw paardenvlees in een minuut opeet naar zalm op gebakken polenta, onyx biefstuk en heerlijke kip waar we anderhalf uur van genieten.

Van zonsopkomst naar zonsondergang.

Bagatelle Kalahari Game Ranch, 12 maart 2022